Rozdział 35

– Wiem, że tam stoisz.

Hermiona zacisnęła piąstki. Stała w korytarzu, skrycie podglądając mężczyznę, od chwili, gdy wróciła spragniona z kuchni. Profesor Snape pochylał się nad bulgoczącym kociołkiem, raz po raz mieszając ostrożnie chochlą. Nie miała pojęcia, ile tak mogła stać. Minutę, dwie bądź dziesięć minut nie mogąc oderwać od niego wzroku.

– Spać nie możesz? – usłyszała głos, znad uchylonych drzwi.

– Ciężko znoszę pierwszą noc w nowym miejscu.

Drzwi niespodziewanie otworzyły się na oścież. W progu pojawiła się postawna sylwetka profesora Snape’a. Spoglądał na nią złowrogo, jakby chciał za chwilę odjąć Gryffindorowi wszystkie punkty. Hermiona z przerażeniem przełknęła gulę w gardle.

– Wejdź.

Kiwnęła głową na ten krótki rozkaz, wślizgując się do pracowni. Na stole roboczym leżały nieznane dla niej części roślin, probówki, a także wiele sprzętów połyskujących w blasku pochodni. Okrążyła biurko, stając naprzeciw profesora. Rzucił na nią przelotne spojrzenie, wracając do wywaru, jakby była zaledwie upierdliwą muchą.

– Co to jest? – zapytała zaciekawiona. – Nie spotkałam się z takim doborem ingrediencji. Zwłaszcza – chwyciła w palce obślizgłą roślinę. – Tym.

– Odłóż to. Nie pozwoliłem ci niczego dotknąć.

– Przepraszam… – rzuciła ze skruchą. – Zdradzi mi pan, nad czym pracuje? Nie wygląda mi to na eliksir z podręcznika.

– Bo nie znajdziesz tej mikstury w żadnym podręczniku.

– Nie?

– To moja autorska receptura.

– Czy to jest… – przekrzywiła głowę w bok. – Eliksir na moje łzy?

– Tak.

– Pachnie dość przyjemnie. Lekko słodkawo.

– Nie zaśniesz już?

– Niestety – wzruszyła ramionami, stając u jego boku.

– W takim razie przydasz się do pomocy.

Hermiona uśmiechnęła się w taki sposób, jakby co najmniej uciekła z zakładu zamkniętego. Severus Snape, naczelny postrach Hogwartu, poprosił mnie o pomoc! Merlinie uwierzyłbyś?, wykrzyknęła w myślach.

– Coś podać? Pokroić? Posiekać? Odkręcić? Zakręcić? Albo przynieść?

– Nie. Pozwoliłem. Ci. Niczego. Dotknąć  – warknął przez zęby, gdy ręka Hermiony już wędrowała do rdzawej fiolki, aby poznać jej zawartość. – Niczego nie dotykaj, bez mojego wyraźnego pozwolenia – powtórzył raz jeszcze.

– Przepraszam...

– Podaj mi tamten zielony słoik – wskazał dłonią na półkę. Ostrożnie zdjęła szklane naczynie, kładąc je koło deski do krojenia. Obrzucił ją krótkim spojrzeniem, ściągając dekielek. Wyciągnął odliczoną ilość pomarszczonych liści. Hermiona zaciekawiona zmrużyła oczy.

– Zmienił kolor – spostrzegła, gdy liście wpadły do wywaru.

– Doprawdy? Jesteś niezwykle bystra – rzucił ironicznie.

– Och… – zakłopotana podrapała się po zaczerwienionym policzku.

Zrobiła krok w tył, obserwując, jak profesor Snape zabezpiecza zaklęciem kociołek i odstawia go do powolnego ostygnięcia. Krzątał się po pracowni, a kiedy chciała wyjść mu naprzeciw i zaoferować swoją pomoc w uprzątnięciu pracowni, straciła równowagę wdeptując w ślizgawą maź. Ramieniem szturchnęła profesora, a otwarte probówki, które trzymał w dłoni, ochlapały jego surdut. Hermiona w pośpiechu chwyciła się krawędzi stołu, aby nie upaść.

– Profesorze, ja naprawdę nie chciałam…

– Granger, wyjdź stąd.

– Nie chciałam… proszę pozwolić sobie pomóc.

Chwyciła z umywalki ręcznik i czym prędzej zaczęła ścierać plamę z szaty. Szorowała i szorowała, ale nieznana ciecz, zaczęła powoli odbarwiać materiał. Hermiona nie wiele myśląc, zaczęła odpinać surdut.

– Muszę zaprać tę plamę…

– Co ty robisz? – usłyszała nad sobą warknięcie.

– To zajmie chwilę…

– Granger.

Hermiona uniosła wzrok. Snape spoglądał na nią zdumiony, a w jego spojrzeniu mieszała się złość z czymś, czego nie potrafiła w tamtym momencie nazwać. Nieoczekiwanie poczuła, jak chwyta ją za nadgarstki i przytrzymuje w bezruchu. W tamtej chwili zdała sobie sprawę, że niemal rozebrała mężczyznę ze szaty. Tępym wzrokiem spoglądała na białą koszulę, która kryła się pod ciężkim materiałem. 

– Nie chciałam… ja nie wiem, co we mnie wstąpiło…

– Oboje wiemy – spojrzała na niego zdumiona. – Myślisz, że nie wiem, że cały czas rozpamiętujesz nasz pocałunek?

– Profesorze, cóż to za nonsens? – żachnęła się, spoglądając hardo w ciemne oczy. Oddychała coraz szybciej, nie potrafiąc ukryć własnych emocji. – Ja nigdy bym…

– Nie kłam, po prostu nie kłam – puścił jej nadgarstki, tylko po to, aby chwycić ją za podbródek. Spoglądał na nią z namiętnością, a intensywne, lecz przyjemne perfumy namieszały jej w głowie. Hermiona zdała sobie sprawę, że przepadła, tonąc w głębi ciemnych oczu. Zahaczyła wzrokiem o kości jarzmowe, nos i wąskie wargi. – Wystarczy tylko, że poprosisz, że powiesz tylko jedno słowo… 

– To jest niepoprawne. Nie możemy – wyszeptała.

Zabrał palce z jej podbródka, robiąc krok w tył. Odpiął do końca szatę i rzucił ją przed siebie. Kiedy już znalazła się na posadzce, machnięciem różdżki podpalił materiał. Hermiona spoglądała to na niego, to na surdut. Mężczyzna odwrócił się do niej tyłem, wracając do porządkowania pracowni. 

Hermiona poczuła okropną, ściśniętą gulę w gardle. Chciała coś powiedzieć, ale nie miała pojęcia, które słowa byłyby właściwe w obecnej sytuacji. Mężczyzna, milcząc, krzątał się po pracowni. Szata spłonęła całkowicie, a resztki popiołu w magiczny sposób zniknęły.

– Proszę wracać do łóżka, panno Granger. 

Bez słowa, opuściła jego gabinet. Jeszcze przez chwilę stała w korytarzu, nie potrafiąc opanować łez. Nie martwiła się już tym, że krwawe łzy spływały po policzkach, ani tym, że serce kolejny raz rozerwało się na milion kawałków. Jedynie co dźgało ją w zbolałą duszę, były przygaszone oczy mężczyzny. 

Teraz już wiedziała. Przez ten cały czas, ani na moment nie przestała być dla niego obojętna.

***

 

Poranek okazał się dość mroźny. Hermiona z nutką tęsknoty wspominała własne dormitorium, które w każdy jesienny i zimowy poranek było rozgrzane, a kominek rozpalony przez skrzaty buchał od rana, witając zaspane dziewczęta. Stała pod gorącą wodą, która drażniła każdy milimetr skóry. Tkwiła w tej samej pozycji z czołem opartym o kafelki już od przeszło kilku minut. Delektowała się tym stanem, gdy zmarznięte ciało ocieplało się w przyjemny, kojący sposób. Wypuściła ciężko powietrze, przymykając powieki. Czuła się tak dziwnie i obco w prywatnych kwaterach mężczyzny, jak nigdy przedtem w jego obecności. Poprzedniego wieczoru nie zamienili nawet kilku słów. Profesor Snape zaprosił ją na kolację, którą przesiedzieli w milczeniu, a potem kazał spożyć eliksiry i wrócić do łóżka.

Nie chcąc wchodzić z nim w większą i niepotrzebną dyskusję, zgodziła się bez słowa. Obserwowała go kątem oka, jak przeszukuje biblioteczkę w salonie, a potem nie zaszczycając jej ani jednym spojrzeniem, wyszedł. Hermiona była pewna, iż profesor Snape również mógł się czuć nieswojo we własnych kwaterach, mając pod opieką Granger. I chociaż nie wyrzucił tego wprost, że nie jest mile widzianym gościem, tak jego kamienna twarz i małomówność dały Hermionie wiele do myślenia. W końcu żadne z nich nie pochwalało decyzji dyrektora.

Zakręciła kurki z wodą, wyobrażając profesora, jak karcącym głosem upomina ją o bezsensownym marnowaniu wody, stojąc przed drzwiami łazienki. Hermiona, ani myślała wchodzić z nim na ścieżkę wojenną i po wykonaniu niezbędnej pielęgnacji czym prędzej opuściła łazienkę.

Lekko zadrżała, spoglądając na wygaszony kominek. Smukłe wskazówki zegara wskazywały kilka minut przed godziną ósmą. Wiedziała, że nie tak łatwo będzie jej powrócić do snu, albowiem nie miała za wielu atrakcji w kwaterach profesora. Z nutą ciekawości otoczyła wzrokiem półki z książkami. Nie ma mowy, że pozwoli ci coś poczytać, rzucił nieco wrednie, jakiś głosik w głowie, a Hermiona niechętnie musiała przyznać mu rację. 

Zwracając uwagę na małomówność mężczyzny, profesor nie podzielił się nakazami i zakazami, jakie obowiązują  w jego kwaterach. Co może dotknąć, czego nie, gdzie może zajrzeć, a gdzie, lepiej nie wchodzić. Uznała, że zawitanie do kuchni raczej nie pogwałci żadnej z zasad. Przecież nie zagłodzi cię, zaśmiał się rozum, a Hermiona słysząc własne myśli, uśmiechnęła się pod nosem, przekraczając próg.

Rozejrzała się po nie takiej małej kuchni, jakiej się spodziewała. Znalazł się tam okrągły stół, który spokojnie mógł pomieścić kilka osób, długie blaty robocze, wiszące szafki i drewniane półeczki, na których prezentowały się słoiki. Czy to są konfitury?, pomyślała zaciekawiona, podchodząc bliżej. Profesor Snape i domowe konfitury, zaśmiała się, rzucając spojrzenie ciemno bordowej mazi. Hermiona poczuła w okolicy serca ciepły promień, a jakiś głosik w głowie podpowiedział jej, że profesor Snape jest jeszcze bardziej ludzki i przyziemny niż może się wydawać. Odwróciła się za siebie, spoglądając na wejście do kuchni. Tak jak sądziła, profesor Snape nie wyrósł spod ziemi, maszerując do niej z reprymendą. Z ciekawością dziecka ostrożnie chwyciła za najmniejszy słoik. 

– Konfitura z aronii 1996 – przeczytała pod nosem. – Ciekawe… – rzuciła okiem na pozostałe kolorowe słoiki. – Nie wygląda mi to na pismo profesora – spostrzegła, mrużąc oczy. Poczuła się tak lekko i rześko jakby największym zadaniem dzisiejszego dnia miałoby być odkrycie tego, kto podarował profesorowi konfitury. I być może wydawał się ludzki, tak w dalszym ciągu ciężko było jej uwierzyć, że mężczyzna mógłby stać w kuchni w jakieś spokojne sobotnie popołudnie, przebierając kosze ze świeżymi owocami. – Nie, na pewno nie – żachnęła się pod nosem, odkładając słoik.

Hermiona delektowała się świeżo zaparzoną kawą, smętnie dryfując myślami we własnym wyimaginowanym świecie. Sunęła opuszkami palców po chropowatym stole, drążąc we wspomnieniach z minionej nocy. Wiele razy we śnie widziała profesora, ale wówczas nic szczególnego nie miało miejsca. Wpatrywał się w nią bez słowa, a potem po prostu rozpływał się w czarnym dymie. I tak było za każdym razem, gdy gościł w jej snach. Lecz dzisiejszej nocy, Hermiona obudziła się zlana potem, nie będąc w stanie złapać tchu. 

– Co to był za sen? – wyszeptała pod nosem, drapiąc się po karku. – Nie wierzę, że to dzieje się naprawdę…

– Dzieje się co?

Hermiona podskoczyła na krześle, wpatrując się w wejście. Profesor Snape, stał oparty o framugę z niejasnym wyrazem twarzy. Przełknęła gulę, spostrzegając, że nie miał na sobie szaty, którą bez większych skrupułów odpinała we śnie. Miał zaś czarną koszulę, ciemne spodnie i sweter zarzucony na barki. Wyglądał tak naturalnie, że musiała przyznać sama przed sobą, iż taki ubiór pasował mu idealnie. W końcu jest u siebie, zaśmiał się rozum, a Hermiona musiała się z nim zgodzić.

– Ah nic takiego – machnęła dłonią, wymigując się od odpowiedzi. Zrozumiałe było, że Hermiona za żadne skarby nie mogła podzielić się swoim snem. Cóż by profesor o niej pomyślał? Przecież to on chciał cię pocałować we śnie, zauważył spostrzegawczo rozum. Hermiona na ułamek sekundy zerknęła na wąskie wargi mężczyzny, uświadamiając sobie, że nie tylko on tego pragnął. Chrząknęła, sięgając za kubek. – Dzień dobry profesorze.

– Dzień dobry panno Granger – podszedł do blatu, zaglądając do dzbanka z kawą.

– Kawa jest świeża, ledwo co zaparzyłam.

Mruknął w odpowiedzi coś, co mogło brzmieć, jak doskonale. Wlał napój do kubka i usiadł po drugiej stronie stołu, posyłając jej intensywne spojrzenie. Wziął łyk kawy, nie spuszczając z niej wzroku.

– Jadłaś śniadanie?

– Nie, jeszcze nie. Myślałam, że zjemy razem, profesorze – odwrócił wzrok, spoglądając na wejście do kuchni. Hermiona poczuła się lekko zmieszana własną odpowiedzią. Myślałaś głupia, że po wspólnej kolacji, zje z tobą jeszcze śniadanie?, zadrwił rozum.

– Jadłem już wcześniej. Nie musisz na mnie czekać. Lodówka jest pełna, po prostu bierz, co chcesz. 

– Profesorze proszę mi wybaczyć to pytanie, ale czy spał pan w ogóle?

– Widać to po mnie? 

– Cóż tych podkrążonych oczu nie da się nie zauważyć – odpowiedziała. Odnotowała, jak profesor Snape minimalnie, niemal niezauważalnie uniósł kąciki ust w górę.

– Przeszukiwałem księgi.

– Chodzi o mnie? – zapytała cicho. – O moje łzy?

– Tak – rzucił.

– To może pan profesor odpocznie, a ja… – Snape posłał jej długie, niemal paraliżujące spojrzenie. Hermiona niespokojnie poprawiła się na krześle, starając się wytrwać ten mrożący wzrok. – Przejrzę kolejne księgi?

– Wykluczone. 

– Dlaczego?

– Bo to zadanie nie należy do ciebie. 

– Oczywiście profesorze, proszę mi wybaczyć – powiedziała cicho, spuszczając głowę.

Wstał ze swojego miejsca, dolewając kolejną porcję kawy. Otworzył lodówkę, spoglądając na jej wnętrze, a to na dziewczynę. Wyczuła na sobie intensywne spojrzenie, ale nie odwróciła się, będąc kompletnie sparaliżowaną jego obecnością. Nie dam już rady, przeszło jej przez myśl. Nie mogę być obok niego, nie mogąc go mieć.

– Co chcesz zjeść na śniadanie?

– Nic, dziękuję. Nie jestem głodna.

To musiała być niepoprawna odpowiedź. Mężczyzna podszedł do stołu i jedną ręką oparł się o blat, a drugą położył na oparciu krzesła uważnie spoglądając na Granger. Jego spojrzenie było ostre i dominujące, a te perfumy, które czuła już nie raz, kompletnie ją omotały.

– Nie pytałem, czy jesteś głodna. Pytałem, co chcesz zjeść.

Wiedziała, że nie wygra. Mimo iż czuła lekkie ssanie w żołądku, była zbyt onieśmielona, aby odpowiedzieć. Profesor Snape machnięciem różdżki otworzył szafkę, z której wyfrunął talerz, a z szuflady pod blatem wzbiły się w górę sztućce. Hermiona spojrzała na nakryty stół, a potem na profesora Snape’a. Zadrżała, wiedząc, że przepadła w otchłani ciemnych oczu.

– Jajecznicę. Poproszę jajecznicę – rzuciła cicho. Jej odpowiedź sprawiła, że kącik ust mężczyzny zadrżał, jakby właśnie osiągnął niemożliwy cel. Rzecz jasna był to tak drobny gest, zapewne niezauważalny dla mało spostrzegawczego obserwatora.

– Z ilu jajek?

– Z dwóch poproszę.

– No to z trzech.

– Profesorze – jęknęła żałośnie. – Nie zjem tyle.

– Musisz jeść.

Ewidentne było to, że profesor mógł wziąć śniadanie z kuchni bądź z Wielkiej Sali, gdzie trwało śniadanie. Lecz z niewyjaśnionych dla niej powodów postanowił samodzielnie przygotować posiłek, a to niezwykle połechtało ego Hermiony.

Krzątał się po kuchni z taką lekkością, jakby sunął po pracowni, zaglądając do kipiących kociołków. Przeszło Hermionie przez myśl, że profesor chyba naprawdę lubił gotować, gdyż jego ruchy i zwinność świadczyły, że w tej kuchni przygotowywał o wiele zachwycające potrawy niż zwykła jajecznica.

– Wypij wszystko i do łóżka.

Tuż po śniadaniu, które okazało się naprawdę smaczne, wpatrywała się w rządek eliksirów. Chwyciła pierwszy, wypijając całą zawartość. Skrzywiła się lekko, czując kwaśny posmak. Kolejne dwa były już odrobinę lepsze w smaku. Profesor machnięciem różdżki doprowadził do porządku kuchnię, a Gryfonkę gestem dłoni zaprosił do salonu. I także też zrobiła, dziękując za posiłek. 

Będąc zaledwie kilka metrów od łóżka, nieoczekiwanie poczuła ostry ból głowy, a po szyi spłynął zimny dreszcz. Czuła, jak osuwa się na nogach. Nie spotkała się z bolesnym upadkiem, ale opadła na coś miękkiego, coś, co pachniało tak przyjemnie i kojąco, że nie pozwoliła sobie otworzyć oczu. Zanim straciła świadomość, poczuła, że unosi się w górę, a potem opada na miękki materac. 

Snape lekko sapnął, wsuwając dłonie pod opadające ciało Granger. Zlustrował ją szybkim spojrzeniem i w dwóch krokach położył ją na łóżku. Chwycił z kanapy koc, ostrożnie ją przykrywając. Wierzchem dłoni dotknął czoła i policzków, ale Granger nie była rozgrzana, ani wychłodzona. Fotel, który stał obok kanapy, obrócił przodem do Granger. Zasiadł w nim, przywołując z kuchni kubek z kawą. Założył nogę na nogę, czekając.

Potarł palcami nasadę nosa, lekko przymykając powieki. Nie zmrużył oka tej nocy, jak i poprzedniej, gdzie znalazł Granger w Zakazanym Lesie. Zmęczenie dawało już o sobie znać, a rozleniwione mięśnie, które spokojnie spoczywały w fotelu, prosiły o odrobinę zasłużonego odpoczynku. Jednak Snape zlekceważył sprzeciw ciała, chwytając za kubek z kawą. Wziął potężny łyk, wypijając całą zawartość. Dość smaczna kawa jej wyszła, przyznał. Profesor lubował się w intensywnym posmaku, delektując się palonymi ziarnami, gdy kawa Granger okazała się przeciwieństwem. Delikatna z nutą słodyczy, chociaż do parzenia użyła tej samej kawy, z której i on korzystał. Machnięciem różdżki odesłał kubek do kuchni.

Zahaczył wzrokiem o Granger, czując w klatce okropny ścisk. Całą noc spędził na przeszukiwaniu ksiąg. Co prawda nie sprawdził wszystkich z prywatnych zbiorów, aby wyjaśnić dziwną i niepokojącą zagadkę krwawych łez, ale zrobił i tak wiele, niż gdyby siedział w salonie i obserwował Granger, jak śpi, czy wpatruje się w ścianę — bo takiego zadania pewnie by oczekiwał Albus, aby mieć nad dziewczyną pełną opiekę. 

Snape czuł na sobie dziwną presję czasu, aby czym prędzej rozwiązać zagadkę. Nie wiedział czym, było to nieprzyjemne uczucie, ale za nic w świecie nie przypadło mu do gustu. Ostatni raz rzucił wzrokiem na Granger i przywołał z pracowni księgę, nad którą pracował dzisiejszego poranka. Otworzył ją, zatapiając się w tekście z nadzieją, że Przeklęte Istoty, o których była ta pozycja wskaże mu coś więcej niż nędzy opis Szyszymory z popularnych ksiąg naukowych.

~*~

Czarownice i Czarodzieje! ⚡

Przedstawiam Wam rozdział, który naprawdę mi się podoba. Co myślisz? Podziel się swoją opinią w komentarzu, będzie mi bardzo miło🤗

Kolejny rozdział już niedługo, także uważnie wyczekujecie sowy. Do usłyszenia już niebawem!

Ściskam,

Jazz ❤

Uwaga! Fragment, który był dla czytelników +18 został przeze mnie usunięty. Rozdział został cały skorygowany i zastąpiłam go nową, świeżą wersją, w której nie ma scen +18.