Rozdział 30

Musiał przyznać się do tego, że czekał na nią. Od kiedy obwieścił jej, że ma się u niego stawić, czekał jak szaleniec, kiedy wypuszczą go z zakładu na wolność. Nerwowo spoglądał na zegar wiszący nad barkiem. Jego długie i smukłe palce wystukiwały idealny rytm na skórzanym obiciu fotela, kontrastując z jego zabieganymi myślami. Właściwie ten stary gbur myślał o tej młodej, pięknej kobiecie... cały czas. Praktycznie codziennie, bez przerwy, nawet w snach ją widział. Już nie wspominając jakie miewał sny.

Kolejne ukradkowe spojrzenie na zegar, a długa, smukła wskazówka leniwie przesuwała się w przód. Stary Nietoperz usłyszał gwizd czajnika i chwilę po tym znalazł się w niewielkiej kuchni. Wlał do kubka wody, potem trochę mleka, wymieszał i zamoczył wargi w gorącym napoju. Opluł się kawą, kiedy usłyszał pukanie do swojego gabinetu. Leniwie wytarł z brody krople ciemnego płynu i poszedł do ów pomieszczenia. Wyciągnął z szuflady dokumenty i porozrzucał je na biurku, delikatnie dając do zrozumienia, że jest bardzo zajęty. Położył kubek koło długiego, czarnego pióra i schował w twarz, jak na jego zdziwienie na przepis na ciasteczka, który dostał od Albusa pół roku temu. A raczej dyrektor wcisnął mu w ręce i uciekł przez kominek. Do dzisiaj kartka leżała wśród papierów, dokumentów oraz wypracowań uczniów, zamiast w kuchni na lodówce.

- Proszę – powiedział zimnym tonem i zaszył się w lekturę ciasteczek.

Drzwi zaskrzypiały i po chwili w jego gabinecie zapanowała cisza. Podniósł wzrok znad pergaminu i ujrzał długie, piękne, zgrabne kobiece nogi odziane w, jak się domyślał, baleriny. Dowiedział się nazwy obuwia przypadkiem, przechodząc mugolską ulicą koło sklepu gdzie była wyprzedaż. Tam, dwie kobiety kłóciły się o parę tych balerin. Jedna, niby niechcący, rzuciła torebką w głowę Severusa. Mężczyzna do dzisiaj z niezbyt miłym smakiem, wspomina tamten majowy dzień. Severus przełknął bezgłośnie i jego wzrok powoli wznosił się w górę. Zatrzymał się na... fioletowym materiale. A raczej tam, gdzie sukienka kończyła swą przygodę. Mężczyzna nie mógł oderwać wzroku od dekoltu kobiety, który idealnie podkreślał jej kobiece atuty. Właścicielka tego skarbu zakryła go kawałkiem szarego swetra, zmieszana. Snape poczuł, że zrobił źle. Ale, jak każdy mężczyzna, był wzrokowcem. Odchrząknął i spojrzał na jej zaróżowioną twarz. Była taka piękna. Bał się własnych myśli, które obwieszczały, jak to panna Granger wygląda dziś seksownie.

- Zna się pani na zegarku, panno Granger.

- Tą zdolność posiada nie wiele osób – odgryzła się i puściła sweter, a ręce schowała za siebie.

- Proszę – wskazał na wolny fotel. Dziewczyna kiwnęła głową i usiadła. Severus, oczywiście niby przypadkiem obserwował jej buty, jednak całą uwagę skupił na nogach. Ona przełożyła jedną na drugą, a mężczyzna poczuł cholerną ciasnotę w spodniach, kiedy zobaczył jej nagie udo.

- Wzywał mnie pan – przerwała tą ciszę. Severus, jako główny plan miał jej zgrabne nogi. Wziął kubek i postawił tak, aby zasłonił mu ten kuszący widok.

- W rzeczy samej, panno Granger, w rzeczy samej – powiedział tajemniczo. Przeklął w myślach, bo nawet nie wiedział, po co ją wezwał i o czym miał rozmawiać.

- Och... słucham.

Wstał i oparł się o skraj biurka, mając przed sobą widok na dziewczynę. Kolejny raz musiała przyznać, że wyglądał seksownie. Jego dwa odpięte guziczki czarnej koszuli, pokazujący blady wręcz biały tors. Dziewczyna wbiła nieświadomie paznokcie w swoje kolana. Zrobiło się jej gorąco, mimo że w lochach zawsze panowały niskie temperatury. Snape westchnął i ponownie zasiadł za biurkiem, otrzymując od dziewczyny pytające spojrzenie.

- Pani przyjaciele zachowali się bardzo bezczelnie. Pan Potter... szkoda słów.

- Panie profesorze bo ja chce za nich przeprosić – powiedziała szybko, nie spuszczając z niego wzroku.

- Doprawdy? - zadrwił.

- Tak. Oni po prostu... eee... mieli ten mecz i te emocje i w ogóle.

- Panno Granger. Jest pani śmieszna. Pan Potter do dzisiaj nie wie, gdzie występuje Bezoar. Mam dobrą pamięć i podczas naszej pierwszej lekcji zadałem mu to samo pytanie. Myślałem, że czegoś się nauczy. Ale myliłem się to w końcu jest Potter! - powiedział jadowicie na myśl o jego ojcu.

- Proszę go nie obrażać! - podniosła się.

- Rozkazuje mi pani, panno Granger? - zrobił to, co ona. Wstał i okrążył biurko zatrzymując się przy niej.

- Ładnie proszę.

- Hmm... nie.

Dziewczyna zmarszczyła nos i założyła ręce pod biustem, wielce rozżalona. Severus musiał przyznać, że jak się złości wygląda ślicznie. Spojrzał na jej lekko rozchylone usta, które aż wołały, aby się w nie wbił. Jej buntowniczy wzrok, pochłaniał czerń jego oczu. Mężczyzna czuł, że już nie wytrzyma. Była taka delikatna i kusząca. Powstrzymywał się, aby nie rzucić się na nią tu, teraz, natychmiast! Zrobił krok w jej stronę, a dziewczyna uśmiechnęła się delikatnie. Severus uznał to za zaproszenie.

Zbliżył się tak, aż jego nos prawie stykał się z jej. Miał tak dobry słuch, że nawet słyszał bicie jej serca. Poczuła, jak ręce lekko jej drżą i spuściła je w dół, instynktownie wygładzając sukienkę. Grymas z jej twarzy poszedł już w niepamięć. Nigdy wcześniej nie był w takiej sytuacji, która w gruncie rzeczy, po części mu się podobała. Ten anioł działał na niego jak narkotyk. Jej zapach, skóra, włosy, głos, wszystko go przyciągało i hipnotyzowało.

Hermiona miała nie równy oddech. W środku aż skalała ze szczęścia. Jej książę, a raczej Nietoperz, był tak blisko niej. Na jej policzkach ukazał się szkarłatny rumieniec, a jej serce zwiększyło obroty. Spuściła wzrok i utkwiła w miejscu, gdzie jego guziczki były odpięte, odsłaniając nagi tors. Mężczyzna złapał ją delikatnie za brodę, zmuszając, by spojrzała na niego. Nie czekając na jej reakcję, pochylił się i musnął swymi wargami jej czerwone usta. Wtedy czas stanął w miejscu.

* Pocałunek. Smakuje miodem, goryczą, gwiazdami, które ledwie się pokazały i już zniknęły. Smakują trawą deptaną bosymi stopami, wilgotną od rosy, oraz słońce które zagląda przez okno. Pocałunek o smaku miłości i bólu.

Gdy poczuła jego język na swych wargach, delikatnie rozchyliła usta wypuszczając go do środka i pozwalając, by ich języki rozpoczęły namiętny taniec, przeobrażający się w grę o dominację. Całował ją delikatnie, a zarazem kusząco, jakby była delikatna, a każdy mocniejszy ruch mógł ją zniszczyć, powodując rozkruszenie się jej na miliony kawałeczków. Jego ziemiste dłonie zsunęły się na jej talię przyciągając ją bliżej siebie. Hermiona wplotła swoje palce w jego – jak myślała – tłuste włosy. W rzeczywistości, tylko na takie wyglądały. W dotyku były bardzo miękkie i przyjemne. Mężczyzna polubił ten mały gest, troszkę schylił głowę by móc się jej oddać. Kiedy gładził jej plecy z jej ust wydostał się jęk rozkoszy. Severus poczuł smak wygranej i przygryzł jej dolną wargę, pieszcząc ją jednocześnie. Po chwili, która trwała dla niego wieczność, oderwał się od dziewczyny. Nie chciał tego przerywać, ale musiał. Spojrzał na nią i pogłaskał jej policzek, a ona pod dotykiem jego smukłych palców, przymknęła powieki i cicho westchnęła, cały czas mając swoje kruche palce w jego włosach.

- Po - powinnaś już pójść – starał się, aby jego głos był ciepły. W efekcie czego, wyszedł gorzki i sarkastyczny. Dziewczyna nie chciała iść, chciała z nim tu zostać. Natrafiła na jego, tak dobrze znane, spojrzenie i kiwnęła głową. Wziął ją za dłonie i, mimo że nie chciał, zabrał jej palce ze swoich włosów.

- Dobranoc – wyszeptała i wyszła nieco zmieszana, ale szczęśliwa z jego komnat.

Severus podszedł do biurka i jednych haustem opróżnił kubek, chłodnej już, kawy. Nieświadomie dotknął swoich warg, czując, jakby ona znów oddała pocałunek. Jakby znów mógł trzymać ją w swych ramionach i być tak blisko niej. Być blisko tej pięknej kobiety, która była jego... uczennicą.

* Dorotea De Spirito - "Anioł"

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Witajcie kochane Miśki ♥

Rozdział dedykuję:

* Anthony - za to, że jest kochaną Betą! Oraz za wykonanie dla mnie tego pięknego, arta, który znajduje się powyżej! + niezapomniane rozmowy na GG :D Och... kocham Cię ;**

* Cyzi, Dark Paradiese, Esme, Nebuli, To$ce, Esther - za te rozmowy na GG... chodź czasem nie są rozmowami, tylko planowaniem nie tylko mojej śmierci, ale wyłapywaniu nowych ofiar... xd Nie zapominając, że jak już piszemy to roz*** system! Haha... Kocham Was! ♥

* Rickmanickiej - która nie zasypia, kiedy do niej pisze prosząc o pomoc, która wie jak pomóc z czego potwierdza się fakt, że jesteśmy siostrami! xd Wiem, że pewnie niedługo będzie kolejny kryzys... to oczekuj spamu na GG xd Kocham Cię i dziękuję za wszystko! ;**

I był wielki Ślizgoński buziak mrr.... ^.^ !

Mi nawet, nawet się podoba... mogło być o wiele lepiej tylko Jazz już taka jest.

Od kolejnych rozdziałów staram się pisać dłuższe notki... taa ciekawe czy coś z tego wyjdzie. Wyjść może pewnie z tego... "Moda na Sukces" xd To trzymajcie za mnie kciuki Misiaczki! ♥