Rozdział 30

Nie chciał się przyznać sam przed sobą, ale czekał na nią. Od kiedy obwieścił, że ma się zjawić w jego gabinecie, nie mógł przestać o niej myśleć. Nerwowo spoglądał na zegar wiszący nad kominkiem w salonie. Długie i smukłe palce czarodzieja wystukiwały nieznany rytm na skórzanym obiciu fotela. Był zły na samego siebie, że pozwolił, aby Granger zawładnęła jego myślami. Od dnia, kiedy ostatni raz była w jego gabinecie, poprzez spotkanie w barze, a kończąc na ratowaniu jej ze stopnia pułapki, myślał tylko o niej. Bez przerwy nie mogąc tego kontrolować. A to niezwykle go frustrowało. Profesor Snape, bez problemu potrafił zapanować nad rozbieganymi myślami, nakładając na twarz maskę obojętności, a tu pojawiła się taka Granger, której na chwilę nie potrafił usunąć ze swojej głowy. Mimo że twarz okalała zimna aura, tak ciemne oczy ukazywały to, co właśnie hulało w jego umyśle. A to, ani trochę mu się nie podobało.

Gwizd czajnika na chwilę wyrwał go z rozmyślań. Nalał do kubka gorącej wody, wdychając kojący jego zdaniem zapach palonych ziaren. Poparzył język, usłyszawszy delikatne pukanie. Delikatne, bo od gabinetu dzielił go dość długi korytarz. Zasyczał nieprzyjemnie, krocząc przedpokojem. Odstawił kubek z kawą pomiędzy dokumentami, które w ostatnim czasie zaczęły w zawrotnym tempie piętrzyć się na jego biurku. W kilku krokach podszedł do drzwi, otwierając je gwałtownie.

– Och – pisnęła Granger.

Była kompletnie zaskoczona tym, że mężczyzna powitał ją w tak niecodzienny sposób, zazwyczaj nawoływał ją z głębi gabinetu. Instynktownie zrobiła krok w tył. Mężczyzna posłał jej długie, świdrujące spojrzenie.

– Wysłać sowę z zaproszeniem, panno Granger?

– Nie. – podrapała się po karku lekko zażenowana. – Oczywiście, że nie.

– Zapraszam. – jego spokojny, głęboki głos zadrżał w uszach Gryfonki. Kiwnęła w odpowiedzi głową i zebrała w sobie całą odwagę, przekraczając próg gabinetu.

Czekał, aż wejdzie, aby mógł zamknąć za nią drzwi. Obserwował Granger, którą zwykle po zajęciach można było spotkać w jeansach i za dużym swetrze. Teraz stała do niego tyłem w sukience. Zbliżył się do swojego biurka, a kiedy ją minął, posłał jej krótkie spojrzenie. Nie na tyle krótkie, aby nie mógł odnotować w pamięci, że miała na sobie sukienkę w kolorze burgundowym. Włosy zwykle będące w nieładzie, delikatnie opadały na ramiona, połyskując w blasku pochodni. Sukienka miała niewielkie wcięcie na dekolcie w kształcie litery V. Zakryła, tyle ile powinna, co nie powstrzymało czarodzieja, aby na krótki ułamek sekundy zawiesić tam spojrzenie. Zasiadając już za biurkiem, zauważył jeszcze trampki, które zdobiły jej stopy. Ten element garderoby, sprawił, że na jego ustach pojawił się mało widoczny uśmiech.

– Proszę. – wskazał dłonią krzesło dla interesantów. – Zjawiła się pani punktualnie.

– Zawsze jestem punktualnie, profesorze Snape. Nie w moim zachowaniu jest, ukazanie braku szacunku względem drugiego czarodzieja. Każdy z nas ma cenny czas, który trzeba traktować z ogromnym poszanowaniem.  

– Dobrze, bardzo dobrze – powiedział tyle, albo aż tyle, składając z dłoni wieżyczkę.

– Wzywał mnie pan.

– W rzeczy samej panno Granger – zakomunikował. – Jeśli rozmawiamy już o szacunku…  

Powstał z fotela, okrążając biurko. Oparł się o jego skraj, zakładając dłonie na piersiach. Górował nad Granger, a ten widok niezwykle się mu spodobał. Patrzyła na niego wyczekująco. Brązowe oczy powiększyły się dwukrotnie, błyszcząc przyjaznym dla oka blaskiem. Niespodziewanie spostrzegł jak panna Granger, delikatnie, niemal niezauważalnie przygryzła wargę. Jej ciekawskie spojrzenie zatrzymało się w okolicy jabłka Adama. Zaskoczony Snape, schylił głowę tam, gdzie wpatrywała się dziewczyna. Dostrzegł rozpięte dwa guziczki koszuli ukazujące biały tors. Widocznie zapomniał ich zapiąć, po południowej drzemce. Unosząc spojrzenie, dostrzegł, jak zarumieniona dziewczyna, prędko odwraca wzrok, wpatrując się we własne kolana. Uśmiechnął się pod nosem. Zdecydował się, aby guziczki pozostały rozpięte.

– Pani przyjaciele zachowali się bardzo bezczelnie. Pan Potter... szkoda słów.

– Jest mi za nich wstyd. –  uniosła niepewnie wzrok. Tym razem pozwoliła sobie, zajrzeć w ciemne oczy czarodzieja. – Chciałam za nich przeprosić…

– Doprawdy? – przechylił głowę w bok.

– Tak. Nie wiem, co w nich wstąpiło.

– A ja chyba wiem, panno Granger. Pan Potter nie ma w sobie za grosz szacunku, o którym wcześniej pani wspomniała. Tu nie ma czego usprawiedliwiać. A pan Weasley… – westchnął przeciągle – to już inna bajka. Pozwolę sobie zaznaczyć, że pan Potter do dzisiaj nie wie, gdzie występuje bezoar. Mam dobrą pamięć i podczas naszej pierwszej lekcji zadałem mu to pytanie. Myślałem, że czegoś się nauczy, ale myliłem się. W końcu jest to Potter! 

– Proszę go nie obrażać! – poderwała się z krzesła.

– Co to ma być? Rozkaz panno Granger? – odbił się od biurka. Górował nad nią, spoglądając ze szczególną uwagą w jej oczy. Granger zagryzła wargę.

– J-ja… – wciągnęła ze świstem powietrze. – ja tylko proszę.

– To nie do mnie z tym, panno Granger. 

Niemal niezauważalnie zadrżała, gdy mężczyzna zrobił pół kroku w jej stronę. Wpatrywali się w siebie bez słowa, a ten brak rozmowy pomiędzy nimi wcale nie był krępujący, jakby mogło się z pozoru wydawać. Obserwował z niemałą satysfakcją, zaróżowione policzki dziewczyny, które już wkrótce miały przybrać odcień mocno dojrzałych wiśni. Granger się denerwuje, przeszło mu przez myśl.

A potem tak nagle i niespodziewanie spadał przez ciemną otchłań, tonąc w kuszącym spojrzeniu Granger. Kokieteryjnie patrzyła na niego, lekko uchylając malinowe usta. Spojrzał na nie, czując przyjemne szarpnięcie w okolicy pępka. Nie była mu dłużna pozwalając sobie bez żadnego skrępowania wpatrywać się w jego wąskie wargi. Przyłapał ją na tym. Zdziwił się samemu sobie, nie przerywając tej niebezpiecznej gry. Musiało się jej to podobać, bo nagle i nieoczekiwanie westchnęła nieco dłużej, niż było to konieczne. Zrobił ostatni krok.

Klatka piersiowa Granger falowała. Obserwowała go spod wachlarza długich, czarnych rzęs. Lekko niemal niezauważalnie przekrzywiła głowę w bok, uśmiechając się delikatnie pod nosem. Wziął głębszy oddech, ponownie zahaczając wzrokiem o malinowe usta. Jej oczy zabłysły, jakby była to jej forma akceptacji. Uniósł dłoń ku górze i najostrożniej jak tylko potrafił, pogładził zaróżowiony policzek. Granger na ten niespodziewany dotyk, przymknęła powieki. 

Kciukiem gładził delikatną skórę, nie potrafiąc spuścić z niej wzroku. Bał się własnych myśli, które obwieszczały, jak to panna Granger wygląda dziś seksownie. Pochylił się ku niej, czując w nozdrzach piekielny zapach truskawkowego szamponu. Początkowo kompozycja zapachowa niemiłosiernie go irytowała. Teraz mógł stwierdzić, że cholerny truskawkowy szampon stał się najpiękniejszym zapachem na całej ziemi. Ostrożnie położył lewą dłoń na łopatkach dziewczyny, a Granger wydała cichy jęk. Prawą dłonią uniósł jej podbródek, zaglądając w czekoladowe oczy. 

Wpatrywała się w niego z napięciem i czymś na kształt wyczekiwania. Uśmiechnęła się nad wyraz kusząco, nie przypominając grzecznej i ułożonej panny Granger. Pochylił się, złączając ich usta w pocałunku. 

* Pocałunek. Smakuje miodem, goryczą, gwiazdami, które ledwie się pokazały i już zniknęły. Smakują trawą deptaną bosymi stopami, wilgotną od rosy, oraz słońcem, które zagląda przez okno. Pocałunek o smaku miłości i bólu.

Całował ją czule i ostrożnie. Rozchyliła nieco bardziej usta, zapraszając go do środka. Drażniła jego wargi, wodząc po nich koniuszkiem języka. Przyciągnął ją do siebie, pogłębiając pocałunek. Serce, które powinno być zimne i skamieniałe, zabiło mocniej. Nie chciał się na tym skupiać, odpychając w dal uczucia, które powinny być uśpione. Wplotła swoje palce w jego – jak myślała – tłuste włosy. W rzeczywistości tylko na takie wyglądały. W dotyku okazały się miękkie i przyjemne. Ten gest musiał mu się spodobać, gdyż schylił nieco głowę, dając jej lepszy dostęp. Przygryzł jej dolną wargę, pieszcząc ją ostrożnie. 

– Po – powinnaś już pójść…

Oderwał się, głaszcząc czule jej policzek. Spojrzała na niego w taki sposób, jakby chciała powiedzieć, że nigdzie się nie wybiera. Sam nie wyglądał, jakby naprawdę chciał wypuszczać ją z objęć. Ostatni raz pogładził jej włosy.

– Powinnaś wracać już do wieży Gryffindoru. 

– Och – tylko tyle udało się jej powiedzieć. Zadrżała, zdając sobie sprawę, że dość sprawnie przeszli na ty. Wiłaby się nogami i rękoma, aby tylko móc z nim zostać odrobinę dłużej. Wiedziała jednak, że tego wieczoru wydarzyło się tak wiele, że nie powinna dalej brnąć po kruchym lodzie. – Więc… dobranoc profesorze.

– Dobranoc – odpowiedział. Obserwował ją jeszcze przez chwilę, zanim nie zniknęła. Och Granger, mruknął w myślach, dotykając rozgrzanych warg.

* Dorotea De Spirito – "Anioł"

~*~

Witajcie kochane Miśki ♥

Rozdział dedykuję:

* Anthony - za to, że jest kochaną Betą! Oraz za wykonanie dla mnie tego pięknego, arta, który znajduje się powyżej! + niezapomniane rozmowy na GG :D Och... kocham Cię ;**

* Cyzi, Dark Paradiese, Esme, Nebuli, To$ce, Esther - za te rozmowy na GG... chodź czasem nie są rozmowami, tylko planowaniem nie tylko mojej śmierci, ale wyłapywaniu nowych ofiar... xd Nie zapominając, że jak już piszemy to roz*** system! Haha... Kocham Was! ♥

* Rickmanickiej - która nie zasypia, kiedy do niej pisze, prosząc o pomoc, która wie jak pomóc, z czego potwierdza się fakt, że jesteśmy siostrami! xd Wiem, że pewnie niedługo będzie kolejny kryzys... to oczekuj spamu na GG xd Kocham Cię i dziękuję za wszystko! ;**

I był wielki pocałunek Sevmione!

Od kolejnych rozdziałów staram się pisać dłuższe notki... taa ciekawe czy coś z tego wyjdzie. Wyjść może pewnie z tego... "Moda na Sukces" xd To trzymajcie za mnie kciuki Misiaczki! ♥

Jazz ♥