Rozdział 28

Piątkowy wieczór zbliżał się wielkimi krokami. Kiedy wybiła 20, cały pokój był zapełniony. Chwilę potem przez portret weszła para, która była uważana za „najsłodszych zakochanych” w szkole. Seamus mocno gestykulował rękami, a Hermiona odrzucała co chwilę włosy do tyłu. Młodzi czarodzieje stanęli na środku pokoju i starali się, aby ich słowa trafiły do każdego Gryfona obecnego w Pokoju Wspólnym.

-... i wtedy Mózg poznał jego rodzinę! - krzyknął szczęśliwy chłopak, na co kilku młodszych czarodziei odłożyło grę w szachy i zaczęło się przysłuchiwać.

- Kochanie ale oni mieszkali w puszcze po groszku! - oburzyła się ciemnowłosa dziewczyna.

- Czy to ma jakieś znaczenie? Byli szczęśliwi!

- Ale mieszkając tam łamali wiele praw BHP na przykład...

- To nie jet ważne. Och... a pamiętasz, jak w niedzielny poranek oglądaliśmy ich?

- Ta bajka, to było zło...!

- Kochanie, a ty co oglądałaś, hmm...?

- Kaczora Donalda! Haha... - zaśmiała się na wspomnienie.

- To było nienormalne.

- Co? Czy ty uważasz – pogroziła mu palem. – Że to nie była piękna bajka?

- To było dziwne, Miona. Jakaś kaczka spada z wieżowca i po chwili przypomina sobie, że nie umie latać. To nie normalne – pokiwał głową, dodając sobie racji.

- A jakieś dwie, laboratoryjne myszki, co próbują przejąc władze nad światem, były dobre?

- No jasne! Już myślałem, jak będę na szczycie władzy, kiedy ich oglądałem, haha – wyprostował się dumnie, a kilka dziewczyn westchnęło. Hermiona zmroziła je wzrokiem, którego nie powstydziłby się sam Bazyliszek.

- Ale w każdym odcinku Mózg ma plan i co? Nic.

- Te jego plany są właśnie najlepsze!

- Już wolę Pinkiego, był taki słodki, te oczka...

- Hermiona! Ale on był głupi.

- Pinki nie był głupi! To Mózg był nie fajny.

- Kiedy nad światem zapanuje mądra mysz, to wtedy ludzie będą zmuszani do poniżających rozrywek!

- W Disneylandzie, kochanie?

- Tą kwestie można obmyślić – w pokoju panowała cisza. Seamus pstryknął palcami dając jej sygnał.

- Ale i tak Pinki był słodki – powiedziała, uroczo trzepocząc rzęsami.

- Hermiono, skarbie, chyba nie chcesz mi powiedzieć, że twoim zdaniem Pinki jest lepszy niż Mózg?!

- No... tak – posłała mu słodki uśmiech. On się załamał. Całe życie myślał, że ta oto kobieta będzie szła za nim, razem chwaląc Mózga.

- O nie...! Chyba mam migrenę – złapał się teatralnie za głowę.

- Nie dogadujemy się kochanie – w tle można było usłyszeć przyśpieszone bicia serc, kilku młodych dziewczyn.

- Bardziej nadajemy się na... przyjaciół, Hermiono – wszyscy patrzyli na nich. Hermiona zauważyła kątem oka, jak Ron macha ręką przed oczami siostry, wielce rozżalony, nic nie rozumiejąc.

- Zrywam z tobą Seamus... jak Eric zrywał ze Stephanie, albo Brook z Ridgem.

- Ej... ale to było w 5000 odcinku. A my jesteśmy w 40. Miona no...!

- Kochanie, tak już bywa – wzięła go pod ramię. – Chodź mój przyjacielu, musimy przejrzeć komiksy!

- A wiesz, że moja mama upiekła nam ciasteczka! Czy ona nie jest kochana?

Zniknęli na schodach prowadzących do dormitorium chłopców. Wszyscy w Pokoju Wspólnym odczekali 2 minuty i zaczęły się gorące sensacje. Gryfoni byli w ogromnym szoku, że zerwali ze sobą. Ron był jakoś dziwnie smutny, myślał, że poleje się trochę krwi.

Lavender Brown „psychofanka” Seamusa dostała wytrzeszcz oczu na informację. Uśmiechnęła się mściwie do Parvati. Ginny razem z Harrym i Ron'em, posłała im ostrzegające spojrzenie. Ron, jeszcze na dodatek obracał w palcach swoją różdżkę. Pannie Brown, natychmiastowo zniknął z twarzy głupi uśmieszek, a pojawił się wymalowany strach. Od pamiętnego, piątkowego wieczoru, Seamus Finnigan jest wolny i nie będzie się ukrywał przed jego psychofanką, panną Brown.

***

Minął tydzień, odkąd Hermiona i Seamus zerwali. Szkoła żyła tylko tą jedną wiadomością. Chodziły najróżniejsze plotki dlaczego zerwali; od poglądów „politycznych”, aż po smaki herbat. Hermiona dowiedziała się przypadkiem, że podczas zerwania rzuciła w Seamusa tortem truskawkowym, prosto w twarz. Seamus z kolei był w szoku, że Hermiona podobno przywiązała się łańcuchem do niego i nie chciała być jego przyjaciółką, tyko dziewczyną. Przez kolejne dni siadali wieczorami razem w salonie i śmiali się z plotek, jakie chodziły po szkole na ich temat.

***

Mistrz Eliksirów, otworzył drzwi i wpuścił podopiecznych swojego domu oraz hołotę, zwaną potocznie przez uczniów i nauczycieli, Gryfonami. Sam zajął miejsce przy swoim ołtarzu i zmroził ich spojrzeniem. Uwielbiał ten stan, kiedy widział ich przestraszone miny. Wypuścił ze świstem powietrze, a kilku uczniów zadrżało. Nie wiedział czy jego niepowtarzalny urok tak działa, czy jest taki mroczny.

Na dzisiejszych zajęciach mięli uwarzyć eliksir zmieniający kolor włosów. Nie rozumiał, dlaczego ten temat wywołał dzikie poruszenie wśród uczniów. Rzucił ciętą ripostę i w klasie nastała cisza. Posłał swój mroczny uśmieszek, jako wyraz wygranej.

Kiedy każdy był zajęty swoim eliksirem, zasiadł w fotelu i przyjrzał się każdemu po kolei. Najdłużej wpatrywał się w ostatnią ławkę. Dla zmyłki patrzył się na Pottera w akcie mordu, jednak jego wzrok uciekał do ciemnowłosej dziewczyny koło niego. Panna-Wiem-To-Wszystko, działała na niego, jak narkotyk. Patrząc na nią, odczuwał ulgę. Kiedy jej nie było, ręce mu drżały, a obrazy w jego głowie pokazywały tyko ją. Mógłby się w nią wpatrywać minutami, a na jej nogi... godzinami. Aby nie było podejrzeń przeniósł swój wzrok na Weasley'a. Jednak jego umysł, był o dwa miejsca od chłopaka. Wiele myślał o tej dziewczynie, praktycznie młodej kobiecie i pełnoletniej czarownicy. Nie wiedział, jak to się stało, ale ten Szkolny Nietoperz chyba się... zakochał.

***

Sala Eliksirów stała się nie do poznania. Pomimo tego, że było tu zimno i obskurnie, furorę robiły nowe fryzury uczniów. Każdy wypił swój eliksir, a jego włosy przybrały kolor i fason, o jakim pomyślał.

Profesor Snape przez moment pomyślał, że jest tu obecny jego „kolega po fachu” - Lucjusz Malfoy. Jednak Draco podszył się pod ojca, a jego „nowe” długie włosy, pokazywały młodszą wersję pana Malfoy'a.

Oparł się o skraj biurka i obserwował wszystko i wszystkich. Przed jego oczami przeleciał kosmyk blond włosów. Właścicielka tej fryzury, jak na złość, stała tyłem do niego. Miała długie, blond włosy sięgające za łopatki. Chwilę potem czarownica się obróciła, a ich spojrzenia się spotkały. Severus nigdy nie widział tak pięknej istoty. Ten anioł rozchylił lekko wargi, a z ich wnętrza, wydostał się cichy chichot.

- Co tak panią bawi, panno Granger? - zapytał złośliwie.

- Nic takiego, profesorze – odpowiedział złotowłosy anioł i odszedł. Snape czuł, jak złość w nim pulsuje. Musiał się a na kimś wyżyć. Na jego szczęście ujrzał chłopca .

- No, no. Potter – zacmokał. – Lepiej wyglądasz w zielonym, niż w tym buszu, co miałeś przed chwilą na głowie. Jakie to smutne, jutro znów będę musiał to oglądać – powiedział jadowicie.

- Potter wybiera się na wybieg! - rzucił Malfoy.

- A ty, tymi kudłami będziesz zamiatał podłogi, gamoniu! - warknął Weasley, który miał śliczne afro.

- Panie Weasley, cóż za słownictwo – rozległ się cichy, ale jadowity głos. – 10 punktów od Gryffindoru – powiedział od niechcenia. Zadzwonił dzwonek, a wszyscy udali się do wyjścia. Machnął różdżką zamykając prze nosem drzwi Zabini'emu – Jutro macie test, przypominam wam. Z całych 5 lat... waszej owocnej nauki. Ten, kto dostanie Wybitny, nie będzie robił następnego wywaru, który uprzedzam, jest skomplikowany... - dodał na koniec cichym tonem. Zauważył, jak Panna-Wiem-To-Wszystko na słowo „ skomplikowany” wyprostowała się dumnie. Nauczyciel posłał jej mroczny uśmieszek, a ona spuściła zawstydzona, wzrok. Machnął różdżką wypuszczając uczniów, a sam zniknął w cieniu, prowadzących do jego prywatnych kwater...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Witajcie kochane Misiaczki ♥

Rozdział dedykuję Rickmanickiej oraz Cyzi za pomoc w rozdziale ;**

Mam dla was małe co nieco :D W poniedziałek mnie nie ma. Jazz robi sobie wakacje... nawet nie wiem na ile. Będzie spontan ;3

Informacje o NN zostawcie w zakładce „spam”.

Jakoś szkoda mi zostawiać Seamusa i Hermiony. Byli tacy słodcy... och :c