Rozdział 31

Kiedy usiadła w zniszczonym fotelu, Pokój Wspólny wypełnił śmiech przypominający dzwoneczki. Hermiona nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Rozmyślała, jak to pewien mężczyzna ją całował, wtedy po schodach zeszła rudowłosa dziewczyna z różdżką w ręce.

- Cześć kochanie – zawołała wesoło Hermiona i podbiegła do przyjaciółki. Ukłoniła się nisko i wyciągnęła rękę. - Można panią prosić do tańca?

- Jeśli po tym będzie odpoczynek, to oczywiście – jak na damę przystało, panna Weasley również się ukłoniła i podała dłoń przyjaciółce.

- Czyż ten świat nie jest piękny? - zapytała rozmarzonym głosem, okręcając Ginny wokół własnej osi.

- No jasne! Wygraliśmy mecz ze Ślizgonami!

- Och, Ginny... nie o sporcie tu mowa, a o... miłości.

- A dokładniej?

Hermiona ukłoniła się nisko dziękując za taniec i usiadła w fotelu. Ginny przysiadła się na podłodze i uważnie obserwowała twarz przyjaciółki, która mieniła się w promieniach ognia. W końcu usiada tyłem do kominka i czekała...

- Hermiona... - po 10 minutach w końcu uderzyła ją w kolano. - Wracasz od niego, prawda?

- To bolało – rozmasowała sobie obolałe miejsce. - Tak byłam tam... - westchnęła i się rozmarzyła.

- I jak? - wyszczerzyła zęby. - Spodobała mu się sukienka?

- Chyba tak...

- A widzisz! Ha! A ty nie chciałaś jej ubrać, głupolu.

- Było cudownie – jej rozmarzony wzrok zatrzymał się na promieniach ognia, które razem tańczyły. Tak, jak ich języki jeszcze niedawno...

- Czyli było gorąco. Zabezpieczyliście się?

- Co?! Nie uprawialiśmy seksu!

- Jasne... To co robiliście?

- Całowaliśmy się – Ginny opadła szczęka.

- Nie żartuj! Całowałaś się ze Starym Nietoperzem?

- Tak i było cudownie.

- Snape i połączenie cudownie? Dziewczyno, brałaś coś?!

- Zażyłam niedawno miłość i mam się z tym dobrze.

- Całe życie z wariatami – mruknęła cicho. - Jak całuje Snape?

- Tak... pewnie i delikatnie. Po prostu cudownie, ja myślałam, że się tam rozpłynę. On był taki miły, a nawet opiekuńczy... Nie, to nie to. Przede mną stał bóg seksu! - Ginny na ostatnie słowa się zadusiła i kaszlała przez parę minut. W końcu podniosła rękę i wychrypiała:

- Po prostu bajka z mrocznym zakończeniem.

- Nie musi być usypane różami, ani nie mogę jego przekreślić na starcie.

- Wiesz... - uklękła przed nią i złapała ją za dłonie. - Teraz widzę, jaka jesteś szczęśliwa.

- Kochana jesteś – mocno przytuliła przyjaciółkę.

- Musisz iść spać. Jutro sobota, a nie chcesz, by cię zobaczył z podkrążonymi oczami? - pokręciła przecząco głową. - To dalej do łóżka.

- Dobranoc – pocałowała ją w policzek i oddaliła się tanecznym krokiem.

Weszła po cichu do pokoju, który musiała dzielić z panną Brown. Jak na jej szczęście dziewczyna i jej przyjaciółka spały. Hermiona wzięła szybki prysznic i wskoczyła z piżamę. Spojrzała w okno na księżyc, z nadzieją, że może on też patrzy...

***

Była piąta nad ranem, kiedy Mistrza Eliksirów obudził trzask w kominku. Jak każdy czarodziej powinien wstać, chwycić za różdżkę i stawić czoło nieprzyjacielowi. Severus, jednak warknął pod nosem i przekręcił się na drugi bok, a kołdrę podciągnął pod uszy, gdy usłyszał wesoły głos:

- Severusie, ty jeszcze w piżamie?

- Bo jest noc Albusie, to śpię – mruknął.

- Daj spokój, słonko już wstało.

- To idź na spacer i daj mi spać. Sobota dzisiaj!

- Byłem na spacerze... i tu zawitałem – usiadł na skraju łóżka profesora. Jego sędziwe dłonie głaskały długa, siwą brodę.

- Przez ciebie już nie zasnę – usiadł na łóżku. - No co? - zakrył swój blady tors. Miał wiele ran i blizn. Za wiele, jak na jednego człowieka. - Jak herbatka z Minerwą?

- Wspominam ją całkiem przyjemnie. Czemu do nas nie dołączyłeś?

- Miałem inne sprawy na głowie – na słowa inne sprawy, przed jego oczami pojawiła się panna Granger, uśmiechająca się kusząco.

- Rozumiem – wesołe iskierki w jego oczach wyglądały, jakby wiedział o wszystkim. - Ja tu w innej spawie.

- Jakiej? - przybrał swoją maskę obojętności.

- Jestem zmuszony wysłać ciebie na weekend. Musisz zdobyć parę składników do eliksirów dla Zakonu.

- Jakby inaczej – powiedział sarkastycznie, a każde kolejne słowa ociekały jadem. - Tylko ja muszę skakać pomiędzy tobą, a nim. Myślisz, że mam ochotę na herbatki z jaszczurem? - krzyknął.

- Severusie, ja to wszystko rozumiem – jego głos był spokojny.

- Jasne, Albusie, więc co potrzeba? Nie mam czasu na rozmowy – starzec westchnął i zaczął mówić.

- Poppy potrzebuje Skrzele-Wzro i Eliksir Słodkiego Snu.

- To niech sama sobie uwarzy! - warknął pod nosem, co nie uszło uwadze starszemu czarodziejowi.

- Severusie!

- No co? Ostatnio robiłem eliksiry i już ich nie ma?

- Widocznie są bardzo potrzebne. A ja poproszę dla Zakonu, Veritaserum.

- Niech ci będzie – warknął.

- Miło mi, że się cieszysz – uśmiechnął się.

- Skacze z radości tak, jakbym nie miał już mieć do końca życia lekcji z Potterem.

***

Pani prefekt weszła do Wielkiej Sali na śniadanie jako jedna z pierwszych osób. Zajęła miejsce, z którego miała doskonały widok na stół nauczycielski, a w szczególności na to jedno miejsce, które było jeszcze puste. Odrzuciła za siebie warkocz i znów spojrzała tam z nadzieją, że może już przyszedł. Ale nie było go. Pocieszała się w duchu, że jest to dopiero początek posiłku i zaraz przyjdzie.

Nalała sobie owocowej herbaty i posmarowała tosta dżemem z czarnej porzeczki. Kubek opróżniła już do połowy, a jego wciąż nie było. Stół nauczycielski zapełniał się powoli, tak samo cztery inne stoły w Wielkiej Sali. Hermiona ujrzała Harry'ego z Ginny, idących razem, trzymając się za ręce. Dziewczyna uśmiechnęła się do nich na powitanie, kiedy usiedli naprzeciw niej. Chwilę po nich przyszli Dean, Ron, Neville i Seamus, który usiadł koło niej. Posłała przybyszom uśmiech i ugryzła tosta w tym samym czasie, co Ron, który zaczął głośno chrupać swego. Chłopak był wielbicielem Hogwarckich tostów. Położył sobie na talerz trzy, świeże porcje. Pierwszy z nich posmarował kremem czekoladowym, na drugi położył ser żółty z pomidorem, a na trzeci znów krem. Wszystko złożył i zjadł niczym Kudłaty ze Scooby'ego.

Wszystkie miejsca w Wielkiej Sali zapełniły się, a to jedno wciąż było puste. Poczuła dziwny smutek, zdając sobie sprawę, że brakuje jej widoku czarodzieja. Posiłek dobiegł końca, ociągała się jak to możliwe, by zostać tam jak najdłużej, w efekcie czego, Wielką Salę opuściła ostatnia. Idąc korytarzem rozglądała się z nadzieją, że może go jeszcze spotka.

***

Przed oczami miała wciąż piątkowy wieczór i to co się tam wydarzyło. Jego ręce błądzące po jej plecach, a ich usta złączone w namiętnym pocałunku. Całe dwa dni miała przed oczami tą scenę czując piekące z zaczerwienienia policzki. Nie zjawiał się na posiłkach, nie przechadzał się po korytarzach, aby odebrać punkty. Po prostu go nie było. Hermiona zastanawiała się, gdzie tak właściwie może być, profesor Snape. Już jutro miał nastać poniedziałek i miała rozpocząć pierwszą lekcję właśnie z nim. Wyobrażała sobie jak to właściwie będzie. Czy Snape okaże się trochę milszy dla niej, a może podaruje sobie odebranie punktów jej domowi. Mogła tylko nad tym rozmyślać.

Spojrzała na dziewczynę siedzącą na parapecie i tępo wpatrującą się w gwiazdy. W Hermionie wtedy coś pękło. Całe dni myślała tylko o nim, a Ginny nie była taka, jak zawsze. Dlaczego tego nie zauważyła wcześniej? Włosy niedbale związane w kucyk, przesuszone dłonie, paznokcie z odpryskanym turkusowym lakierem, ciemne sińce pod oczami i jej blada skóra. Nawet bluzka wisiała na niej, jakby miała tylko kości. Hermiona nie pamiętała nawet, kiedy Ginny ostatnio jadła. Czy cokolwiek jadła. Podeszła do niej, kładąc dłoń na jej kruchym ramieniu. Dziewczyna, która była zawsze wesoła i radosna, a jej poczucie humoru zarażało innych, spojrzała na przyjaciółkę. Jej oczy były bez wyrazu. Smutne, a ich kolor utracił dawny blask. Po chwili odwróciła wzrok i strącając dłoń dziewczyny.

- Ginny – zaczęła powoli i spokojnie. Dziewczyna nawet na nią nie spojrzała, powiedziała tylko cicho:

- Zostaw.

Hermiona wiedziała, że każdy może mieć gorszy dzień, ale Ginny była przykładem osoby, która pomimo swoich problemów, zawsze przychodziła do niej i się zwierzała ze wszystkiego. Pogłaskała ją po głowie, jak jej mama, gdy była dzieckiem i bała się burzy. Rudowłosa nic nie zrobiła. Przytuliła policzek do zimnej szyby, a dłoń jej przyjaciółki zawisła w powietrzu. Nie wiedziała co się z nią dzieję. Hermiona nie miała  jeszcze pojęcia, jakie Ginny ma poważne problemy i co z nich wyniknie. Jednego była pewna - Nie ważne co się dzieje, nie zostawi jej samej.

***

Severus wrócił w niedzielny wieczór, w tym samym momencie, kiedy w Wielkiej Sali trwała kolacja. Nie chciał robić swoim wejściem zbędnego zamieszania, więc postanowił zjeść w swoich komnatach, wcześniej wzywając skrzaty, które nakryły dla niego stół i podały kolację. Kiedy się nasycił poszedł do swojego gabinetu, tam zasiadł za biurkiem i odetchnął. Po intensywnym weekendzie zbierania ingrediencji do eliksirów, dopiero teraz miał czas aby odetchnąć i wspomnieć to co się wydarzyło w piątkowy wieczór. Oparł się wygodnie w fotelu i przymknął powieki. W jego wyobraźni panna Granger posłała mu uśmiech. Obraz się zmienił, ale znów była tam ona, kiedy weszła do jego gabinetu, kiedy podziwiał jej kobiece atuty i te nogi... Merlinie ale ona ma piękne nogi, takie zgrabne... Pomyślał. W końcu przed oczami ujrzał ten moment kiedy ją pocałował, a czas stanął wtedy w miejscu. Na to wspomnienie Mistrzowi Eliksirów zrobiło się gorąco.

Siedząc tak, dotarło do niego jaki jest głupi. Jak mógł doprowadzić siebie do takiego stanu, aby zakochać się w uczennicy? I na dodatek Gryfonce! Nie mógł pozwolić, by to się powtórzyło. Gdyby ktoś się dowiedział o nich, co wyprawiali w jego gabinecie, mógłby stracić posadę, a ona mogła wylecieć ze szkoły.

Szybkim ruchem wyciągnął z biurka prace, które pisali Ślizgoni i Gryfoni na ostatniej lekcji. Przewracał testy i znalazł kartkę z nazwiskiem Granger. Przejrzał ją wzrokiem i nie dopatrzył się żadnego błędu, dziewczyna zasłużyła jak nikt, aby otrzymać Wybitny. Zdecydowanym ruchem rzucił pracę panny Granger do kominka. Dlaczego? Tylko z jednego powodu. Za eliksir, który mieli warzyć już jutro. Był on naprawdę ciężki, a nawet ona nie dałaby z nim sobie rady. W takim razie Snape postanowił, że go wcale nie zrobi, bo nie miał jej testu. Zaklaskał sobie za swoją jakże paskudną inteligencję i zaczął sprawdzać pracę reszty uczniów.

***

Panna Granger, przeszło od dziecięciu minut szczotkowała zęby. Jej myśli biegały od Ginny do Snape'a i tak w kółko. Musiała się dowiedzieć co tak naprawdę trapi jej przyjaciółkę. Może chodzi o Harry'ego? Przeszło jej przez myśl, ale jej przyjaciel wyglądał normalnie i tak się  też zachowywał.

- Co ty tam wyprawiasz do cholery? Co ty się tam modlisz? - usłyszała zza drzwi krzyk panny Brown.

- Tak! Właśnie się pomyliłam i zaczynam od nowa! - warknęła. Kto jak kto, ale Brown była jedyną osobą, która tak potrafiła ją wyprowadzić z równowagi.

- Kretynko, jesteś tam od godziny! Wyłaź i to już!

-. Zaraz się posikamy, obydwie! - dokończyła za nią Parvati, która też musiała stać za drzwiami.

- Więc posprzątacie.

- Granger, do cholery, wyłaź i to już! - powiedziały jednocześnie.

Hermiona przejechała spokojnie i bez pośpiechu rzęsy tuszem, a  potem spryskała się perfumami. Chwyciła swoją kosmetyczkę i otworzyła drzwi. Stanęła oko w oko z panną Brown. Z jej oczu zdawało się, że cisnęły gromy, a dłonie zaciskała nerwowo w piąstki. 

- Uważaj na słowa Brown, wiadomo, że z zaklęć jestem najlepsza – powiedziała to takim cichym i spokojnym tonem, obracając dodatkowo różdżkę  w palcach. Nie odpowiedziała jej, tylko jeszcze bardziej zacisnęła piąstki. - Daj sobie spokój z Seamusem i odczep się ode mnie – zbliżyła się do niej, a co Brown wpadła na ścianę. - On nawet cię nie lubi.

- A ty skąd to wiesz, co? - odzyskała swoją śmiałość prostując barki.

- Dużo razem rozmawialiśmy, gdybyś tylko wiedziała jak on całuje! Merlinie, jest taki słodki – jej głos był tak opanowany, że przerażał. Panna Brown wyglądała jakby chciała coś powiedzieć, ale zrezygnowała i zamknęła usta. Hermiona uniosła kąciki ust w górę i odeszła, zostawiając je same.

***

Chwyciła torbę ze swojego dormitorium, po czym wyszła na korytarz. Przeszła kilka metrów i stanęła przy drzwiach, pukając. Po drugiej stronie drzwi zdało się słyszeć zaspany głos. Weszła do środka i spojrzała na łóżko Ginny, które było zaścielone. Przy oknie stała tylko jakaś dziewczyna, Hermiona zdała sobie sprawę, że jeszcze nigdy z nią nie rozmawiała.

- Cześć – powiedziała niepewnie. - Jestem Her...

- Wiem. Jesteś Hermiona – uśmiechnęła się i podeszła do niej. Wyciągnęła dłoń.

- Ja Suzie. Lokatorka Ginny od 5 lat – powiedziała melodyjnym głosem. Pannie Granger było  nad wyraz głupio, że nigdy z nią nie rozmawiała.

- Miło mi – uścisnęła jej dłoń. - Ginny już wyszła?

- Wstałam to jej już nie było.

- Och... no nic. Dziękuję, do zobaczenia.

- Pa, Hermiono – zawołała radośnie i podeszła do szafy.

W Pokoju Wspólnym poniedziałkowy poranek wyglądał zawsze tak samo. Uczniowie biegali jeszcze w piżamach i szczoteczkach w ręce, szukając podręczników i zbierając z najróżniejszych miejsc wypracowania i referaty. Podeszła do portretu Grubej Damy, gdzie stały Brown i Parvati. Gdy tylko ją ujrzały przesunęły się jak najbliżej ściany. Hermiona specjalnie przeszła jak najbliżej niej, patrząc jej głęboko w oczy, po czym przeszła przez portret i wyszła na korytarz zmierzając tylko w jej znamy kierunku. Mogła w końcu pokazać pannie Brown z kim ma do czynienia, tym samym Seamus mógł być bezpieczny i nie będzie musiał uciekać przed Lavender. 

Razem z kilkoma pierwszorocznymi weszła do Wielkiej Sali, jej wzrok powędrował na stół nauczycielki. Wstrzymała oddech był tam. Siedział na swoim miejscu, koło Albusa Dumbledore'a. Jego twarz była skąpana w grymasie, jaki miał zawsze, a z mordem w oczach wpatrywał się w jajecznice na swoim talerzu. W jakimś senesie to rozbawiło dziewczynę. Nie mgła sobie pozwolić na dłuższe obserwowanie profesora. Praktycznie niedługo ma z nim pierwszą lekcję to wtedy sobie popatrzy do woli. Hermiona usiadła przy Ronie. Spojrzała przed siebie i ujrzała tylko Harry'ego. Rozejrzała się dookoła, ale jej nie było.

- Harry, gdzie masz Ginny?

- Och... - ugryzł jabłko. - Szliśmy razem, ale przy wejściu powiedziała, że zapomniała jakiegoś podręcznika i się wróciła.

- Rozumiem.

- Hermiona?

- Słucham cię, Ronaldzie.

- Jesz?

- Co?

- Tosta!

- Ron już zjadł praktycznie wszystkie, zostały tylko twoje – zaśmiał się Harry.

- Masz – oddała mu.

- Hermiona, kocham cię normalnie! - pocałował ją w policzek.

- Dobra, już dobra. Jedz – nalała sobie mleka do miseczki i dodała płatki. - Harry, czy nie zauważyłeś ostatnio czegoś dziwnego w Ginny?

- Nie wydaje mi się. A coś się stało?

- Nie nic, tak tylko pytam - mruknęła wpatrując się w miskę.

- Hermiona?

- Co?

- Jesz jeszcze?

- Jem i nie oddam!

- Ale nie o to chodzi.

- To o co?

- Zaraz są eliksiry i chyba możemy się spóźnić – rozejrzała się, a Wielka Sala była praktycznie pusta. Chwyciła jabłko, torbę zarzuciła na ramię i puściła się biegiem.

- Wiedziałeś, że dziewczyny tak szybko biegają? - zapytał Harry Rona, kiedy ją dogonili.

Zatrzymali się dopiero w lochach, kiedy wyszli zza zakrętu, uczniowie wchodzili już do sali. Przyśpieszyli kroku i akurat Ron zamknął za sobą drzwi. Stanęli przy swoich miejscach i powitał ich zimny ton nauczyciela eliksirów. Hermionie wydawało się, że minęły wieki, kiedy  słyszała jego głos ostatni raz. Poruszał się bezszelestnie po klasie, rozdając testy. Była oniemiała z jaką gracją to robił.

- Panno Granger – serce jej mocniej zabiło. Spojrzała na niego i zacisnęła ręce pod stołem, aż pobielały jej kłykcie. - Jest pani osobą, która nie wykona eliksiru – w klasie wybuchło zamieszanie. - Cisza!

- Czyli dostałam Wybitny, tak? - wyprostowała się dumnie.

- Nie. Nie mam pani pracy.

- Ale jak to? - spojrzała na niego zdziwiona. - Pisałam razem ze wszystkimi.

- Widocznie mi jej pani nie oddała, panno Granger – jego głos był tak spojony, że przerażał.

- Nic nie rozumiem.

- Nie dziwie się... - powiedział jadowicie. - Wy przejrzyjcie testy i sprawdźcie jakie błędy popełniliście, a panna Granger podejdzie do mnie – czuła, jak ma nogi z waty podchodząc do niego. Spojrzała niepewnie w jego czarne oczy. Może pamięta to wszystko? Ten pocałunek? Czy coś to dla niego znaczyło? Przeszło jej przez myśl.

- Słucham, panie profesorze.

- Nie mam pani pracy i tyle.

- Może ja ją napisze.. po zajęciach? - wizja kolejnego pocałunku była bardzo interesująca. Wyglądał jakby się zastanawiał nad tym samym, co ona.

- Nie.

- Czyli – to ją zabolało. Czuła się, jakby ktoś wrzucił jej woreczek lodu do żołądka. - Mam nic nie robić?

- Tak, siadaj do ławki i nie przeszkadzaj.

Zrobiła to. Usiadła pomiędzy przyjaciółmi i poczuła jak oczy ją pieką. Nie chciała płakać, nie mogła dać mu tej satysfakcji. Zamrugała kilka razy i zacisnęła zęby.

Reszta klasy miała wykonać Eliksir Spokoju. Wzięła swoje krzesło i usiadła z tyłu sali. Poczuła, jak łza wydostaje się z jej oczu i spływa na jej policzek. Podniosła wzrok i wtedy ich spojrzenia się spotkały, szybko odwróciła głowę i usunęła małą kropelkę. Potem nie wiedziała, czy patrzy jeszcze w jej stronę. Do końca zajęć miała wzrok utkwiony w swoich kolanach. Oczy nadal ją piekły, ale łzy już się nie wydostały.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie kochane ♥

W Wasze łapki oddaję rozdział. Miał być długi i jest... :3

Były w tym rozdziale praktycznie wszystkie emocje i uczucia  :)  Zawsze jak tu pisze, to tak się rozpisuję, że szkoda słów. A dziś... no nie wiem. Może to i lepiej, przynajmniej nie zaśniecie podczas mojego wywodu  xd