Rozdział 29

Hermiona Granger, jako jedyna uczennica z szóstej klasy, pilnie powtarzała cały materiał z eliksirów, kiedy jej przyjaciele grali w szachy albo popijali kremowe piwo. Między ingrediencjami do eliksirów, do jej głowy dobiegały pytania dotyczące wywaru, o którym mówił profesor Snape na wczorajszej lekcji.

- Hermiona, zagraj teraz ze mną!

- Uczę się, nie widzisz? - poprawiła sobie poduszkę pod plecami i skuliła się w krwisto czerwonym fotelu. Sięgnęła ręką na stolik i wzięła grubą książkę pt: „Rzadkie rośliny i zwierzęta”, którą położyła sobie na kolanach.

- Robisz to od 5 godzin. Hermiona, no...!

- Ron! - warknęła. - Ja się uczę, jeśli tego nie zauważyłeś. Tobie radziłabym zrobić to samo. Później nie przychodź do mnie z płaczem, że profesor Snape zadał wam tyle za karę! Harry – wycelowała w niego poduszką - Ucz się!

- Po co? - poprawiła sobie okulary.

- Po co?! Byś zdał ten test, głąbie.

- Hermiona, wdech i wydech – zademonstrował Ron. - No rób, jak ja, będzie lżejsza atmosfera.

- Ron! - ostrzegła go. - Jak ja zaraz wybuchnę...

- Ach... te dni – westchnął zielonooki chłopak.

- Są bardzo marudne – dokończył Ron.

- Nie mam okresu! - podniosła głos, na co kilku Gryfonów się zaśmiało. Hermiona wyprostowana się, oczy jej się zwęziły, puszyste włosy zdawały się trzaskać elektrycznością. Wstała i zabrała wszystkie książki leżące na stoliku.

- A ty dokąd? - zapytali chłopcy razem.

- Do biblioteki.

***

W zimnym korytarzu, tylko jedna osoba stała z książką w ręce. Panna-Wiem-To-Wszystko-I-Jeszcze-Więcej, czytała ostatnie notatki, by jak najlepiej napisać test. Mimo że kusiła ją decyzja o zrobieniu jakże trudnego eliksiru, o którym mówił profesor.

Harry z Ronem zaczarowali kauczuk, a ten wznosił się w górę i w dół pozostawiając za sobą mgiełkę brokatu w barwach Domu Lwa. Spojrzała na nich z rezerwą tolerancji i westchnęła pod nosem zrezygnowana.

Gdzieś z głębi ciemnego korytarza, doleciał delikatny podmuch wiatru, niosąc za sobą zapach męskich perfum, który zatrzymał się w nozdrzach Gryfonki. Kolejny podmuch, a jej loki lekko zadrżały pod wpływem powiewu wiatru. Schowała podręcznik do torby, a wtedy na horyzoncie pojawił się On. Severus Snape. Pan Podziemia, Szkolny Nietoperz i Odtwórca Głównej Roli w snach pewnej Gryfonki. Panna Granger przygryzła nieświadomie dolną wargę, kiedy jego czarne, jak dwa jeziora, oczy zatrzymały się na niej. Wtedy serce mocniej zatrzepotało w jej piersi.

- Do sali – warknął na powitanie. Machnął różdżką, zabierając Harry'emu i Ronowi zabawkę, przy akompaniamencie śmiechu Ślizgonów.

***

- Psst... co masz w czwartym? - szepnął Ron do Harry'ego.

- „c”.

- Dzięki.

- ...

- Bezoar występuje w żołądku kozy czy owcy? - zapytał Harry.

- Chyba owcy... lepiej brzmi – Hermiona, na geniusz swoich przyjaciół, westchnęła z politowaniem.

- Regeneruje siły życiowe i zdrowie... kły węża czy krew trolla?

- Troll – szepnął Ron. Dziewczyna lekko się uśmiechnęła. Chociaż jedno zadanie, na trzydzieści, będą mieć dobrze.

- ...

- W dwunastym „b” - mruknął Ron.

- Chyba słyszę jakieś głosy? - rozległ się jadowity głos Snape'a, kiedy stał przy ławce Świętej Trójcy.

- Ja też – wyprostował się dumnie Potter i dokończył - Ale ja się leczę – Hermiona ze strachem zobaczyła, jak twarz profesora wykrzywia się we wrednym uśmieszku, a z oczu ciskają błyskawice. Siedzący koło niej Harry, nie stracił swojej odwagi i patrzył cały czas na nauczyciela.

- Granger!

- Słucham? - odwróciła wzrok z twarzy przyjaciela.

- Jutro o 20 w moim gabinecie - głos profesora był tak spokojny, że przerażał.

- Ale dlaczego? To Harry z R...

- Dość! - parsknął pogardliwie, przewracając oczami. - Gryffindor traci 30 punktów, za waszą bezczelność – Hermiona obdarzyła przyjaciół lodowatym spojrzeniem, a oni zadrżeli ze strachu.

***

- Hermiś, kochanie, nie denerwuj się. Złość piękności szkodzi – powiedział Ron, kiedy opuszczali lochy, kierując się do Wielkiej Sali.

- Nie jestem Hermiś! - uderzyła go torbą w ramię, w której były same książki. Można by rzec, że nosi tam bibliotekową amunicje. Chłopak jęknął z bólu, rozmasowując sobie obolałe ramię.

- Hermiono – rzekł Chłopiec-Który-Przeżył, z bardzo poważną miną . – To nie nasza wina, że Snape tylko pluje jadem i wyżywa się na nas.

- Profesor Snape, Harry – upomniała go. - Zwrócił wam uwagę, bo podpowiadaliście sobie, wy gamonie jedne. Mówiłam wam, abyście się uczyli!

- Były inne sprawy – odezwał się Ron.

- Niby jakie?! Głupie gry i popijanie piwa!

- A pamiętasz, jak zrobiliśmy ostatnio z Deana Supermana? - Harry ją tym złamał, zbiegając z tematu. Na jej rozzłoszczonej twarzy pojawił się uśmiech, który zaraz szybko minął.

- Przez was muszę iść do profesora Snape'a.

- Może, jak go ładnie poprosisz to da ci dodatkowe wypracowanie?

- Wątpię - wtrącił się Potter. - Prędzej podzieli się szlabanem.

- Ale Hermiona chociaż oderwie się od książek i biblioteki.

- Ja wciąż tu jestem! - tupnęła nogą i założyła ręce pod biustem, a brodę zadarła w górę. Chłopcy spojrzeli na siebie i po chwili westchnęli. Zrobili krok w jej stronę i przytulili Gryfonkę.

- Przepraszamy – powiedzieli głośno, chórem, jakby ćwiczyli tę scenkę przez miesiąc.

- Hmm...! - z jej zaciśniętych warg wydał się odgłos oburzenia. Pokręciła się i chwile potem stała koło nich. - No dalej, chodźcie na obiad. Jest tak samo ważny, jak śniadanie...

***

Każdy ze stołów w Wielkiej Sali został wypełniony głodnymi uczniami i nauczycielami. Hermiona siedziała pomiędzy Ginny i Neville'm. Cała swą złość starała się wyładować na biednym pieczonym ziemniaczku, który z każdym ukłuciem widelca wyglądał coraz mniej apetycznie. W końcu, niby przypadkiem, zrzuciła na podłogę srebrny dowód zbrodni na ziemniaczku i pociągnęła za sobą Wiewiórkę.

- Ej... ty głupolu – Ginny rozmasowała sobie obolały łokieć. Chciała wstać ale uderzyła głową w stół, jęcząc przy tym złowrogo.

- Zabije twojego brata i chłopaka!

- O... coś nowego – teatralnie westchnęła. - No mów co się dzieje – mimo że każdy jadł obiad, tylko dwie Gryfonki siedziały pod stołem i bez większych skrupułów rozmawiały, jakby to było normalne.

- Twój brat zaczął, Harry dogadał, a ja mam karę – powiedziała na jednym wdechu.

- Hola, hola... wolnej i spokojniej – Hermiona odpowiedziała jej cały przebieg testu. Jak chłopaki podpowiadali sobie, Harry obraził profesora Snape'a, a ona za tych dwóch gamoni ma stawić się w jego gabinecie. Ginny odrzuciła włosy do tyłu i powiedziała. - To chyba dobrze, co?

- Ginny, dobrze? - spojrzała na przyjaciółkę, jakby właśnie przed chwilą uciekła ze szpitala dla obłąkanych.

- No tak. Wiesz, to jest wieczór i może się tam zdarzyć wiele – odchrząknęła znacząco. - Miłych rzeczy – na koniec zatrzepotała rzęsami.

- Stosowniej będzie, jeśli pani wyjdzie spod tego stołu, panno Granger – Hermiona przełknęła głośno, a Ginny zamarła. - Ciebie też się to tyczy, panno Wesley.

Hermiona wstała i czuła, jak jej policzki oblewają się zdradliwym szkarłatem. Ginny poszła za jej przykładem, tylko wymachiwała widelcem przed nosem Snape'a. On zmiażdżył ją spojrzeniem, a ona usiadła, kuląc się przy Harry'm. Snape posłał pannie Granger długie spojrzenie i obdarował ją swym wrednym uśmieszkiem. Hermiona nie wiedziała, że jutrzejszy wieczór zmieni wiele w jej, jak dotychczas, spokojnym życiu...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Witajcie kochane Misiaczki ♥

Po tygodniowej przerwie wróciłam do Was cała i zdrowa, z dużą ilością nowych pomysłów :) Skoro mamy wakacje... a ja, jak na razie, nie planuje znów czegoś „spontanicznego” xd będę starała pisać dla Was o wiele częściej ;3

Dziękuję za ogromnie dużo komentarzy ♥ Macie pojęcie, że wywołujecie u mnie tym rumieńca? :)  

Wasze rozdziały/blogi cały czas czytam. Trochę tego jest, ale dam radę!  :D

Informacja – nasza blogerka, Irysa Malfoy (Marta) powróciła tylko na nowym adresie bloga. Historia Severus'a i Hermiony będzie kontynuowana tu. Jej blog o Dramione został zawieszony. Marta poprosiła mnie tylko o przekazanie Wam informacji. Mamy cały czas kontakt prywatnie więc wiecie :)