Rozdział 24

    Pannie Granger zdawało się, że tego wieczora w lochach jest mroczniej niż zazwyczaj – jeśli to mogło być możliwe, zwracając uwagę na to, że w tym miejscu nigdy nie było przytulnie. Zapukała dwa razy, a drzwi otworzyły się przed nią z takim impetem, co sprawiło, że poskoczyła wciągając zachłannie powietrze.

    - Wejdź Granger – doleciał do niej zimny głos nauczyciela, który siedział przy biurku łącząc koniuszki palców, do złudzenia     przypominając Albusa Dumbledore'a. - Specjalną sowę wysłać? - dodał widząc, że dziewczyna wciąż stoi w progu.

    Otrząsnęła się z transu i zamknęła za sobą drzwi, a chłód jaki panował w gabinecie nauczyciela był gorszy niż chwile wcześniej na korytarzu. Snape, wskazał dziewczynie krzesło przed swoim biurkiem i nie spuszczał z niej chłodnego spojrzenia dopóki nie usiadła. Hermiona czując baczny wzrok nauczyciela na sobie spięła się delikatnie, aczkolwiek nie chciała dać po sobie tego poznać.

    - Wzywał mnie pan – przybrała spokojny ton głosu, chociaż niepokój zżerał ją od środka.
    - W rzeczy samej panno Granger. Chodzi o pański eliksir - wstał, okrążył biurko i oparł się o nie, a dziewczyna przełknęła ciążącą gulę w gardle zdając sobie sprawę, że mężczyzna stoi blisko niej - a co więcej, jak bardzo seksownie wygląda w tej pozie. - Nie został ukończony, a będzie potrzebny do dalszej pracy – wyrwał ją z zamyśleń pstrykając palcami. Gryfonka kiwnęła jedynie głową przepraszająco. - Panno Granger, wykona pani teraz ten eliksir; mógłbym dać to zadanie panu Longbottom'owi, ale nie oszukujmy się, limit wysadzania kociołków jak stan moich zapasów został niezmiernie naruszony –  parsknął pogardliwie, przewracając oczami.
    - Tylko po to mnie pan tu wezwał? - zapytała cicho, spoglądając na nauczyciela.
    - Wybacz Granger, ale eliksir sam się nie zrobi – powiedział z wyczuwalną wyższością w głosie. Dziewczyna przez moment poczuła się tak, jakby ktoś wrzucił jej do brzucha woreczek z lodem.
    - A mam go zrobić tu czy w klasie? - podniosła się z krzesła, otaczając się ramionami.
    - Tutaj – machnął różdżką przemieniając krzesło, na którym chwile wcześniej siedziała na stolik z kociołkiem. - Do pracy.
    - Tak, panie profesorze. 

***

   
    Posprzątała stolik, wyczyściła kociołek wcześniej przelewając rdzawą ciecz do fiolki, którą postawiła na biurku nauczyciela. Snape, przemienił z powrotem stolik w krzesło, wskazał dłonią pannie Granger, by spoczęła, chwycił fiolkę z eliksirem skurczającym i odszedł zapewne do magazynku.

    Hermiona zacisnęła zmarznięte dłonie czując, że przemarzła do szpiku kości. Przymknęła powieki marząc o gorącej herbacie, kocu i kominku, nim poczuła, że coś ciężkiego opada jej na ramiona. Podniosła niepewnie wzrok, natrafiając na ziemne oczy mężczyzny, do złudzenia przypominające dno studni, czy głębie jeziora.

    Czas jakby zwolnił, a Gryfonka poczuła jak na jej policzki wpływa ognisty rumieniec. Spojrzała na swoje barki, widząc czarny jak noc polar należący do jej nauczyciela, co spowodowało kolejną dawkę wypieków na policzkach.

    - Dziękuję – rzuciła cichutko, a Snape uśmiechnął się w taki sposób, że ciarki mimowolnie sparaliżowały jej kręgosłup.

    Uklęknął przed nią, chwytając jej zmarznięte dłonie. Serce zaczęło walić tak mocno, że Hermionia modliła się, by zaraz nie wyskoczyło jej z piersi. Rzuciła okiem na ich splecione dłonie, a przyjemna fala gorąca oblała całe jej ciało.

    Spojrzała wprost w ciemne oczy profesora Snape'a. Delikatne zmarszczki na jego czole jakby się wygładziły dodając mu nieco łagodniejszego wyglądu. Pochylił się niżej ich splątanych dłoni i chuchnął parę razy palącym powietrzem. Automatycznie wyczuła spływające od czubka głowy, do koniuszków palców gorące prądy.

    Rozum wraz z rozsądkiem przestały istnieć, a Hermiona zdała sobie sprawę, że pragnie, by ta chwila trwała wiecznie. Zrozumiała, że nie ma przed sobą dużo starszego nauczyciela eliksirów tylko mężczyznę do którego zaczyna czuć coś więcej. Spojrzał na nią, ale nie tak grzecznie, jak patrzy się na ciocię na imieninach składając jej życzenia. Wpadła, czując że zakochuje się w tym spojrzeniu.

    - Dziękuje – opuściła niżej głowę czując, że jej policzki nabierając kolor mocno dojrzałych wiśni.
    - Nie ukrywaj go, dodaje ci uroku – chwycił ją ostrożnie za podbródek, by móc spojrzeć w jej oczy. Delikatnie dotknął jej purpurowego policzka, a Hermiona zauważyła błysk w oczach Snape'a.
    - Profesorze? - spytała cicho przerywając cisze, która magicznie ich oplotła.
    - Słucham?
    - Chciałam podziękować za tą maść, działa świetnie – wskazała na siniaka na czole, który był coraz mniej widoczny. - Pani Pomfrey powiedziała, że pan był ze mną całą noc... dziękuje.

    Nie odpowiedział. Wstał, siadając z powrotem za biurkiem. Poczuła, że bańka mydlana pęka, a ona powróciła do codzienności. Spojrzała z oczami pełnymi łez na mężczyznę, który wyglądał tak jakby nic się nie stało.

    - To wszystko panno Granger, może pani iść - jego głos znów był zimny, bez grama ciepła, pozbawiony jakichkolwiek pozytywnych uczyć. Hermiona zacisnęła pięści czując wbijający się kołek w serce.
    - Oczywiście – już odkładała polar, nim doleciał do jej uczy głos Snape'a.
    - Proszę go zabrać panno Granger. Podejrzewam, że jeszcze się pani przyda.
    - Ale ja...
    - Do widzenia – powiedział stanowczo.
    - Dobranoc profesorze.

    Biegła przez korytarze, tylko w sobie znanym kierunku, a słone łzy błądziły po jej bladych policzkach. Jesteś głupia, Hermiono. Głupia i naiwna, warknął rozum.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie moje malutkie, kochane Misiaczki   ♥

Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka! Dużo słodyczy, zdrówka, weny i jeszcze raz słodyczy Wam życzę! ;D

Rozdział dedykuję WSZYSTKIM, którzy czytają, komentują wpadają na mojego bloga i tym którzy zbłądzili na internecie i magiczna siła ich tu przyprowadziła. Zajrzyjcie niżej to się dowiecie więcej :)

Mam dzisiaj cudowny humor! A to jest wasza zasługa! Dzięki Wam mój blog ma już ponad 10,000 wyświetleń! Jak to zobaczyłam to musiałam usiąść z tych emocji. Bardzo Wam dziękuję. To wszystko dzięki Wam! Jesteście niesamowici! Jestem szczęśliwa, że czytacie mojego bloga. Dziękuję Wam, że mogłam poznać takich cudownych ludzi, którzy są dla mnie jak druga rodzina... Czy to nie brzmi jak pożegnanie? Hehe... nie. Wystraszyłam Was, hihi ;D Mam dla Was małą rozpiskę chyba Was nie zanudzę xd

Dziękuję, za ponad 10,000 wyświetleń!

Dziękuję za to, że mogłam napisać dla Was 24 rozdziały!

Dziękuję za 336 Waszych komentarzy. Za ten długi i króciutki. Za słowa krytyki, pochwały i rady!

Dziękuję, za wszystkie ciepłe słowa, dzięki którym się nie poddawałam!

Dziękuję, za to kiedy odeszłam Wy na mnie czekaliście i się ode mnie nie odwróciliście!

Dziękuję, że mogłam poznać tak cudownych i kochanych przyjaciół!

Dziękuję za 16 obserwatorów!

Dziękuję, za to, że chętnie odpowiadacie w ankietach, które przygotowałam!

DZIĘKUJĘ

Jak to pisałam to się wzruszyłam. Dobra to już kończę, bo klawiatura jest mokra :)

Buziaki kochani <3