Rozdział 8

Nastał kolejny dzień. Tego popołudnia w pokoju wspólnym było wyjątkowo spokojnie. Drużyna pod przewodnictwem Harry’ego miała trening quidditcha. Kilka dziewczyn plotkowało między sobą, pojedyncze osoby czytały książki, a chłopcy z czwartego roku grali w Szachy Czarodziejów. Hermiona właśnie skończyła sprawdzać referat dla McGonagall młodszej koleżance.

– Dziękuję bardzo za pomoc – powiedziała uradowana dziewczynka, przyciskając do piersi zwój pergaminu.

– Nie ma za co – odparła uśmiechnięta Hermiona, po czym opadła na sofę.

Spojrzała na sufit. Jej myśli były w całkiem innym miejscu, błądziły po różnych zakamarkach jej umysłu. Wczoraj przeżyła pierwszy dzień szlabanu. Snape nie był taki zły, pomyślała. Jednak przed oczami ukazała się jej scenka przedstawiająca, jak mężczyzna stoi nad nią z nieodgadnioną maską na twarzy. Gryfonka na samą myśl spłonęła purpurą. Jak mogłam zasnąć? Taki wstyd... Od jakiegoś czasu dziewczyna zaczęła myśleć o swoim profesorze częściej, niż to było wskazane. Przygryzła nieświadomie wargę, mając przed oczami parę czarnych oczu; na samą myśl poczuła dziwne, lecz przyjemne, ciarki na ciele. Przestań! Nie możesz, skarciła się szybko w myślach.

– Hermiono. – Z zadumy wyrwał ją znajomy głos. Pochylał się nad nią uśmiechnięty od ucha do ucha Dean.

– O, cześć.

– Myślałem, że mnie nie zauważysz – oznajmił, unosząc jeszcze wyżej kąciki ust. – Idziemy na spotkanie?

– Oczywiście.

Albus Dumbledore organizował raz w miesiącu spotkania dla opiekunów domów i prefektów. Wszystko odbywało się na pierwszym piętrze obok rzeźby goblinów. Pomieszczenie było bardzo przytulne, w sam raz jak na rozmowę przy herbacie i ciasteczkach. Na środku stał okrągły stół z trzynastoma krzesłami, na podłodze leżał duży dywan, a na ścianach zawieszone były wymyślne obrazy. Dzięki ogromnym oknom do pomieszczenia wpadała maksymalna ilość promieni słonecznych.

W tym roku było ośmioro prefektów, a każdy dom miał dwóch reprezentantów. Z Domu Lwa byli to Dean Thomas i Hermiona Granger. Ślizgonów reprezentowali Draco Malfoy i Pansy Parkinson, Krukonów Michael Corner i Cho Chang, a Puchonów Hanna Abbott i Ernie Macmillan.

Dumbledore przywitał ich uśmiechem, a tuż za nim weszła para Krukonów. Kiedy wszyscy byli już obecni, dyrektor wskazał na krzesła, by wszyscy zajmowali swoje miejsca. Hermiona zerknęła na profesora Snape’a, czując się bardzo niezręcznie po wczorajszym wybryku. On, jakby czytając w jej myślach, spojrzał na nią z tym swoim wrednym uśmieszkiem. Mimowolnie poczuła ciarki na plecach. Albus machnął różdżką i wyczarował porcelanową zastawę z malinową herbatą i półmiskami pełnymi pierniczków.

– Witajcie, moi mili – powiedział dobrodusznie. – Nadszedł dzień naszego kolejnego spotkania. – Hermiona kątem oka zauważyła, że tylko profesor Snape przewraca oczami na te czułe słówka. – Dziś dostaniecie nowe hasła do waszych domów. – Zwrócił swoje niebieskie oczy na prefektów. – Nowe hasło obowiązuje od północy. – Machnął różdżką i przed jednym z prefektów domu pojawiła się biała koperta.

Dyrektor kolejny raz przypomniał młodym prefektom, że jeżeli spotkają jakiegoś ucznia czarującego na korytarzu lub używającego magii w niewłaściwy sposób, są zmuszeni do odebrania im różdżki i zwrócenia ich opiekunowi domu, a ci zastosują względem nich odpowiednie kary. Czarodziej jeszcze chwilę rozmawiał z zebranymi, cały czas się przy tym uśmiechając. Spotkanie dobiegło końca.

– Panno Granger – zawołał dyrektor, gestem ręki przywołując ją do siebie. – Mogę prosić cię na słówko?

– Oczywiście.

– Jesteś znakomitą uczennicą, ale radziłbym, abyś czytała książki w ciągu dnia. – Zaśmiał się. – To było całkiem zabawne zdarzenie.

– Przepraszam – wybąkała. Jeszcze jej tego brakowało, by o wszystkim wiedział dyrektor.

– Już dobrze, dobrze. Severus na ciebie czeka. – Na wspomnienie jego imienia natychmiast zerknęła na Mistrza Eliksirów.

– Idziesz, Granger?

– Tak. Do widzenia, dyrektorze.

Całą drogę do lochów pokonali w milczeniu. Snape poruszał się tak szybko, że Hermiona była zmuszona za nim biec. Otworzył drzwi i zaprosił ją do środka.

– Co ty tak sapiesz? – Rzucił okiem na zaczerwienioną twarz dziewczyny.

– Ja... – wdech – musiałam biec... – Kolejny wdech.

– A po co? – Spojrzał na nią spod byka.

– Bo pan... panie profesorze... za szybko chodzi – wydyszała, łapiąc się za brzuch z powodu bolesnej kolki.

– Już nie przesadzaj.

Może nie ma kobiety, bo żadna nie może za nim nadążyć?

– Dzisiaj... – przeciągał słowa, delektując się nimi – posprzątasz tę – wskazał palcem – szafkę. – Na jego usta wkradł się wredny uśmieszek.

– Dobrze. – Postawiła sobie krzesło przy szafce, gdy usłyszała głos profesora.

– Poproszę różdżkę, panno Granger.

– Proszę. – Podała mu ją, niechcący dotykając opuszkami palców dłoni nauczyciela. Spięła się i szybko zabrała rękę, oddalając się. Czuła, że ma gorące policzki, a nauczyciel wpatruje się w jej plecy.

W szafce były podręczniki i pomoce naukowe. To nie było najgorsze; sam potwór krył się w środku. Na początku miała problem z otworzeniem drzwiczek, koniec końców otworzyła ją, robiąc sporo hałasu. Kiedy już sobie z nią poradziła, uderzyła ją mgiełka kurzu, przez co kaszlała przez dobre parę minut. Książki i podręczniki były porozwalane. Sądziła, że tu nauczyciel będzie miał większy porządek. Była w błędzie. Panna Granger nigdy nie widziała takiego bałaganu. Warstwa kurzu była wszędzie. Opróżniła szafkę, kaszląc przy tym niemiłosiernie, a Mistrz Eliksirów przypatrywał się jej uważnie. Wyczyściła podręczniki z kurzu i zaczęła układać je na nowo.

– Skończyłam – oświadczyła dumna z siebie po półtorej godziny. Nauczyciel wstał, podszedł do dziewczyny, którą uderzył zapach jego perfum zmieszanych z zapachem starych ksiąg. Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem, mając nadzieję, że mężczyzna tego nie zauważył. Profesor otworzył szafkę i rzucił na nią okiem.

– Może być – ocenił krótko. – Widzimy się jutro.

– Profesorze – rzekła, kiedy zaczął się oddalać w stronę swojego gabinetu. – A moja różdżka?

– Leży na biurku, weź ją. – Spojrzał na nią przez ramię i zniknął za drzwiami.

– No dobrze... – mruknęła do siebie lekko zmieszana, chwyciła magiczny kij i wyszła z sali.

***

– Cisza! – krzyknął Dean, który stał razem z Hermioną na stole w pokoju wspólnym.

– Nie codziennie widzicie swoich prefektów stojących na stole, ale jak już tu są, to oznacza, że mają wam coś do przekazania! – Wszyscy obecni w pokoju wspólnym lekko się zmieszali.

– Mamy do ogłoszenia kilka spraw. Po pierwsze następuje zmiana hasła od północy. Jeśli wysłuchacie nas do końca, to wam je powiemy. – Thomas się uśmiechnął.

– Po drugie mówię do wszystkich i każdego z osobna. Dobrze wiecie, że jest zakaz czarowania na korytarzach. Od tego roku zasady się nieco zaostrzyły i nawet prefekt ma prawo do odebrania wam różdżek i przekazania ich opiekunowi domu. Możecie otrzymać szlaban, karę czy zostać pozbawieni punktów  – wytłumaczyła dziewczyna.

– No dobra, hasło to „Ponurak”, powtarzam, hasło to „Ponurak”. Jesteście wolni! – Rozległ się gwar i kilka minut później w pokoju wspólnym nastąpiła cisza. Wszyscy udali się do łóżek, odpływając w objęcia Morfeusza.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie Miśki ♥

Dziękuję, za Wasze ostatnie komentarze ;* i za to, że napisałyście o Draco. Miałam propozycje by się w niej zakochał Draco i Ron. Jeszcze nie wiem jak to zrobię, czy będzie tak jak Wy byście chciały czy nie...

Jakoś mi ten rozdział nie leży, nie wiem jak Wam.

Mam prośbę  abyście reklamy Waszych blogów i powiadomienie o NN zostawiały w zakładce: "Spam"