Rozdział 22

    Mężczyzna o kruczoczarnych włosach, oczach przypominającymi dno studni i haczykowatym nosie krążył wzdłuż korytarza na czwartym piętrze. Peleryna, z każdym krokiem powiewała tuż za nim. Ciężki materiał szaty, układał się na wzór skrzydeł nietoperza, co powodowało, że mężczyzna wyglądał niczym postać oblana nutką tajemnicy wprost z dreszczowca.

    Postronna osoba, która spoczęłaby na ławce przed Skrzydłem Szpitalnym i zaczęła obserwować tego czarodzieja, powiedziałaby zapewne, że mężczyzna zamartwia się. Jego zaciśnięte w wąską linie wargi , czy oczy pozbawione blasku, dawały złudny obraz, jakby był myślami setki mil stąd. Jednak Snape, nie myślał o niczym. No może, tylko o słowach Trelawney, czy nieprzytomnej dziewczynie leżącej za ścianą. Wracaj do lochów, Snape. Zaskrzeczał głos odpowiadający za ogólną niechęć do świata, jednak zaraz pojawił się rozum  machając ostrzegawczo palcem. Na twojej lekcji był wypadek, zachowaj się jak prawdziwy nauczyciel!

    Przystanął przy oknie i oparł się o parapet zaciskając mocno powieki. Jak na złość przed oczami ukazała mu się Granger, leżąca w kałuży krwi. Ten obraz sprawił, że poczuł dziwne szarpnięcie w okolicy serca. Natychmiastowo otworzył oczy, słysząc skrzypnięcie drzwi. Odwrócił głowę spotykając się ze spojrzeniem szkolnej pielęgniarki. Fartuszek Madam Pomfrey, który był zawsze śnieżnobiały, teraz był ubrudzony krwią. Kobieta odgarnęła kosmyk włosów i kiwnęła głowa w stronę nauczyciela eliksirów.


    - Jak z Granger? - zbliżył się do kobiety - Wyliże się z  tego?
    - Musisz bardziej pilnować swoich uczniów, Severusie.
    - Już mi nie mów, co mam robić – warknął pod nosem.
    - Nie przeginaj, Snape. Ciesz się, że od razu nie wezwałam Albusa! - wskazała na niego oskarżycielko palcem - Dziewczyna była ledwo żywa, a ty mi mówisz, że mam się nie wtrącać?
    - Mogę wejść? - puścił jej wywód mimo uszu.
    - Niewdzięcznik – mruknęła kierując się w stronę parawanu, za którym leżała nastolatka.  
    - Jakbyś nauczała takiej bandy bałwanów, to byś wiedziała, że to ich wina, nie moja- rzucił pod nosem, na co kobieta pokręciła głową, w akcie irytacji.    


    Madam Pomfrey odsłoniła biały parawan, za którym spostrzegł leżącą Granger. Pomfrey postarałaś się, podpowiedział jakiś wredny głosik w jego głowie, kiedy zdał sobie sprawę, że Gryfonka nie jest umazana krwią, a przebrana jest w jedną ze szpitalnych koszul w granatowe groszki. Na głowie miała ciasno umocowany mugolski bandaż, który tylko częściowo przysłaniał fioletowego siniaka. Przez moment poczuł nieprzyjemne dreszcze, oblewające całe jego ciało, kiedy zdał sobie sprawę, że Granger wygląda jakby była w kostnicy. Jej nienaturalnie blada skóra, zlewała się z kolorem poduszki, a jej usta przybrały odcień brudnego fioletu. Odgarnął czym prędzej tą myśl od siebie, czując szarpnięcie w lewe ramie.

    - Słuchasz mnie?
    - Możesz powtórzyć?
    - Mówiłam Severusie, że podałam dziewczynie Eliksir Usypiający i Przeciwbólowy.
    - Widzę, że jej stan nie jest ciekawy.
    - Och tak... Nie wiedziałam w co ręce najpierw włożyć.
    - Nie trzeba było mnie wyganiać - powiedział ostro.
    - Snape – mruknęła ostrzegawczo - Uświadomię cię, że to ja jestem pielęgniarką. Stan panny Granger nie jest zbyt dobry, ale mógł być gorszy. Dziękujmy Merlinowi, że z tego wyjdzie.
    - To kiedy będzie wolna? Ominą ją lekcje...
    - Hola hola... Dziewczyna ledwo żyje, a ty się martwisz o lekcje? Lepiej pomyśl o jej zdrowiu!
    - W taki razie tu zostaję - powiedział stanowczo i przystawił sobie krzesło.
    - Nie ma mowy – złapała za oparcie krzesła zanim mężczyzna zdążył usiąść. Snape, posłał jej długie, piorunujące spojrzenie – Jesteś cały od krwi. Idź się przebierz – dopiero po tych słowach zdał sobie sprawę, że na rękach i szacie ma zaschniętą krew.
    - Jeszcze tu wrócę - zawołał wychodząc ze Skrzydła Szpitalnego.

    ***

    Po orzeźwiającym chłodnym prysznicu, założonych czystych szatach i żołądkiem zapełnionym kubkiem mocnej czarnej kawy, Snape wdrapał się na czwarte piętro. Wychodząc z zakrętu do jego głowy przyszła tylko jedna myśl: banda skretyniałych bałwanów, kiedy zobaczył Pottera, rudowłosych Weasleyów, Finnigana i współwinnego całemu zajściu Longbottoma.

    - Ale dlaczego? - dopytywała się rudowłosa dziewczyna.
    - Powiedziałam, że nie możecie do niej wejść, panna Granger musi teraz odpoczywać.
    - Będziemy bardzo cicho, nawet pani nie zauważy, że tam jesteśmy - powiedział błagalnym tonem Finnigan.  - T-To jest moja dziewczyna... Ona tam leży, a ja nie mogę jej nawet zobaczyć!
    - Nie musimy wszyscy wschodzić, niech tylko wejdzie Seamus. Chociaż na te pięć minut, pani Pomfrey, proszę... - odezwał się chłopiec z blizną na czole.
    - Panie Potter – cała piątka usłyszała za sobą cichy, lecz spokojny głos nauczyciela eliksirów, który ich zdaniem wyrósł spod ziemi. - Cóż to za poświęcenie wywalczyć miejsce, aby pan Finnigan wszedł zamiast pana. Zaskakujące.
    - Severusie ja muszę wracać na salę, a ty zajmij się tymi dziećmi. - na te słowa Snape zaklął w myśli, a Gryfoni prychnęli. - Panie Finnigan proszę za mną, ale tylko pięć minut i ani chwili dłużej.

    Pielęgniarka zniknęła za drzwiami z Finniganem, a Snape zmroził spojrzeniem pozostałych Gryfonów. Dłużej zatrzymał swój wzrok na brunecie, który próbował ukryć się w jakikolwiek sposób i patrzeć wszędzie, tylko nie w stronę nauczyciela.

    - Panie Longbottom, zrujnował mi pan klasę, razem z panną Granger – rzucił cicho Snape.
    - Przepraszam panie profesorze.
    - Z racji tego, że twoja koleżanka chwilowo nie może opuścić Skrzydła Szpitalnego, sam posprzątasz to, co oboje narobiliście.
    - Dobrze...
    - Może sam, dupek jeden – mruknął pod nosem rudowłosy chłopak. Snape automatycznie odwrócił głowę spoglądając na Weasleya.
    - Czyli żegnamy się z pucharem domu, pannie Weasley? Dziesięć punktów od Gryffindoru - powiedział z wyczuwalną ekscytacją w głosie.
    - Ron, lepiej się już nie odzywaj. - odezwała się rudowłosa dziewczyna zakładając buntowniczo ręce pod biustem, widząc, że jej brat otwiera usta, by coś odpowiedzieć.
    - Jedna rozsądna w tym towarzystwie. Panie Longbottom – odwrócił się w stronę bruneta - Pójdzie pan teraz do pana Filcha po wiadro z wodą i wyczyści pan klasę. Och... zapomniałbym... - powiedział takim tonem, co oznaczać mogło: Masz przechlapane. -  Proszę przekazać woźnemu, że będzie się pan z nim spotykał przez cały tydzień, każdego wieczoru na szlabanie, co więcej proszę sobie przypomnieć cały materiał od początku roku. Zrozumiałeś chłopcze?
    - Tak  panie profesorze.

    W tym samym momencie, ze Skrzydła Szpitalnego szybkim krokiem wyszedł Seamus Finnigan, kierując się w stronę schodów. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni i z zaciśniętymi wargami szedł przed siebie, nie obracając się nawet na wołanie przyjaciół. Panna Weasley mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i automatycznie puściła się biegiem w stronę  chłopaka, a pozostała trójka poszła w jej ślady. Snape, obrzucił Pottera znikającego za zakrętem chłodnym spojrzeniem i wszedł do Skrzydła Szpitalnego. Pielęgniarka podłączała właśnie dziewczynie mugolską kroplówkę. Kiedy skończyła, kiwnęła głową w stronę młodszego czarodzieja i odeszła do swojego gabinetu.

    Severus chwycił krzesło, które stało przy łóżku dziewczyny i usiadł na nim wyciągając nogi przed siebie. Pstryknął palcami, a biały parawan zafalował otaczając go  dokoła. Założył ręce za siebie i spojrzał na dziewczynę. Nie podobało mu się to, że wystarczyła chwila w jej obecności, a on czuł jak całe napięcie uchodzi z niego. Panna Melisa Granger, zaskrzeczał jakiś głosik w jego głowie, a on mimowolnie się uśmiechnął.

    Uchylił dłonią biały materiał parawanu i ujrzał Madame Pomfrey pochylającą się nad stertą dokumentów. Przysunął krzesło troszkę bliżej łóżka dziewczyny i spojrzał na jej przymknięte powieki. Jego wzrok zsunął się na mały piegowaty nosek i usta przybierające swój naturalny malinowy kolor.
   
    - Jesteś całkiem znośna panno Granger, kiedy nic nie mówisz – jego spokojny głos przeszył panującą w sali ciszę. 

    Nie wiedział kiedy, położył swoją dłoń na policzku dziewczyny, a sam przymknął ciążące powieki. Jakieś dziwne coś, zaczęło tańczyć sambę w okolicy jego sera. Bardziej skupiając się na tym, poczuł jak przez jego ciało przechodzą dreszcze.  Bardzo przyjemne dreszcze, powodujące dwukrotnie szybsze bicie serca. Snape otworzył oczy czując jak jego policzki płoną purpurą. W tym momencie poczuł się jak nastolatka z nabuzowaną dawką hormonów, nie mógł zrobić nic innego jak podejść do okna i wpuścić trochę chłodnego powietrza. Czując, że trzeźwieje z tego dziwnego stanu, ponownie usiadł na krześle sprawdzając dla pewności wierzchem dłoni, czy jego policzki nie płoną.

    - Widzisz co narobiłaś? - mruknął zabierając dłoń ze swojego policzka. Jego głos nie był oschły czy chłodny, a wręcz przeciwnie – był spokojny i delikatny. 

    Snape rzucił okiem na zegarek, uwieszony ciasno na lewym nadgarstku. Za kwadrans miał rozpocząć ostatnie zajęcia z Puchonami tego dnia. Ostrożnie odstawił krzesło, rzucił okiem na pannę Granger, po czym przybrał maskę wrednego dupka opuszczając Skrzydło Szpitalne.

***

    Severus wrócił tu dopiero po obiedzie. Spędził tak całe popołudnie wraz z wieczorem, pośród szarych ścian Skrzydła Szpitalnego, a natrętny głosik w jego głowie wciąż domagał się uwagi wiercąc się nieznośnie i machając irytująco rękoma; Po co tak tu siedzisz Snape? No po jaką cholerę? Przecież to Granger - irytująca jak mało kto, przemądrzała Gryfonka!

    - Oh przymknij się w końcu – warknął kręcąc głową.
    - Słucham? - poskoczył na krześle, łapiąc jednocześnie za różdżkę. - Nie waż się nawet.
    - Poppy, co mnie straszysz? - rzucił oskarżycielko, odkładając magiczny patyk na stolik.
    - Jesteś zmęczony, idź się połóż w końcu – powiedziała, zmieniając kroplówkę dziewczynie.
    - W sumie... jest tu dużo łóżek – na jego ustach pojawił się łobuzerski uśmieszek, za co Pomfrey zgromiła go spojrzeniem.
    - Nie myśl o tym nawet, to łóżka dla pacjentów.
    - Kobiety...
    - Słyszałam Severusie – krzyknęła Pomfrey oddalając się do swojego gabinetu.
    - I miałaś słyszeć – mruknął pod nosem.
   
    Przywołał do siebie poduszkę, leżącą na wolnym łóżku w sali i wcisnął sobie ją pod kark. Uśmiechnął się zadowolony, wygodniej układając głowę na pościeli. Jego spojrzenie zawędrowało do brunetki, a te dreszcze, które znów oblały jego ciało, zaczęły stawać się irytujące. A może właśnie przyjemne, hm? Zaskrzeczał jakiś głosik w jego głowie.

    - Severusie – pielęgniarka delikatnie dotknęła jego ramienia, a mężczyzna po chwili zdał sobie sprawę z obecności starszej czarownicy – Czarna herbata.
    - Z cukrem? - chwycił gorący kubek, uważne wpatrując się w ciemną tafle płynu.
    - Oczywiście, że nie – uśmiechnęła się lekko – Wstrętna, gorzka, czarna herbata.
    - Wyśmienicie! Moja ulubiona, dziękuję – Pomfrey kiwnęła głową, poprawiła poduszkę pannie Granger i oddaliła się do swojego gabinetu.
   
    Godziny mijały, jedna za drugą. Snape nie spostrzegł, że słońce leniwie wznosiło się w górę na tle pomarańczowego nieba. Rzucił okiem na zegarek, a smukłe wskazówki, dały znać, że powoli zbliża się szósta nad ranem. Snape, momentalnie wstał na równe nogi i przetarł twarz. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak strasznie jest zmęczony. Nie wiedząc co robi pochylił się nad dziewczyną, a jego usta musnęły czoło dziewczyny. Do jego nozdrzy doleciał zapach Gryfonki, przez co ponownie poczuł dziwne szarpnięcie w okolicy serca. Stanął obok łóżka panny Granger i przyrzekł sobie, że więcej nic takiego nie będzie miało miejsca. Nie może pozwolić sobie, by jakaś przemądrzała uczennica mieszała mu w głowie. Nie jemu...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie kochane ♥

Rozdział dedykuję:

Frozen - Za wykonanie cudownego szablonu  ;**  Teraz mój blog ma ręce i nogi  ♥

Pani Detektyw Esther - Za pomoc we wstawieniu szablonu. Ehh... powtarzam i będę się powtarzać. Dla mnie to czarna magia  ;D

Czekałyście długo na rozdział. Przepraszam. Miałam ogromne problemy by cokolwiek napisać. Już nie mówię, o moim życiu prywatnym, które jest w opłakanym stanie... Kurde, no...! I znowu się wyżalam. Dobra wracam na właściwą drogę... Jak pisałam wyżej miałam problemy z tym rozdziałem. Wzięłam kartkę i długopis. I nic. Kartka była pusta. Nie spałam po nocach bo dręczyło mnie to, że nic dla Was nie mam. Do szkoły chodziłam nie wyspana... Wkurzyłam się i ponownie zasiadłam przed biurkiem. I coś mnie olśniło i pisałam wiele scenariuszy tego rozdziału. Wszystkie były okropne! Ale coś udało mi się naskrobać i chyba ma sens. Jeśli Was kolejny raz rozczarowałam to bardzo przepraszam. Ostatnio staczam się... 

Informacja!  Poszukuję BETY. Robię to dla Was i siebie. Rozumiem Was, że ciężko czyta się opowiadanie gdzie wciąż są błędy czy literówki. Ja potrzebuję pomocy. Może wśród moich czytelników jest Beta, a ja o tym nie wiem.  Jeśli jest któraś chętna to proszę o kontakt pod rozdziałem lub na GG (nr - 32599111) Będę bardzo wdzięczna  ;**