Rozdział 22

Mężczyzna o kruczoczarnych włosach, oczach przypominającymi dno studni i haczykowatym nosie krążył wzdłuż korytarza na czwartym piętrze. Peleryna, za każdym krokiem powiewała tuż za nim. Ciężki materiał szaty, układał się na wzór skrzydeł nietoperza, co sprawiało, że wyglądał jak postać oblana nutą tajemnicy z dreszczowca.

Postronna osoba, która spoczęłaby na ławce przed Skrzydłem Szpitalnym, obserwując czarodzieja w ciemnej szacie, mogłaby rzec, że mężczyzna zamartwia się czymś. Zaciśnięte w wąską linię wargi, oczy pozbawione blasku, dawały złudny obraz, jakby był myślami setki mil stąd. Jednak Snape, nie myślał o niczym. No może, tylko o słowach Trelawney, czy nieprzytomnej dziewczynie leżącej za ścianą. Wracaj do lochów, Snape, zaskrzeczał głos odpowiadający za ogólną niechęć do świata. Chwilę po tym pojawił się rozum, machając ostrzegawczo palcem, na twojej lekcji był wypadek, weź tę odpowiedzialność na siebie.

Zatrzymał się przy oknie i oparł się o parapet, zaciskając mocno powieki. Jak na złość przed oczami ukazała mu się Granger, leżąca w kałuży krwi. Ten obraz sprawił, że poczuł dziwne szarpnięcie w okolicy serca. Natychmiast otworzył oczy, słysząc zgrzytanie drzwi. Odwrócił głowę, spotykając się ze spojrzeniem szkolnej pielęgniarki. Fartuszek Madam Pomfrey, który zawsze był śnieżnobiały, teraz skąpany był krwią. Kobieta odgarnęła kosmyk włosów i kiwnęła głową w stronę nauczyciela eliksirów.

– Jak z panną Granger? – podszedł do kobiety. – Wyliże się z  tego?

– Musisz bardziej pilnować swoich uczniów – powiedziała surowym głosem.

– Nie mów mi, co mam robić – warknął poirytowany.

– Nie zapominaj się Severusie. Już dawno powinnam wezwać Albusa. Ciesz się, że jeszcze tego nie zrobiłam – wskazała na niego oskarżycielsko palcem. – Dziewczyna nie wyglądała za ciekawie, a ty mi mówisz, że mam się nie wtrącać?

– Mogę wejść? – puścił wywód pielęgniarki mimo uszu. Gdzieś w środku absolutnie się z nią zgadzał, ale nie mógł się przecież przyznać, że ma rację. Nie on. Nie Severus Snape.

– Niewdzięcznik – odpowiedziała półgębkiem. Skinieniem głowy dała mu znać, aby podążał jej krokiem. 

Madam Pomfrey odsłoniła biały parawan, za którym spostrzegł leżącą Granger. Pomfrey postarałaś się, podpowiedział jakiś wredny głosik w jego głowie, kiedy zdał sobie sprawę, że Gryfonka nie jest już umazana krwią. Została odziana w jedną ze szpitalnych piżam w granatowe groszki. Na głowie miała ciasno umocowany bandaż, który tylko częściowo przysłaniał niewielkiego siniaka. Za kilka godzin fioletowa gula pokryje czoło pacjentki. Delikatne nie za głębokie rany na dłoniach i policzkach, zostały po spotkaniu ze szafką pełną pustych flakonów. Przez moment poczuł, jakby zanurzył się w głębi oceanu. Niewdzięczny rozum podrzucił myśl, że Granger wygląda, jakby znajdowała się w prosektorium. Nienaturalnie blada skóra, zlała się z kolorem poduszki. Usta przybrały odcień brudnego fioletu. Wybujała wyobraźnia przyciągnęła przed oczami obraz, jak metalowe łóżko Granger, wsuwa martwe ciało do chłodni. 

– Słuchasz mnie?

– Wybacz… - pokręcił głową, odrzuciwszy od siebie obraz prosektorium. – Możesz powtórzyć?

– Mówiłam Severusie, że podałam pannie Granger eliksir usypiający i przeciwbólowy. Wysłałam sondę diagnozującą. Na całe szczęście organy wewnętrzne nie zostały zmiażdżone, ani uszkodzone. Uderzyła się dość mocno w głowę, więc będzie pod wnikliwą obserwacją. Sonda nie wykazała uszkodzeń w mózgu, ale koniecznie muszę ją monitorować – westchnęła, podpierając się o ramę łóżka. – To naprawdę cud, wiedząc, jak mocno oberwała. Wszystkie kości są całe, będzie jedynie obolała przez jakiś czas. 

– Nie wygląda to ciekawie.

– Och tak... Nie wiedziałam, w co ręce włożyć.

– Nie powinnaś mnie wyganiać.

– Snape – mruknęła ostrzegawczo. – Uświadomię cię, że to ja jestem pielęgniarką. Stan panny Granger nie jest dobry, ale mógł być gorszy. Chwała Merlinowi, że z tego wyjdzie.

– To kiedy będzie wolna? Ominą ją lekcje...

– Hola, hola...  – pomachała mu ostrzegawczo palcem przed nosem. – Dziewczyna miała poważny wypadek, a ty się martwisz tylko tym, że ominą ją lekcje? Lepiej pomyśl o jej zdrowiu!

– W takim razie tu zostaję – powiedział stanowczo, sięgając po krzesło.

– Nie ma mowy – złapała za oparcie siedzenia, zanim mężczyzna zdążył usiąść. Profesor Snape, posłał jej długie, piorunujące spojrzenie. – Jesteś cały we krwi. Idź się przebierz – dopiero po tych słowach zdał sobie sprawę, że na rękach i szacie wciąż ma zaschniętą krew Granger.

– Jeszcze tu wrócę.

***

Po szybkim rześkim prysznicu, założeniu świeżych szat oraz żołądkiem zapełnionym kubkiem mocnej, czarnej kawy, Snape wdrapał się na czwarte piętro. Wychodząc zza zakrętu do jego głowy przyszła tylko jedna trafna myśl: banda skretyniałych bałwanów, ujrzawszy Pottera, rudowłosych Weasleyów, Finnigana i winnego całego zamieszania  Longbottoma.

 

– Ale dlaczego? – dopytywała się rudowłosa dziewczyna.

– Powiedziałam, że nie możecie do niej wejść, panna Granger musi teraz odpoczywać.

– Będziemy bardzo cicho, nawet pani nie zauważy, że tam jesteśmy – powiedział błagalnym tonem Finnigan.  – T-To jest moja dziewczyna... Ona tam leży, a ja nie mogę jej nawet zobaczyć – zażenowany wywodem chłopaka Snape, wywrócił oczami.

– Nie musimy wszyscy wchodzić, niech tylko wejdzie Seamus. Chociaż na te pięć minut, pani Pomfrey, proszę... – po raz drugi odezwał się okularnik.

– Panie Potter… – cała piątka usłyszała za sobą cichy, lecz spokojny głos nauczyciela eliksirów. – Cóż to za poświęcenie wywalczyć miejsce, aby pan Finnigan wszedł zamiast pana. Zaskakujące.

– Severusie ja muszę wracać na salę, a ty zajmij się tymi dziećmi… – kiwnęła dłonią w stronę Gryfona, przywołując go do siebie. – Panie Finnigan proszę za mną, ale tylko pięć minut i ani chwili dłużej… – surowy głos pielęgniarki zniknął za drzwiami Skrzydła Szpitalnego.

Profesor Snape zmroził spojrzeniem pozostałych Gryfonów. Dłużej zatrzymał swój wzrok na brunecie, który próbował ukryć się w jakikolwiek sposób i patrzeć wszędzie, tylko nie w stronę rozgniewanego nauczyciela. Marnie mu wychodziło krycie się za barkami Ronalda Weasleya. 

– Panie Longbottom… – powiedział cicho. – Razem z panną Granger, zrujnował pan moją klasę.

– Przepraszam panie profesorze – wymamrotał, wychylając się zza pleców Gryfona.

– Panna Granger jest chwilowo niedysponowana, więc sam uprzątniesz cały bałagan, który narobiliście. 

– Dobrze...

– Może sam, dupek jeden – mruknął pod nosem rudowłosy chłopak. Snape machinalnie przeniósł zimne spojrzenie na Weasleya.

– Rozumiem, że Gryffindor żegna się z pucharem domu, pannie Weasley? Dziesięć punktów od Gryffindoru – powiedział z wyczuwalną ekscytacją w głosie.

– Ron, lepiej już nic nie mów – przemówiła rudowłosa, widząc jak jej brat, już otwierał usta, aby coś dodać. 

– Jedna rozsądna w całym towarzystwie. Panie Longbottom – ponownie zwrócił się w stronę bruneta. – Pójdzie pan teraz do pana Filcha po wiadro z wodą i środki czystości. Och... zapomniałbym... – powiedział takim tonem, co oznaczać mogło jedynie: masz przechlapane. –  Proszę przekazać woźnemu, że będzie się pan z nim spotykał przez cały tydzień, każdego wieczoru na szlabanie. Radzę, abyś przypomniał sobie cały materiał od początku roku. Zrozumiałeś chłopcze?

– Tak,  panie profesorze – pokiwał ze zrozumieniem. Posłał przyjaciołom ostatnie, pełne przerażenia spojrzenie, kierując się w stronę biura Filcha.

Tymczasem, ze Skrzydła Szpitalnego szybkim krokiem wyszedł Seamus Finnigan. Wcisnął dłonie w kieszenie spodni i z zaciśniętymi wargami szedł przed siebie, nie obracając się na wołanie przyjaciół. Panna Weasley mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i machinalnie puściła się biegiem w stronę  chłopaka, a pozostała dwójka nie mając innego pomysłu, poszła w jej ślady. Snape, obrzucił Pottera znikającego za zakrętem chłodnym spojrzeniem i przekroczył próg Skrzydła Szpitalnego. Pielęgniarka w tym czasie kończyła podłączać kroplówkę. Snape stanął nieco z boku, nie chcąc przeszkadzać krzątającej się wokół Pomfrey. Skończywszy, skinęła głową w stronę mężczyzny, oddalając się do swojego gabinetu.

Severus chwycił krzesło, stojące przy łóżku pacjentki i usiadł na nim, wyciągając nogi przed siebie. Zgrabnie machnął różdżką, a biały parawan zafalował tuż za nim, odseparowując go od świata zewnętrznego. Złożył z dłoni wieżyczkę na brzuchu, przyglądając się śpiącej dziewczynie. 

Gdy tylko pochylał się nad nieprzytomną Granger w klasie, czuł okalający go niepokój. Wzrastał na sile, sprawiając, że nie potrafił się na niczym skupić. Czuł się, jakby odebrało mu tlen, a kąsające poczucie winy, że wszystko wydarzyło się na jego lekcji, nie dawało mu spokoju. Nie przypuszczał, że połączenie Longbottoma z Granger przyniesie tak fatalny skutek. Chłopak nigdy nie był obdarzony minimalnymi umiejętnościami podczas sporządzania mikstur. Podobno był całkiem niezły podczas lekcji zielarstwa, ale na eliksirach był jedną z najgorszych osób. Profesor Snape mógłby się pochylić nad spostrzeżeniem, iż Longbottom mógłby podać sobie rękę z Potterem. Niestety nie widział całego zajścia, nie mógł powiedzieć, co poszło nie tak, ale wszystko wskazywało na to, że to właśnie chłopak dodał do kociołka coś, co absolutnie nie powinno być dodane. A nawet taka dość rozwinięta w umiejętności przyrządzania eliksirów Granger, nie mogła zrobić nic, aby zatrzymać mazgajowatego Gryfona. Czarodziej nie chciał przepuścić przez myśl, że dziewczyna w sumie była dość dobra w eliksirach, co to, to nie. Ma szczęście, nic więcej.

Tak nagle i niespodziewanie, gdy wszelkie natrętne myśli odeszły w bok, poczuł się nieco dziwnie, nieco lżej. Zdał sobie sprawę, że napięcie, które trzymało jego ciało w ryzach, odeszło. Uczucie niepokoju, które kroczyło za nim jak cień, powoli znika. A wszystko wydarzyło się… gdy spojrzał na  śpiącą Granger. Panna Melisa Granger, zaskrzeczał jakiś głosik w jego głowie. A Snape nie chciał z nim wcale walczyć, więc zgodził się sam ze sobą, widząc oczami wyobraźni neonowy napis: Panna Melisa Granger.

Uchylił biały materiał parawanu i ujrzał Madame Pomfrey pochylając się nad stertą dokumentów. Przysunął krzesło trochę bliżej łóżka dziewczyny i usiadł wygodnie, tym razem prostując zmęczone barki. Wzrok zsunął się na mały, piegowaty nos, usta powoli przybierały swój naturalny malinowy odcień, a na policzkach, mieszały się zdrowe rumieńce wraz z małymi skaleczeniami. Fioletowy siniak wystający spod bandaża, dumnie odcinał się na jasnej karnacji Granger. 

   

– Jesteś całkiem znośna panno Granger, kiedy nic nie mówisz.

Nie wiedział kiedy, nie wiedział jak, położył swoją dłoń na policzku dziewczyny. Przymknął zmęczone powieki, oddychając spokojnie. Niespodziewanie poczuł, zalążki czegoś dziwnego, czegoś, co zaczęło mrowić go w okolicy serca. Gdy tylko skupił się na tym niezrozumiałym dla niego odczuciu, wzdłuż całego ciała przemknął dreszcz. Bardzo przyjemny dreszcz swoją drogą. Spiął całe ciało, otworzywszy nagle oczy. Wstał z krzesła, wpuszczając do sali rześkie, październikowe powietrze. Wziął kilka głębszych wdechów, uspakajając ciało i umysł. Czując, że trzeźwieje z tego kuriozalnego stanu, ponownie usiadł na krześle.

– Widzisz, co narobiłaś? – burknął, czując delikatne wypieki na policzkach. – Wszystko to twoja wina – jego głos nie był ani oschły, ani chłodny, wręcz przeciwnie był spokojny i łagodny. 

Spojrzawszy na zegarek, uwieszony ciasno na lewym nadgarstku wstał z krzesła niczym oparzony. Za kwadrans miał rozpocząć ostatnie zajęcia tego dnia. Ostrożnie odstawił krzesło, rzucił okiem na pannę Granger, po czym przybrał maskę niesympatycznego nauczyciela eliksirów.

***

Severus wrócił nie wcześniej jak po obiedzie. Spędził tak całe popołudnie wraz z wieczorem, pośród szarych ścian Skrzydła Szpitalnego. A to spoglądał na Granger, a to obserwował ciemne chmury za oknem. Jakiś natrętny głosik w jego głowie wciąż domagał się uwagi, wiercąc się nieznośnie. Po co tak tu siedzisz Snape? No po jaką cholerę? Przecież to Granger, mruczał nieprzyjemnie.

– Przymknij się w końcu – warknął przez zęby, mając po dziurki w nosie swój własny głos rozsądku.

– Słucham? 

Spiął mięśnie, odwróciwszy się za siebie. Madame Pomfrey patrzyła na niego z nietęgą miną. Wyglądała, jakby chciała powiedzieć coś niemiłego, coś kąśliwego, ale jedynie uniosła lewą brew ku górze, krzyżując ramiona.

– Poppy, co mnie straszysz? – rzucił oskarżycielsko.

– Mogłabym powiedzieć to samo. Co tu robisz? Wracaj do swoich komnat – dodała, zmieniając dziewczynie opatrunki. – Jest już późno.

– Zawsze mogę zdrzemnąć się na jednym z łóżek. 

– Nawet o tym nie myśl – powiedziała karcącym głosem. – To łóżka pacjentów.

– Pacjentów? – rozejrzał się po Skrzydle Szpitalnym. – Nie widzę tu żadnego innego pacjenta poza panną Granger.

Wybił Pomfrey z tropu. Jej mina mogła świadczyć coś pomiędzy: jak on śmie, a niech tylko spróbuje. Chwyciła za metalową tacę i bez słowa, wróciła do swojego gabinetu.

   

Zgarną poduszkę z łóżka obok i wcisnął sobie za kark. Pokręcił się nieco na niewygodnym krześle, starając się nie zwracać uwagi na parszywy ból w kościach. Przyjrzał się śpiącej brunetce, która była winowajczynią wcześniejszych, dziwnych dreszczy. Musiała być to Granger, bo któż by inny? Raczej nie wyglądało to na sezonowe przeziębienie. A może te dreszcze były właśnie przyjemne, hm?, zaskrzeczał jakiś głosik w jego głowie.

– Severusie – odwrócił głowę, słysząc chrząknięcie. Nie wiedział, czy minęło dziesięć minut, czy może godzina, od kiedy ostatni raz widział czarownicę. Obstawiał na dłuższy odstęp czasu, albowiem zmarszczki na twarzy pielęgniarki nieco rozluźniły się, co mogło świadczyć, że nie dąsała się na jego wcześniejsze zachowanie. – Czarna herbata – dopiero teraz spostrzegł kubek trzymany w dłoniach kobiety.

– Z cukrem? – przyjrzał się ciemnej tafli płynu.

– Oczywiście, że nie – odpowiedziała cieplejszym głosem. – Wstrętna, gorzka, czarna herbata.

– Wyśmienicie, moja ulubiona – Pomfrey kiwnęła głową, sprawdziła jeszcze coś przy pannie Granger i wróciła do swojego gabinetu.

   

Godziny mijały, jedna za drugą. Snape nie spostrzegł, że słońce leniwie wznosiło się w górę na tle pomarańczowego nieba. Rzucił okiem na zegarek, a smukłe wskazówki, dały znać, że powoli zbliża się szósta nad ranem. Momentalnie poderwał się na równe nogi, przecierając twarz. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak strasznie był zmęczony. Nie wiedząc, co właściwie robi, pochylił się nad dziewczyną, a jego usta musnęły ostrożnie jej czoło. Do nozdrzy doleciał delikatny zapach Gryfonki. Zadrżał, wyczuwając spokojną nutę bergamotki. Zdusił w zarodku ponowne szybsze uderzenie serca. Nie mógł się nad tym rozwodzić. Po prostu nie mógł. Gdy stał tak przy łóżku panny Granger, przyrzekł sobie, że więcej nie dopuści do takich wydarzeń. Nie może pozwolić sobie, by jakaś Granger mieszała mu w głowie. Nie jemu…

~*~

Witajcie kochane ♥

Rozdział dedykuję:

Frozen - Za wykonanie cudownego szablonu  ;**  Teraz mój blog ma ręce i nogi  ♥

Pani Detektyw Esther - Za pomoc we wstawieniu szablonu. Ehh... powtarzam i będę się powtarzać. Dla mnie to czarna magia  ;D

Czekałyście długo na rozdział. Przepraszam. Miałam ogromne problemy, by cokolwiek napisać. Już nie mówię, o moim życiu prywatnym, które jest w opłakanym stanie... Kurde, no...! I znowu się wyżalam. Dobra wracam na właściwą drogę... Jak pisałam wyżej, miałam problemy z tym rozdziałem. Wzięłam kartkę i długopis. I nic. Kartka była pusta. Nie spałam po nocach, bo dręczyło mnie to, że nic dla Was nie mam. Do szkoły chodziłam niewyspana... Wkurzyłam się i ponownie zasiadłam przed biurkiem. I coś mnie olśniło i pisałam wiele scenariuszy tego rozdziału. Wszystkie były okropne! Ale coś udało mi się naskrobać i chyba ma sens. Jeśli Was kolejny raz rozczarowałam, to bardzo przepraszam. Ostatnio staczam się... 

Informacja!  Poszukuję BETY. Robię to dla Was i siebie. Rozumiem Was, że ciężko czyta się opowiadanie, gdzie wciąż są błędy czy literówki. Ja potrzebuję pomocy. Może wśród moich czytelników jest Beta, a ja o tym nie wiem.  Jeśli jest któraś chętna, to proszę o kontakt pod rozdziałem lub na GG (nr - 32599111) Będę bardzo wdzięczna  ;**

Jazz ♥