Rozdział 23

    Hermiona siedziała na łóżku z nietęgą miną, gdzie ostry ból głowy czy kłucie w klatce piersiowej, nie zwiastowały niczego dobrego. Pielęgniarka krzątała się nieopodal dziewczyny odpinając jej kroplówkę, zmieniając bandaż na głowie czy podając całą serie  eliksirów regenerujących i przeciwbólowych.

    - Smakuje paskudnie – skrzywiła się pijąc trzecią fiolkę zielonej mazi.
    - Ma leczyć, a nie smakować – mruknęła pielęgniarka kręcąc głową.
    - Ile już tu leżę? Czuje się jakbym wyspała się za wszystkie czasy – powiedziała opadając na poduszkę, którą chwile wcześniej poprawiła jej pielęgniarka.
    - Ponad dobę moja droga. Nie wyglądałaś za dobrze, oj nie – pokręciła głową -  Niemniej jednak... profesor Snape, był tu cały czas.
    - Profesor Snape był tu ze mną? - powtórzyła powoli, upewniając się czy to przypadkiem się jej nie przesłyszało.
    - Oczywiście moje dziecko, Severus cały czas siedział przy tobie. Dopiero nad ranem wrócił do siebie. Tak między nami – szepnęła podchodząc bliżej do łóżka pacjentki – Niezły z niego drań czasami, jednak ma dobre serce, a ty byłaś tego przykładem.
    - Profesor Snape człowiek zagadka – powiedziała z lekkim uśmiechem.
    - Żebyś wiedziała moja droga, a na razie leż i odpoczywaj, bo może jeszcze dziś wieczorem wyjdziesz.
    - Tyle mam zaległości...
    - Nadrobisz i wypisze ci na jutro zwolnienie, lepiej byś poleżała w spokoju. No nic panno Granger, później do ciebie zajrzę – powiedziała, po czym oddaliła się w stronę swojego gabinetu, uśmiechając się ciepło.

    Hermiona spojrzała na okno, a przez jej umysł przebiegła myśl, że powinna podziękować profesorowi, że był przy niej. Ciężko było się jej przyznać samej przed sobą, ale poczuła wypieki na policzkach, kiedy wyobraziła sobie Snapea siedzącego przez całą noc przy jej łóżku. 

                                                                                  ***

    - Wstałaś śpiochu – zaśmiała się Ginny kładąc na stolik pełno słodkości ze sklepu Zonka. - Jak się czujesz? - spytała ostrożnie przytulając przyjaciółkę.
    - Jakby usiadł na mnie Hipogryf – uśmiechnęła się słabo.
    - Z wiekiem żarty zaczynają ci wychodzić – powiedział z łobuzerskim uśmiechem Harry.
    - Uczy się od zawodowców – odpowiedział Ron.
    - Taa... od was na pewno – stwierdziła złośliwe Ginny, obserwując jawne oburzenie na twarzy chłopaków.
    - Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem to wychodzę dziś wieczorem – rzekła uradowana Hermiona – Przyjdziecie po mnie?
    - No pewnie, Mionka – odpowiedział Harry. - Byliśmy wczoraj u ciebie ale wiesz – kiwnął konspiracyjnie głową w stronę gabinetu pielęgniarki – Ktoś nas nie chciał wpuścić.
    - Tylko jedna osoba była – zaczął Ron, ale Hermiona chciała mu przerwać i powiedzieć, że wie o Mistrzu Eliksirów, nim ktoś ją wyprzedził.
    - Ja byłem – Seamus pojawił się znikąd; na jego twarzy widniał szeroki uśmiech, ukazując szereg białych ząbków.
    - Oooo – zacmokała Ginny puszczając w stronę dziewczyny oczko – Wychodzimy chłopaki, musimy zostawić zakochanych samych.
    - Na razie Mionka – rzucili chórem, a chwile po tym nie było już po nich śladu.
    - Mam coś dla ciebie – Seasmus wyciągnął za pleców malutki bukiecik kwiatów – Proszę.
    - Są śliczne – musnęła chłopaka delikatnie w policzek – Dziękuje.
    - Jak się czujesz? - zapytał przysuwając sobie krzesło.
    - Wiesz co – westchnęła ciężko – Niby dobrze, ale jednak czuje jak wszystko mnie boli.
    - Nie dziwie się, mocno walnęłaś. Właściwie to dobrze, że jesteśmy sami Hermiono. Chciałbym z tobą o czymś porozmawiać... - powiedział spokojnie chwytając jej dłoń.
    - O czym? - spojrzała na ich splecione palce, a potem przeniosła spojrzenie na oczy chłopaka.
    - O nas – o cholera, pomyślała.
    - No to słucham – chrząknęła nerwowo.
    - Nie masz pojęcia jak ciężko było namówić panią Pomfrey, by mnie wpuściła. Widząc ciebie, poczułem jak momentalnie robi mi się słabo... byłaś cała blada, usta miałaś sine, wręcz fioletowe. Chciałem tylko byś otworzyła oczy i żeby wszystko było dobrze, tylko tego pragnąłem.
    - Ej spokojnie, jest już w porządku – uśmiechnęła się ciepło w stronę chłopaka.
    - Jesteś dla mnie ważna Hermiono... - powiedział prawie szeptem.
    - Seamus ale my przecież...
    - Udajemy. Wiem o tym, cały czas o tym myślę – pokręcił głową – Jesteś dla mnie cholernie ważna - jak  przyjaciółka której nigdy nie miałem. Wtedy jak leżałaś u Snapea w klasie, to przez moment myślałem, że nie żyjesz... - powiedział nieco ciszej.
    - Oh Seamus – przygarnęła chłopaka do siebie, delikatnie przytulając. - Zawsze będę twoją przyjaciółką. Co jak co, ale mnie się nie pozbędziesz – zaśmiała się delikatnie - Co z Nevillem?
    - Jest chodzącym kłębkiem nerwów – mruknął posępnie.
    - Porozmawiam z nim jak tylko wyjdę.
       

                                                                                 ***

    Ginny krzątała się przy łóżku Hermiony, pakując do małej torebki eliksiry przekazane przez pielęgniarkę. Brązowowłosa obserwowała jak włosy koloru marchewki jej przyjaciółki z każdym ruchem delikatnie opadały na smukłe ramiona.  Jeszcze chwile temu Madame Pomfrey, podała dziewczynie kolejną dawkę paskudnie smakujących eliksirów, po których nieznośne kłucie w klatce piersiowej stopniowo zaczęło zanikać.

    - Zabrałam z twojego pokoju dresy – oznajmiła Ginny wyrywając dziewczynę z transu. Hermiona kiwnęła akceptująco głową i po chwili pozbyła się szpitalnej piżamy w granatowe groszki.
    - A gdzie są chłopaki?  - zapytała składając piżamę.
    - W poczekalni. No nic – rozejrzała się wokół – Chyba wszystko zabrałyśmy.
    - Dziewczęta, poczekajcie na momencik – zjawiła się przy nich Madame Pomfrey. - Panno Granger, masz wszelkie potrzebne eliksiry, ale na dniach wszystko powinno wrócić do normy. Gdyby jednak coś było nie tak przyjdź do mnie, albo wyślij nawet pannę Weasley. Wszystko jasne? - dodała uśmiechając się ciepło.
    - Oczywiście, dziękuje za opiekę.
    - Dobra dziewczyny, uciekajcie stąd – zaśmiała się lekko – Życzę dużo zdrowia, panno Granger.
    - Dziękuję, do widzenia – i wyszły ze Skrzydła Szpitalnego, a tam, Hermiona została porwana do silnego uścisku przez Seamusa, Harry'ego i Rona.
    - Zostawmy zakochanych samych – mruknął Harry, sugestywnie unosząc brwi, po czym dołączył do Ginny i Ronalda na przodzie.
    - Jak się czujesz? - zapytał Seamus podając dziewczynie ramię, które z chęcią przyjęła.
    - Marze o tym by usiąść przy kominku – rozmarzyła się – Nic więcej.
    - Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem – zaśmiał się chłopak. - Dean ucieszy się jak ciebie zobaczy. Zresztą jak my wszyscy!
    - Nie tak szybko, panie Finnigan – doleciał do nich zimny głos, powodujące nieprzyjemne dreszcze na całym ciele.
   
    Harry, Ron i Ginny chwile wcześniej zniknęli za zakrętem, co sprawiło, że Hermiona  z Seamusem odwrócili się za siebie, spoglądając w ciemne oczy profesora. Snape, jak to miał w zwyczaju stanął z założonymi rękoma, a na jego twarzy widniała maska obojętności. Hermiona przypominając sobie słowa pielęgniarki, poczuła jak na jej policzki wpływa ognisty róż, który starała się ukryć schylając nieco niżej głowę.
   
    - Pomfrey już cię wygoniła, panno Granger? - zapytał z kpiącym uśmieszkiem.
    - Tak, wracam powoli do sił – odpowiedziała nie zważając na wcześniejszą odpowiedź mężczyzny – To miłe, że się pan martwi profesorze.
    - Błagam cię, Granger – prychnął głośno. - Nie mniej jednak, Pomfrey poprosiła mnie, bym zrobił dla ciebie maść na siniaki, które na pewno masz. Smaruj kilka razy dziennie, a za trzy, cztery dni powinny zniknąć.
    - Dziękuje – odebrała od mężczyzny średniej wielości metalowe pudełeczko,  spoglądając na niego nieśmiało.
    - A teraz... - powiedział to takim cichym i aksamitnym głosem, po których Hermiona poczuła dziwne trzepotanie skrzydeł motyli w brzuchu – Uciekać do pokoju.
    - Dobranoc, profesorze – rzucili równocześnie, jednak nie doczekali się odpowiedzi, albowiem Snape wyprzedził ich znikając za zakrętem.

   

***

    Hermiona wraz z Seamusem, dołączyli do przyjaciół dopiero w Pokoju Wspólnym. Większość osób na jej widok rzucało wesołe „Jak dobrze cię widzieć” czy „Witaj w domu”, na co dziewczyna unosiła dwa kciuki w górę, delikatnie się uśmiechając.

     Opadli na kanapę, a Hermiona skuliła się w kłębek kładąc głowę na kolanach Seamusa. Ginny zarzuciła przyjaciółce koc na ramiona i usiadła z powrotem, wtulając się w ramie Harryego.

    - Co tak długo? - zapytał Ron, poruszając sugestywnie brwiami.
    - No właśnie – dołączył się Harry, uśmiechając się porozumiewawczo do przyjaciela.
    - Snape nas zatrzymał – odpowiedział Seamus, ignorując spojrzenie chłopaków – Miał maść dla Hermiony.
    - To miłe z jego strony – rzuciła Ginny, puszczając mimo uszy prychnięcie swojego chłopaka.
    - Wiecie co, pójdę zajrzeć do Nevillea – Hermiona podniosła się, odkładając na bok koc.
   
    W Dormitorium chłopców, panna Granger od razu zauważyła siedzącego Nevillea, zachłannie czytającego podręcznik do zielarstwa. Brunet była tak pochłonięty swoim zajęciem, że nie zauważył tego, kiedy dziewczyna usiadła na brzegu jego łóżka uśmiechając się ciepło.

    - O czym czytasz?
    - Hermiona! - odrzucił książkę na bok przytulając nieśmiało dziewczynę. - Jak się czujesz?
    - Jest w porządku – posłała brunetowi ciepły uśmiech. - Wracam do żywych – dodała nieco radośniej, widząc zmartwioną minę chłopaka – Neville... nie obarczaj się winą.
    - No ale to przeze mnie wszystko – mruknął przygaszony.
    - Daj spokój, to spotkać mogło każdego, nawet ja mogłam wysadzić kociołek, czy profesor Snape. Nikt nie jest nieomylny.
    - Ale Hermiono...
    - Neville – ścisnęła chłopaka za dłoń, uśmiechając się – Nie mam ci tego za złe.
    - Jesteś chodzącym aniołem, Hermiono! - stwierdził poważnym tonem brunet.
   

  

  ***

    Osuszyła kropelki wody ręczniki i przetarła dłonią zaparowane lustro, zerkając na swoje odbicie; rozcięta warga, jak trup blada twarz, fioletowe kółeczko nad lewym okiem, a także wiele innych - mniejszych czy większych siniaków na całym ciele. Hermiona chwyciła z półki metalowe pudełko z maścią, a kiedy przekręciła je, ze środka wypadła zgiętą w pół mała karteczka.

    - Jutro o 20, w moim gabinecie... - przeczytała na głos.

    Przez cały czas, kiedy smarowała siniaki maścią koloru brudnej zieleni, w głowie miała setkę pytań - począwszy od tego, dlaczego miała stawić się w gabinecie Snapea, a kończąc na tym, co było powodem, że spędził z nią całą noc w Skrzydle Szpitalnym. Co jak co, ale Snape nie spędzał nawet kilku godzin przy łóżkach Ślizgonów, gdy ulegli wypadkowi podczas meczu Quidditcha.

    - Przestań się rumienić, Hermiono! - skarciła się patrząc na swoje policzki w kolorze mocno dojrzałych wiśni.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie kochane ♥

Jest nowy rozdział. Podoba mi się początek a zakończenie... szkoda słów. Schrzaniłam to po prostu. Nie wiem dlaczego tak to wyszło. Zostanę na swoim zdaniu, że się staczam. Czekam na waszą krytykę.

Informacja o poszukiwaniu BETY nadal aktualna  :)