Rozdział 24

   Cudownie było się wyrwać z dormitorium, chociaż na krótką chwilę. Hermiona miała już po dziurki w nosie Lavender Brown i Parvati Patil. Wciąż słyszała niesmaczne żarty i dwuznaczne nieprzychylne komentarze na swój temat. Starała się całkowicie je ignorować, głaszcząc i otaczając całą uwagą Krzywołapa, który bądź co bądź strasznie się za nią stęsknił. W czasie pobytu w Skrzydle Szpitalnym Ginny wzięła go pod opiekę. Hermiona nie chciała wiedzieć, co mogłoby się stać, gdyby tylko zostawiła go sam na sam z Lavender. Być może Brown nie przejawia objawów iście psychopatycznych względem zwierząt, ale Hermiona wolała nie ryzykować, wystarczyło jej, że sama z Seamusem stali się ofiarami jej niepokojących gierek.

Krzywołap opuścił tuż za nią dormitorium, zbiegając po schodach. W pokoju wspólnym było więcej osób niż ubiegłego dnia, a to przez kapryśną pogodę, która od samego rana zaszczyciła uczniów i profesorów. Deszcz padał nieprzerwanie, a ostry wiatr targał koronami drzew. Krzywołap podbiegł do Rona, który siedział z wyciągniętymi nogami na fotelu obok kominka. Zerknął w dół, widząc znajomy, puchaty ogon. W tłumie Gryfonów dostrzegł Hermionę.

– Zostaniesz z nim przez chwilę? 

– No jasne, a ty gdzieś się wybierasz? – rozejrzał się po pokoju wyłapując wzrokiem Seamusa, sądząc, że z nim Hermiona wybiera się na schadzkę. Zdziwił się, nie dostrzegając go.

– Muszę zajrzeć do biblioteki, mam ogrom zaległości. – wypuściła ciężko powietrze, kręcąc bezradnie głową.

– Opuściłaś tylko dwa dni…

– Tylko dwa? – wciągnęła ze świstem powietrze. – Aż dwa Ron – dodała, zadzierając brodę w górę.

Ron wykrzywił się strasznie, kompletnie nie rozumiejąc Hermiony i jej przesadnego dbania o naukę. Madame Pomfrey nakazała jej odpoczywać, a ta ledwo opuściła Skrzydło Szpitalne i już drepta do biblioteki. Widząc nieugiętą minę przyjaciółki, machnął jedynie dłonią, biorąc Krzywołapa na kolana.

– Dzięki Ron! – krzyknęła w odpowiedzi.

Ron nie musiał wiedzieć, że Hermiona już dawno odrobiła zadania i uzupełniła zaległe materiały, gdy on i reszta uczniów siedziała na zajęciach. Udała się bezpośrednio do profesorów, prosząc ich o skrypty z ostatnich zajęć, a wiedząc, jak zdolną uczennicą była panna Granger, bez słowa dali jej zaległe materiały, wyczerpująco odpowiadając na każde z pytań dziewczyny. I tym sposobem w bibliotece była tuż po śniadaniu.

Minęła się w przejściu z chłopcami z siódmego roku i wyszła na chłodny korytarz. Pozdrowiła skinieniem głowy Grubą Damę i ruszyła szybkim krokiem w stronę lochów. Spotkała po drodze zaledwie grupkę uczniów i kilka duchów. W ostatniej chwili udało się jej uskoczyć przed atramentem lecącym z pocisku, wycelowanego przez Irytka. Skrzyczała go paskudnie, grożąc, że zawoła Krwawego Barona. Irytek w odzewie pokazał język, przelatując przez najbliższą ścianę.

Przez resztę drogi nie spotkała już nikogo. Zaszła do lochów odnajdując docelowe drzwi gabinetu profesora Snape’a. Przez niemal całą noc nie mogła spać, czuwając i co chwila się wybudzając. Rozmyślała, dlaczego profesor Snape zostawił jej ukrytą wiadomość w słoiczku, a nie przekazał jej tego osobiście, gdzie mieli taką sposobność. A co najważniejsze, dlaczego chciał się z nią spotkać? Hermiona tworzyła różne historie i schematy w swoim umyśle, ale każdy z nich był bardziej surrealistyczny od drugiego. 

Zapukała dwukrotnie, a drzwi otworzyły się przed nią z takim impetem, co przyczyniło się do tego, że podskoczyła przerażona, wciągając zachłannie powietrze.

– Wejdź Granger – doleciał do niej stonowany głos nauczyciela, siedzącego za biurkiem. Złączył koniuszki palców do złudzenia przypominając Albusa Dumbledore'a. – Specjalne zaproszenie wysłać? – dodał, widząc, że dziewczyna wciąż stoi w progu.

Otrząsnęła się z transu, zamknąwszy za sobą drzwi. Wyziębiony gabinet od razu uderzył ją w nos i policzki. Mimowolnie zadrżała z zimna, naciągając na dłonie rękawy swetra. Wskazał dłonią krzesło dla interesantów. Nie spuścił z niej przenikliwego spojrzenia, dopóki nie zajęła wskazanego miejsca. Hermiona czując uważny wzrok na sobie, spięła się delikatnie.

– Dobry wieczór profesorze – zabrała po raz pierwszy głos. – Dostałam pana wiadomość, chciał mnie pan widzieć.

– Zaiste panno Granger. Chodzi o niedawno sporządzany eliksir – powstał, okrążywszy biurko. Hermiona przełknęła gulę w gardle, zdając sobie sprawę, że dzielący ich dystans został dość szybko przerwany. Zacisnęła zmarznięte dłonie, starając się wyglądać na oazę spokoju, nie dopuszczając do siebie upierdliwego głosu rozsądku.

– Tak? 

– Eliksir pani i pana Longbottoma nie został ukończony. Jest to o tyle ważne, albowiem potrzebny będzie do dalszej pracy. Panno Granger, wykona pani teraz ten eliksir. Mógłbym dać to zadanie panu Longbottomowi, ale nie oszukujmy się, limit wysadzania kociołków, jak i stan moich zapasów został drastycznie naruszony –  parsknął pogardliwie, przewracając oczami.

– Tylko po to mnie pan tu wezwał? – dopytała, mając nadzieję, że się tylko przesłyszała, że nie wezwał ją jedynie po to, aby sporządziła utracony eliksir.

– A po cóż, że innego panno Granger? – zapytał dość srogim głosem, sprawiając, że Hermiona skuliła się w sobie. – Proszę przyszykować się do pracy.

– Oczywiście, panie profesorze.

Był to pierwszy i zapewne ostatni raz kiedy miała sposobność sporządzenia eliksiru w gabinecie profesora. Hermiona powinna się cieszyć, że będzie mogła korzystać z prywatnych narzędzi i przyborów, mieć stanowisko pracy godne mistrza eliksirów, nowoczesne i z najnowszymi nowinkami alchemicznymi w magicznym świecie. Jednak nie potrafiła się z tego cieszyć i korzystać z nadarzonej okazji. Jej głowa obciążona była ostatnimi słowami mężczyzny. A ona tak naiwnie łudziła się, że chciał ją widzieć z całkiem innego powodu. Westchnęła, myjąc i dezynfekując dłonie.

Skup się!, warknął rozum. Chcąc nie chcąc musiała się z nim zgodzić. Mozolnie odepchnęła w bok wszelkie myśli, skupiając się na najbliższym zadaniu.

– Ściągnij z haka mój fartuch ochronny.

Hermiona obróciła się w stronę kombinezonu, zdając sobie sprawę, że należał do prywatnej kolekcji mężczyzny. Z bijącym sercem ściągnęła go, czując, że ważył o wiele więcej, niż standardowy fartuch, używany podczas zajęć. Czuć było pod palcami drogi materiał, skóra była silna, a cały fartuch wykonany tak, aby zminimalizować skutki ewentualnych poparzeń. Założyła go przez głowę, wyczuwając w nozdrzach perfumy czarodzieja. Na moment zastygła, kosztując się tym stanem, pragnąc zapamiętać tę mieszankę jak najdłużej w swojej pamięci. 

– Skorzystasz z mojej księgi. Przepis i instrukcje znajdziesz w rozdziale ósmym – powiedział rzeczowo, zasiadając za biurkiem.

Kiwnęła głową ze zrozumieniem, podchodząc do stanowiska. Nawet nie wspomniał, abym obchodziła się ze szczególną starannością z jego rzeczami, przeszło jej przez myśl. Ani  żebym nie dotykała tego co do mnie nie należy, zauważyła. Sądziła, że zanim przystąpi do pracy, otrzyma solidny wykład, w jaki sposób obchodzić się z jego rzeczami, co może używać, a na co kategorycznie nie powinna nawet spoglądać. Takie zachowanie różniło się od zwykle surowego profesora Snape’a. Chyba że całkowicie mnie ignoruje, pomyślała, zerkając przez ramię. Siedział za biurkiem, przeglądając zwoje pergaminów. Przekartkowała podręcznik, który zostawił profesor, odnajdując interesujący ją rozdział.  

– Mogłabym otrzymać dostęp do pańskich zapasów? 

– Proszę za mną.

Poderwał się od biurka, przechodząc przez gabinet. Machnięciem różdżki ściągnął zaklęcie ochronne z drzwi, które umiejscowione były tuż za półką ze słojami. Wyjrzała zza jego ramienia, wyglądając jak dziecko w sklepie ze słodyczami. Gdy na drugim roku splądrowała jego kantorek z miksturami, aby przyrządzić eliksir wielosokowy, który był potrzebny jej, Harry'emu i Ronowi, stan magazynku wyglądał przeciętnie. Teraz spoglądała na półki wijące się aż do sufitu. Poprzedni magazyn, który znajdował się na pierwszym piętrze na korytarzu gobelinowym, był mały i dość ubogi. Profesor Snape musiał zmienić jego miejsce tuż po finale Turnieju Trójmagicznego, gdy okazało się, że to Bartemiusz Crouch Junior okradał jego zapasy utrzymując przebranie za Alastora Moody'ego. Spoglądała z błyskiem w oku na te wszystkie słoje, probówki, fiolki i wiele innych rzeczy, gdy Snape zawiesił na niej spojrzenie. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, jakby bił się z dziwacznymi myślami. Hermiona czekała uważnie, ale profesor Snape nie powiedział ani słowa. Samodzielnie zaczął przeglądać zapasy. Ściągnął z haka, który był tuż przy drzwiach wiklinowy kosz, wkładając do niego potrzebne ingrediencje, mając przepis wyryty w umyśle. Po niedługiej chwili podał Hermionie kosz, gestem dłoni zapraszając ją do pracy, a sam oddalił się do swojego biurka. Stanowisko do warzenia eliksirów znajdowało się po prawej stronie od wejścia, tuż przy półkach ze słojami o nieznanej i niepokojącej zawartości. Biurko mężczyzny było za nią, co zmuszało ją do patrzenia tylko przed siebie, aby w żaden sposób nie rozzłościć niepotrzebnie profesora, jej jawnym brakiem zainteresowania nad warzoną miksturą.

I tak minęło półtorej godzinny, gdzie Hermiona pracowała uważnie i starannie, nie chcąc popełnić ani jednego błędu. W jakiś sposób praca nad eliksirem rozdymającym uspokoiła jej umysł. Już nie zaprzątała sobie głowy zdarzeniem, które miało miejsce tuż na początku. Całą uwagę poświęciła zadaniu i okazji, jaką dostała. Gdyby nie wybuch kociołka i jej pobyt w Skrzydle Szpitalnym, nigdy nie miałaby sposobności pracować na najlepszych materiałach i najnowszym sprzęcie, a to powodowało przyjemne dreszcze ekscytacji w podbrzuszu. Nie śpieszyła się, chcąc nacieszyć się każdym, najmniejszym elementem prywatnego stanowiska nauczyciela. Chociaż z tyłu głowy zakiełkowała myśl, że przesadne ociąganie się może niepotrzebnie zdenerwować mężczyznę, a tego nie chciała. Sprężyła się przez ostatnie dziesięć minut, kończąc miksturę. Przelała rdzawą ciecz do fiolki, uważnie i ostrożnie sprzątając stanowisko pracy. Odwiesiła z powrotem fartuch, a jej nozdrza utraciły te piekielnie intensywną woń perfum. 

Postawiła fiolkę na biurku, a mężczyzna wskazał dłonią ówcześnie zajmowane przez nią krzesło. Zniknął w drzwiach, których Hermiona jakoś szczególnie nie odnotowała w pamięci. Praca nad eliksirem miała jeszcze jeden pozytywny aspekt, mogła do woli stać nad parującym kociołkiem, a zimno, nawet na moment jej nie dosięgło. Będąc pozbawioną tej okazji, siedziała, czując ponownie, jak okropnie mroźne bywają lochy. Przymknęła powieki, marząc jedynie o gorącym kubku kakao, kominku i Krzywołapie na kolanach. Na tę myśl uśmiechnęła się pod nosem.

Nagle i niespodziewanie otworzyła oczy, czując jak coś ciężkiego, opadło na jej ramiona. Lekko podskoczyła na stołku, widząc, jak okrąża ją mężczyzna i klęka na jedno kolano. Oczy przypominające dno studni wpatrywały się w nią. Hermiona wypuściła cichutko powietrze z ust.

Czas jakby zwolnił, gdy poczuła, jak mimowolnie wpływa na policzki ognisty rumieniec. Zawstydzona obróciła wzrok, dostrzegając na swych barkach czarny, jak noc polar, który też, o Merlinie… przesiąknięty był tymi samymi perfumami, co fartuch ochronny.

– Dziękuję – rzuciła prawie szeptem, a na usta profesora Snape’a wpłynęło coś, co mogłaby określić na kulawy półuśmiech. Merlinie, on się uśmiecha, zauważyła, rozpływając się nad tym niecodziennym widokiem.

Pozwoliła sobie nieco zuchwale spojrzeć prosto w oczy profesora Snape'a. Delikatne zmarszczki na jego czole wygładziły się, nadając jego twarzy łagodniejszego wyglądu. Pochylił się ku splątanych dłoni Hermiony i chuchnął parę razy palącym powietrzem. Poczuła spływające od czubka głowy, do koniuszków palców gorące prądy. Całkiem przyjemne prądy.

Rozum wraz z rozsądkiem przestały istnieć, a Hermiona zdała sobie sprawę, że pragnie, by ta chwila trwała już wiecznie. Zrozumiała, że nie ma przed sobą dużo starszego nauczyciela eliksirów tylko mężczyznę, do którego czuje coś więcej. Spojrzał na nią, ale nie tak grzecznie, jak patrzy się na ciocię na imieninach, składając jej życzenia. Wpadła, czując, że zakochuje się w tym spojrzeniu.

– Dziękuję. – opuściła głowę, czując, że jej policzki przybierają kolor mocno dojrzałych wiśni.

– Nie ukrywaj go, dodaje ci uroku.

Nie była pewna, czy wzdrygnęła się na jego słowa, czy na to, że delikatnie uniósł jej podbródek, zagłębiając się w orzechowym spojrzeniu. Jeszcze subtelniej musnął opuszkami palców purpurowy policzek, a Hermiona dostrzegła mało zauważalny błysk w oczach Snape'a. Wpatrywali się w siebie przez dłuższą chwilę, a panna Granger poczuła, jak coś w okolicy serca rozpłynęło się subtelnie.

– Profesorze? 

– Słucham?

– Chciałam podziękować za tą maść, działa świetnie. – wskazała na siniaka na czole, który był coraz mniej widoczny. Snape niemal niezauważalne kiwnął głową. – Pani Pomfrey wspomniała, że był pan ze mną przez całą noc... dziękuję.

Nie odpowiedział. Poderwał się raptownie, siadając do biurka. Hermiona nie wiedziała, co takiego mogło urazić mężczyznę, które słowa dobrała w niewłaściwy sposób. Czyżby wspomnienie jego pobytu, aż tak go poruszyło? A może nie miałam się dowiedzieć, że tam był?, zaczęła przebierać w myślach, czując napływające do oczu łzy. Profesor Snape chwycił za jakieś dokumenty, sprawiając, że Hermiona poczuła się niewidzialna.

– To wszystko panno Granger, zaraz cisza nocna, proszę już wracać do wieży – rzucił rzeczowym tonem. Nawet na nią nie spojrzał, gdy powstała z fotela i położyła na biurku polar. Hermiona zacisnęła pięści, czując wbity kołek prosto w serce.

– Oczywiście.

– Proszę go zabrać panno Granger – powiedział mimowolnie. –  Podejrzewam, że jeszcze się pani przyda.

– Ale...

– Do widzenia – powiedział stanowczo, przeszukując tym razem  komodę z arkuszami.

– Do widzenia profesorze.

Biegła przez puste korytarze. Słone łzy błądziły po jej policzkach, a rozerwane w pół serce krwawiło tak mocno, że Hermiona łudziła się, że któregoś dnia załata życiową ranę. Jesteś głupia, Hermiono. Głupia i naiwna, wycedził opryskliwie rozum.

~*~

Witajcie kochani ♥

Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka! Dużo słodyczy, zdrówka, weny i jeszcze raz słodyczy Wam życzę! ;D

Rozdział dedykuję WSZYSTKIM, którzy czytają, komentują, wpadają na mojego bloga i tym którzy zbłądzili na internecie i magiczna siła ich tu przyprowadziła. Zajrzyjcie niżej to się dowiecie więcej :)

Mam dzisiaj cudowny humor! A to jest wasza zasługa! Dzięki Wam mój blog ma już ponad 10,000 wyświetleń! Jak to zobaczyłam, to musiałam usiąść z tych emocji. Bardzo Wam dziękuję. To wszystko dzięki Wam! Jesteście niesamowici! Jestem szczęśliwa, że czytacie mojego bloga. Dziękuję Wam, że mogłam poznać takich cudownych ludzi, którzy są dla mnie jak druga rodzina... Czy to nie brzmi jak pożegnanie? Hehe... nie. Wystraszyłam Was, hihi ;D Mam dla Was małą rozpiskę chyba Was nie zanudzę xd

Dziękuję, za ponad 10,000 wyświetleń!

Dziękuję za to, że mogłam napisać dla Was 24 rozdziały!

Dziękuję za 336 Waszych komentarzy. Za ten długi i króciutki. Za słowa krytyki, pochwały i rady!

Dziękuję, za wszystkie ciepłe słowa, dzięki którym się nie poddawałam!

Dziękuję, za to kiedy odeszłam, Wy na mnie czekaliście i się ode mnie nie odwróciliście!

Dziękuję, że mogłam poznać tak cudownych i kochanych przyjaciół!

Dziękuję za 16 obserwatorów!

Dziękuję, za to, że chętnie odpowiadacie w ankietach, które przygotowałam!

DZIĘKUJĘ

Jak to pisałam, to się wzruszyłam. Dobra to już kończę, bo klawiatura jest mokra :)

Buziaki

Jazz ♥