Rozdział 21

    Severus Snape, tego dnia wstał lewą nogą, przez co wszystko włącznie z kapiącą wodą z kranu niemiłosiernie go irytowało. Przetarł dłonią czoło nie mogąc znieść drażniącego dźwięku bransoletek uwieszonych na kościstych nadgarstkach Sybilly Trelawney. Nauczycielka wróżbiarstwa podsunęła w górę okulary, które zjechały jej na nos i spojrzała na mężczyznę siedzącego obok. Poprawiła przewieszony różowy szal na karku, wzięła miseczkę z owsianką i usiadła na pustym miejscu profesor McGonagall, która jeszcze nie przyszła. Snape, posłał jej krótkie spojrzenie i upił łyk czarnej kawy.

    - Przyjacielu – zaczęła poważnym tonem kobieta, złączając koniuszki palców, jak miał w zwyczaju robić Albus Dumbledore. - Wczoraj siedziałam sobie przy kominku, gdy nagle nadeszła mnie ochota na zerknięcie do kuli i nie uwierzysz co tam ujrzałam!
    - Do mnie pani mówi, profesor Trelawney? - spytał zbijając kobietę z tropu, a wredny uśmieszek pojawił się na jego ustach. Czarownica nerwowo zamrugała, poprawiła szal i spojrzała na irytujący uśmieszek nauczyciela eliksirów.
    - A do kogo? Do Hipogryfa? Posłuchaj mnie teraz uważnie Severusie...
    - Dla ciebie profesorze Snape – kobieta wywróciła oczyma, kręcąc głowa z politowaniem. Był pewny, że gdyby mogła to zapewne przeklęła go tyle raz ile jest to możliwe, on jedynie wyprostował się, zwęził szparki w oczach i spojrzał na kobietę.
    - Profesorze Snape, niech mnie profesor teraz wysłucha – wyrzuciła z siebie, z naciskiem na pierwsze słowa.
    - Zamieniam się w słuch – po czym wziął kolejny, tym razem większy łyk kawy.
    - Jak już mówiłam, wczoraj zajrzałam do kuli i zobaczyłam...
    - No co tym razem? - przerwał wywód kobiety, który w gruncie wcale go nie obchodził. Tyle razy słyszał już historie Trelawney na swój temat, że zaczynało stawać się to powoli nudne. Widocznie Sybilly zniecierpliwienie i niechęć, którą okazał jej mężczyzna nie zniechęciły czarownicy i puściła jego pytanie mimo uszu. - Kiedy umrę?
    - Profesorze, to nie jest śmieszne! To są poważne sprawy. Miałam wizję dotyczącą pana!
    - Miejmy to za sobą. Czyli kiedy umrę? - powiedział bez wahania, obserwując poczerwieniałą twarz koleżanki.
    - Moje wewnętrzne oko widziało przyszłość pana – pochyliła się nieco nad mężczyzną i rzuciła mrocznym głosem - To nie jest śmierć. To coś innego...
    - Urzekające Sybillo – odpowiedział cierpko nauczyciel.
    - Pocierpisz profesorze Snape, ból będzie przeszywał twoje serce, a potem... poczujesz smak miłości. Zakochasz się! Jednak twoje uczucie będzie wystawione na ogromną próbę i będziesz musiał zdecydować o dobru tej miłości... To profesor pokarze czy jest szansa dla tego pięknego uczucia.

    Snape na te słowa opluł się kawą, co mogli zobaczyć wszyscy obecni w Wielkiej Sali. Minerwa, która się zjawiła zaczęła klepać młodszego czarodzieja po plecach, spoglądając to na niego, to na nauczycielkę wróżbiarstwa. Mężczyzna strzepnął dłoń kobiety, wytarł ciemny płyn z brody i odsunął się od stołu.

    - Fascynujące Sybillo – rzucił oschle, po czym opuścił Wielką Salę, pod czujnym wzrokiem dwóch profesorek.

***

    Było to miejsce gdzie wielu młodych czarodziei przechodziło męki i kausze. Było tam zawsze chłodno, ciemno i wilgotno. Przy ścianach znajdowały się liczne szafki i półki przepełnione rozmaitymi, flakonikami, buteleczkami, słoiczkami, pudełkami i innymi rzeczami o nieznanej i niepokojącej zawartości. Każdy młody czarodziej wiedział o tym, że lepiej niczego tam nie ruszać bez zgody nauczyciela.

    - Siadać – rzucił w stronę uczniów właściciel lochów, kierując się w stronę biurka. – Na dzisiejszych zajęciach będziecie pracować w parach. Panno Granger do pana Longbottoma, panno Parkinson do panny Parvati.

    Nauczyciel machnął dłonią i na każdej ławce pojawił się kamień. Uczniowie, zaczęli wściekle obracać głowami, skąd Snape wziął te kamienie, bo przecież w dłoni ich nie miał, a na biurku nauczyciela, nie było żadnej skrzyneczki, w której mogły być schowane.  Mistrz Eliksirów uniósł pytająco brew ku górze opierając się o skraj biurka. Żyjecie w świcie magii, barany. Pomyślał.

    - Wykonacie na dzisiejszych zajęciach eliksir rozdymający – po klasie rozniósł się jego cichy i spokojny głos, a wszyscy jak jeden mąż spojrzeli w stronę czarodzieja. -  Kiedy wasz wywar będzie skończony polejecie nim kamień, a ten przybierze rozmiary arbuza. Na następnej lekcji zrobicie eliksir skurczający, dzięki niemu wasze kamienie powrócą do rzeczywistych rozmiarów. Prawidłowy eliksir powinien mieć rdzawą barwę. Do pracy! - machnął zgrabne różdżką, a na tablicy pojawiły się ingerencje i wszelkie potrzebne uczniom  instrukcje.

    Zasiadł za biurkiem czując nieprzyjemny skurcz w żołądku. Co ta stara oszustka, Trelawney znów wymyśliła? Miłość... co to ma być? Jak ona mogła mu ją wywróżyć? Stara wariatka, pomyślał.

    Spojrzał na klasę; uczniowie kroili ingerencje potrzebne do wywaru. Z dolej szafki wyciągnął opasą teczkę, w której znajdowały się dokumenty z Ministerstwa Magii. W duchu przeklinał tych urzędników, najbardziej znanymi mu bluźnierstwami i czarno magicznymi klątwami. Po co oni robią te ankiety? Kretyni jacyś. Wziął pierwszą kartkę, rzucając okiem na pierwsze pytanie: „Czuje pan/pani dumę z przekazywanej wiedzy młodym czarodziejom?” Severus prychnął pod nosem. Kto miałby dumę nauczać bandy bałwanów?

    - Neville nie! - doskonałą ciszę w sali przerwał krzyk Granger.

    Snape momentalnie podniósł głowę. Zauważył jak dziewczyna zakrywa usta dłonią, a Longbottom, który stał tuż obok niej poczerwieniał po same końcówki włosów. Chwilę po tym diametralnie zrobił się cały biały. Były to sekundy, kiedy z ich kociołka, niczym petardy wyleciały fioletowe światełka, a w mgnieniu oka, kociołek wyleciał w górę uderzając w sufit. Opadł na stół z wielkim hukiem, potem uniósł się znów w górę, ale tym razem jak opętany zmienił tor lotu, uderzając prosto w klatkę piersiową Granger. Dziewczyna przeleciała przez całą klasę uderzając plecami o szafkę z pustymi fiolkami, po czym bezgłośne upadła na podłogę.

    - O babciu! Zabiłem Hermionę! - zaszlochał Longbottom, podtrzymując się kurczowo ławki.
    - IDIOTA! - krzyknął Snape  - GRYFFINDOR TRACI PIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW!
    - Her-Hermiona...
    - Finningan wynocha! Wszyscy wynocha!
    - NIE! - sprzeciwił się Seamus zakładając ręce na piersiach w akcje protestu.
    - GRYFFINDOR TRACI KOLEJNE PIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW! WSZYSCY WYNOCHA! TERAZ!

    Potter z Weasley'em siłą wyciągnęli chłopaka z sali, Thomas zajął się roztrzęsionym Longbottom'em, a reszta opuściła klasę jak najszybciej pod komendą młodego Malfoy'a.

    Severus podbiegł do dziewczyny. Granger leżała twarzą w dół, a wokół niej zaczęła tworzyć się spora kałuża krwi. Wyciągnął różdżkę i w mgnieniu oka zaczął szeptać zaklęcia, które miały zatrzymać krwotok z rozciętych głębszych i płytszych ran na plecach Gryfonki. Delikatnie chwycił ją za bark i przewrócił ją na plecy. Odgarnął splątane włosy Granger, by móc ułożyć dwa palce na szyi. Puls był słaby.

    Ostrożnie poniósł nieprzytomną dziewczynę i spojrzał na jej twarz. Znieruchomiał. Co jest z tobą, Snape? No rusz się! Poczuł nieprzyjemne ukłucie po lewej stronie. A może przyjemne właśnie, hm? Zakpił jego rozum machając ostrzegawczo palcem. Nagle, czując jakby ktoś oblał go kubłem zimnej wody, oprzytomniał. Zamrugał kilkukrotnie powracając na ziemię. Rzucił okiem na bladą twarz Gryfonki i znów to dziwne szarpnięcie w okolicy serca, wyrwało go z zadumy. Czym prędzej odepchnął od siebie tą myśl tłumacząc sobie, że to tylko wynik stresu.

    - Granger! Otwórz te cholerne oczy!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie kochane ♥

Rozdział krótki z porównaniu do poprzedniego. Ale mimo to mam cichą nadzieję, że Wam się spodoba.

Jest to małe co nieco dla Was na majówkę xd Mnie na majówce w domu nie będzie. Wyjeżdżam już dziś wieczorem. Wracam sobota/niedziela. Wątpię abym miała dostęp do internetu. Wszelkie powiadomienia o nowych rozdziałach czy reklamacji bloga zostawiajcie w zakładce „Spam”. Może Merlin mi pomoże i złapię dostęp do WiFi i jakoś przeczytam Wasze blogi, ale komentowanie zostawię jak wrócę.

Życzę Wam miłego wolnego. Bawcie się dobrze! I uważajcie na siebie ;**