Rozdział 21

Był to dzień, niemal jak każdy, gdy profesor Snape obudził się w paskudnym nastroju. Nie miało znaczenia, czy dobę wcześniej, dzień swój mógł zaliczyć do względnie udanych, czy nie. Poranek rozpoczął się irytacją na cieknący w łazience kran, który zapewne sam nie dokręcił uprzedniego wieczoru, ale nawet nie brał takiej możliwości pod uwagę. Lepszym wyjściem było wymyślenie niedorzecznej historii o nieposłusznych skrzatach, których jedynym celem było zezłoszczenie Mistrza Eliksirów.

Przetarł dłonią czoło, starając się nie skupiać na bransoletkach zawieszonych na kościstych nadgarstkach profesor Trelawney. Za każdym razem, gdy kobieta schylała się po świeże bułeczki, czy dzbanek z kawą, kilkanaście bransoletek niemiłosiernie kłuło go w uszy. Czarownica podsunęła w górę okulary, które niebezpiecznie zjechały na czubek nosa, gdy tylko dostrzegła siedzącego nieopodal mężczyznę. Poprawiła przewieszony różowy szal na karku, wzięła swój talerz, wraz z kubkiem świeżej kawy i usiadła na pustym miejscu należącym do profesor McGonagall. Snape posłał jej krótkie spojrzenie.

- Severusie - przysunęła krzesło do stołu, lekko posapując pod nosem. - Powinniśmy porozmawiać, to bardzo ważne.

- Co może być takiego ważnego o poranku, Sybillo?

- Przyjacielu - obróciła się bokiem, uważnie obserwując mężczyznę. Złączyła koniuszki palców, jak miał w zwyczaju robić Dumbledore, przez co wyglądała nieco komicznie. Sybilla, która na siłę stara się wyglądać poważnie. - Wczoraj gdy siedziałam przy kominku, naszła mnie ochota na zerknięcie do kuli. Nie uwierzysz, co tam ujrzałam!

Profesor Snape bez pośpiechu chwycił za kubek kawy, biorąc potężny łyk. Znał  Sybillę nie od dziś. Nie należała do grona tych czarownic, którym można bezgranicznie ufać, obdarzając sympatią, a to przez wizję śmierci, które obwieszczała niemal wszystkim napotkanym. Pod innym względem Sybilla nie była groźna, mógłby rzec, że była lekko szurnięta, wszem i wobec rozgłaszając widmo śmierci i fali okropnych zdarzeń, która zmierzała. Szurnięta, ale najzupełniej nie była niebezpieczna. 

Severus nie raz twierdził, że Sybilla żyła własnym życiem, kompletnie nie nadając się do funkcjonowania w społeczeństwie. Pomijając jej dziwną, na pewno niezrozumiałą naturę, była dobrą czarownicą. Raz przeszło mu przez myśl, że przez własne niezrozumienie i sposób, w jaki obwieszcza swoje wizje innym, tylko zraża do siebie ludzi. Samotność, w którą popadła Sybilla popycha ją do nawiązywania kontaktów z innymi poprzez dzielenie się swoimi niezbyt entuzjastycznymi wizjami, co tylko działa odpychająco na innych. A wszystko to zatacza smutny kręg: Sybilla odizolowana we własnym niezrozumiałym świecie → Sybilla, która przytacza (z reguły) wizje śmierci →  Sybilla tracąca jakiekolwiek uznanie → Sybilla zaszywająca się w samotności pośród fusów herbat i dziesiątki kotów. 

Profesor Snape oparł się o fotel, obdarzając uwagą profesor wróżbiarstwa. Nigdy nie brał słów kobiety do serca, nigdy również zbytnio nie wierzył w to, co ujrzała w kuli. Być może mógłby policzyć na palcach jednej ręki, przepowiednie, które się sprawdziły, to tak na setkę pozostałych, były nędznym wynikiem. Ponownie skosztował kawy.

        - Słucham?

- Jak wspomniałam wcześniej, zajrzałam wczoraj do kuli i… - profesor Snape pierwszy raz ujrzał na twarzy kobiety coś, co mógłby określić jako zdenerwowanie, wymieszane z lekkim zażenowaniem. Kobieta chrząknęła, oczyściwszy gardło.

- Tak? Kiedy umrę?

- Przepraszam? - Sybilla kompletnie była zbita z tropu. Poprawiła szal, uważnie przyglądając się rozmówcy. - Severusie nic z tych rzeczy…

- Wybacz mi, ale nie mam całego poranka - powiedział z naciskiem, mając z lekka po dziurki w nosie Sybillę i jej wizję.

- Moje wewnętrzne oko widziało cię, Severusie, widziało twoją przyszłość. To nie była śmierć, daleko temu do śmierci…

- Więc?

- Pocierpisz, oj bardzo pocierpisz. Ból przeszyje twoje serce, a potem… poczujesz smak miłości. Zakochasz się przyjacielu. Jednakże… - dodała nieco mniej entuzjastycznym tonem. - Uczucie to będzie wystawione na ogromną próbę. Będziesz musiał zdecydować o dobru tej miłości... To ty pokażesz, czy jest szansa dla… was.

Mężczyzna mimowolnie opluł się kawą, co spostrzegło większość zgromadzonych w Wielkiej Sali. U jego boku niemal wyrosła spod ziemi Minerwa z nieco rozbawioną miną klepiąc młodszego po plecach. Gdyby tylko był obserwatorem, dostrzec mógłby, jak profesor transmutacji posyła pełne ciekawości spojrzenie w stronę Sybilli. Profesor Snape, czując, że jego godność i wizerunek, który kreował przez ostatnie lata na ponurego, bezdusznego mężczyznę właśnie legł, strącił dłoń Minerwy, odsuwając się od stołu. Zanim opuścił Wielką Salę, ostatni raz spojrzał w stronę Sybilli, rzuciwszy gorzkawym tonem: intrygujące.

***

Sala eliksirów przez większość uczniów była nazywana miejscem, w której przechodzili męki i katusze. Było tam zawsze chłodno, ciemno i wilgotno. Przy ścianach znajdowały się liczne szafki i półki przepełnione rozmaitymi, flakonikami, buteleczkami, słoiczkami, pudełkami i innymi rzeczami o nieznanej i niepokojącej zawartości. Każdy młody czarodziej wiedział o tym, że lepiej niczego tam nie dotykać bez zgody nauczyciela. Wiszący na przodzie zegar, wcale nie wzbudzał w uczniach entuzjazmu. Czas w klasie eliksirów dla większości ciągnął się w nieskończoność. Była garstka czarownic i czarodziejów, która ochoczo uczęszczała na eliksiry, nie zwracając uwagi, że przedmiot ten należał do profesora Snape’a, zwykle gburowatego i faworyzującego uczniów Slytherinu czarodzieja. 

- Siadać – rzucił w stronę uczniów, drepcząc w stronę biurka. – Dzisiejsze zajęcia odbędziecie w parach. Niestety… - powiedział bez większego przekonania w głosie. - Rozdzielić muszę ulubione zespoły - wymownie spojrzał na ławkę Złotej Trójcy, mrużąc oczy. - Longbottom i Granger razem, Parkinson do Parvati, Goyle z Finiganem, Weasley do Malfoya, Potter z Brown.

Skrzyżował dłonie na piersiach, czekając, jak uczniowie przestaną krzątać się po klasie, zmieniając stoliki. Gdy wszyscy już usiedli i wyciągnęli podręczniki, machnął różdżką. Na każdej ławce pojawił się kamień. Przekrój był różnorodny, jedni otrzymali różowy kwarc, inni angelit, a jeszcze inni ametyst, czarny turmalin, czy tygrysie oko. 

- Przyrządzicie eliksir rozdymający – po klasie rozniósł się cichy i spokojny głos nauczyciela. -  Kiedy wasz wywar będzie ukończony, polejecie nim kamień. Poprawnie wykonamy, powinien sprawić, że kamień przybierze rozmiary arbuza. Na następnej lekcji zrobicie eliksir skurczający, dzięki niemu wasze kamienie powrócą do rzeczywistych rozmiarów. Poprawny eliksir powinien mieć rdzawą barwę. Do pracy! - machnął zgrabnie różdżką, a na tablicy pojawiły się ingerencje i wszelkie potrzebne uczniom  instrukcje.

Usiadłszy za biurkiem, momentalnie poczuł nieprzyjemny skurcz w żołądku. Przez ostatnie lata tolerował Sybillę i jej dziwaczną naturę, począwszy od wizji śmierci, a skończywszy na tym, że w ciągu trzech miesięcy utraci trzy palce podczas warzenia eliksirów - a było to ponad siedem lat temu. Tym bardziej nie spodobała mu się nowa wizja. Miłość? Chyba wolał już nużące wizje na temat śmierci i tragicznych wydarzeń, które ku niemu zmierzały. Oszustka jedna, pomyślał z goryczą, starając się odepchnąć od siebie nową wizję Trelawney.

Rzucił spojrzenie na uczniów. Większość zakończyła wędrówkę do składziku po niezbędne narzędzia i materiały. Pozostali skupili wzrok na tablicy, studiując instrukcje potrzebne do sporządzenia eliksiru rozdymającego. Mając kontrolę nad wychowankami, schylił się do szafki, wyciągając z niej opasłą teczkę, obitą smoczą skórą. Otrzymał paczkę dzień wcześniej, ale jeszcze nie miał sposobności, aby się z nią zapoznać. Rozerwał pieczęć z godłem Ministerstwa Magii, rzucając przelotne spojrzenie na arkusze. W środku znajdował się obszerny plik dokumentów z Ministerstwa Magii. Ankieta?, burknął w myślach. Oczekiwał czegoś ważniejszego, począwszy od nowych restrykcji w nauczaniu, czy zmianie w rozkładzie zajęć, ale nie cholernej ankiety. Chwycił za pierwszy arkusz. „Czuje Pan/Pani dumę z przekazywanej wiedzy młodym czarodziejom?”, Severus prychnął pod nosem. Kto miałby dumę nauczać tę bandę bałwanów?

- Neville nie!

Poderwał głowę. Doskonałą ciszę w sali przerwał krzyk Granger. Spostrzegł jak dziewczyna, zakrywa usta dłonią, a Longbottom, który stał tuż obok niej, poczerwieniał po same końcówki włosów. W krótkiej chwili zrobił się biały jak ściana. Były to mikrosekundy, kiedy z ich kociołka, niczym petardy wyleciały fioletowe światełka. Kiedy Snape chwycił za różdżkę, było już za późno. Kociołek wyleciał w górę, uderzając z hukiem o sufit. Uczniowie, którzy byli najbliżej stolika Longbottoma i Granger, odsunęli się pod ścianę. Miedziany kociołek opadł na ławkę, by znów wzbić się w górę, niczym opętany, zmieniając tor lotu. Zauważył przerażenie na twarzy dziewczyny, gdy kociołek uderzył ją prosto w brzuch. Przeleciała przez całą klasę, uderzając plecami o szafkę z pustymi fiolkami, po czym bezgłośne upadła na podłogę. Snape poczuł zimny, nieprzyjemny dreszcz.

- O babciu! Zabiłem Hermionę! - zaszlochał Longbottom, podtrzymując się kurczowo ławki.

- IDIOTA! - krzyknął Snape. - GRYFFINDOR TRACI PIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW!

- Her-Hermiona...

- Odsuń się, Finningan! Wszyscy opuścić salę. Natychmiast!

- NIE! - sprzeciwił się Seamus.

- GRYFFINDOR TRACI KOLEJNE PIĘĆDZIESIĄT PUNKTÓW! WSZYSCY OPUSZCZAJĄ SALĘ! W TEJ CHWILI!

Potter z Weasleyem siłą wyciągnęli Gryfona z sali, Thomas zajął się roztrzęsionym Longbottomem, a reszta opuściła klasę pod komendą młodego Malfoya.

Profesor Snape prędko podbiegł do nieruchomo leżącej dziewczyny. Twarz Granger zwrócona była w dół, a wokół niej zaczęła tworzyć się spora kałuża krwi. Wyciągnął różdżkę i w mgnieniu oka zaczął szeptać zaklęcia, które miały zatrzymać krwotok z rozciętych ran. Następnie najostrożniej jak tylko potrafił, chwycił ją delikatnie za barki, obracając. Nie utraciwszy ani sekundy, odgarnął splątane włosy Granger. Niektóre kosmyki splamione były krwią, przyklejając się do policzków i szyi. Subtelnie, nie chcąc w żadnej sposób zrobić jej krzywdy, odgarnął kosmyki, układając dwa palce na szyi. Wyczuł puls. Był słaby.

Wyczarował nosze. Powiedział głośno i wyraźnie:  Wingardium Leviosa, a nieruchome ciało Granger wniosło się w górę. Lewitowała przez moment, aby ostrożnie spocząć na unoszących się w powietrzu noszach. Na chwilę, która trwała więcej niż sekundę, spojrzenie profesora Snape’a zatrzymało się na twarzy dziewczyny. Momentalnie skamieniał, nie potrafiąc się ruszyć. Czuł jedynie  nieprzyjemne ukłucie w okolicy serca. A może przyjemne, hm?, zakpił jego rozum. Czym prędzej odepchnął od siebie tę niedorzeczną myśl. 

- Granger, otwórz te cholerne oczy - wysyczał pod nosem, lewitując przed sobą nosze.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Witajcie kochane ♥

Rozdział krótki z porównaniu do poprzedniego. Ale mimo to mam cichą nadzieję, że Wam się spodoba.

Jest to małe co nieco dla Was na majówkę xd Mnie na majówce w domu nie będzie. Wyjeżdżam już dziś wieczorem. Wracam sobota/niedziela. Wątpię abym miała dostęp do internetu. Wszelkie powiadomienia o nowych rozdziałach czy reklamacji bloga zostawiajcie w zakładce „Spam”. Może Merlin mi pomoże i złapię dostęp do WiFi i jakoś przeczytam Wasze blogi, ale komentowanie zostawię jak wrócę.

Życzę Wam miłego wolnego. Bawcie się dobrze! I uważajcie na siebie ;**