Rozdział 37

Był to mroźny listopadowy poranek. Większość uczniów jeszcze nie wystawiła nosa za ciepłych kotar łóżka, ciesząc się z długo wyczekiwanego weekendu. Niestety nie wszyscy mogli popierać tego entuzjazmu. W prywatnych kwaterach znających się, w lochach od rana zdało się wyczuć kłębiącą się w powietrzu napiętą atmosferę pomiędzy panną Granger, a profesorem Snape'm. Stali naprzeciw siebie patrząc po sobie nieprzychylnie, a z ich oczu cisnęły błyskawice. W całym salonie Mistrza Eliksirów były porozrzucane damskie części garderoby, należące nie do kogo innego jak panny Granger. Zaczynając od piżamy, na której był słoń, poprzez ciepłe spodnie dresowe i długie skarpety w barwach Domu Lwa.

- Granger!

- Musi pan tak krzyczeć od rana? Stoję przecież metr od pana. Zapewniam słuch mam jeszcze dobry - rzuciła z przekąsem pocierając lewe ucho.

- Stwierdzam co innego. - powiedział oschle. Wyrwał jej z dłoni bluzkę, którą kurczowo trzymała i odrzucił gdzieś za siebie.

- Co pan robi? - wyminęła go i podniosła bluzkę z podłogi, otrzepując ją. - Panie profesorze! Niech pan to zostawi – w dwóch krokach podeszła do niego i szarpnęła za swoją torbę, którą on trzymał w żelaznym uścisku. 

- Nie zachowuj się jak dziecko. – powiedział nad wyraz spokojnym tonem.

- Ja? To pan naruszył wszelkie dozwolone prawa i granice. – położyła oburzona ręce na lekko zaokrąglonych biodrach. Jeden z kosmyków jej czekoladowych włosów spłynął na czoło, zasłaniając widok. Próbując go usunąć zdmuchnięciem na jej grozę i niedowierzanie, powracał na swoje miejsce zasłaniając pole widoczności. Zniecierpliwiona założyła włosy za ucho, odsłaniając zaróżowione policzki, które chcąc czy nie chcąc zauważył profesor.

- Niczego ci nie naruszyłem. – warknął, opierając się o szafkę. Obserwował jak młoda dziewczyna przed nim, krząta się bez ładu i składu zbierając swoje rzeczy, które jej profesor wyrywał jej z ręki i rozrzucał po całym salonie.

- Jak to nie? Wszedł pan do łazienki, którą zajmowałam! - oburzyła się i niedbale wrzuciła pozbierane bluzki i spodnie na dno torby.

- Byłaś w ręczniku Granger.

- Ale zajmowałam łazienkę! A co jakbym nie miała... - urwała i zaróżowiła się na samą myśl, po czym opuściła salon z prędkością dorównującą najnowszemu modelowi Błyskawicy. Snape prychnął jedynie pod nosem.

- Jakbyś nie miała ręcznika, to pewnie zszedłbym na zawał. – powiedział spokojnie patrząc na Gryfonkę, która wróciła z łazienki z pastą i szczoteczką.

- Obślizgły stary nietoperz. – mruknęła pod nosem, co nie uszło jego uwadze.

- Gryffindor traci pięć punktów za jawne obrażanie nauczyciela. Granger... - westchnął po chwili. - Kto normalny wstaje o piątej nad ranem?

- Ja.

- Po co? - podszedł do niej i złapał za jedno ucho torby. - Odpowiedz Granger. – spojrzał na nią swym mrożącym spojrzeniem.

- Bo nie mogłam spać. - szarpnęła lekko torbę. - Puści pan?

- Siadasz na cztery litery i czekasz na eliksiry.

- Nic nie będę przyjmować! - oburzyła się, ciągnąc za torbę. Westchnęła zrezygnowana i zatonęła w głębi jego czarnych oczu. - Mógłby pan to puścić? 

- Irytujesz mnie Granger. – wyszarpał jej torbę z ręki i rzucił za siebie, gdzie wylądowała na fotelu. Oczy dziewczyny zapłonęły z wściekłości i już miała go wyminąć, gdy poczuła uścisk wokół swoich drobnych nadgarstków. Stanowczo, acz delikatnie przycisnął kobietę do ściany. Słyszała przyśpieszone bicie jego serca i zauważyła jak mężczyzna, nerwowo wodzi wzrokiem po ścianie, by po chwili mógł ją przeszyć swoim intensywnym spojrzeniem. Nagle serce podeszło jej do gardła, łomocząc jak szalone. Stali nieruchomo, słuchając nawzajem swoich oddechów.

- Znaleźliśmy się w nietypowej sytuacji pomiędzy uczennicą i profesorem. A teraz proszę mnie puścić, bo zamierzam oddalić się z pańskich kwater. – cicho wciągnęła powietrze ze świstem, gdy jedna z jego dłoni znalazła się na jej tali.

- Po dobroci ucisz się Granger albo sam to zrobię. – warknął przez zaciśnięte zęby.

- Uciszyć? Mnie? Nigdy. - oburzyła się odrzucając włosy do tyłu, jednym kosmykiem łaskocząc go po haczykowatym nosie.

- Chcesz się przekonać? Albus dał mi nakaz sprawowania medycznej opieki nad jedną Gryfonką podczas jej pobytu u mnie, a ty mi tego nie utrudniaj Granger.

- Oboje tego nie chcemy. – skłamała gładko, patrząc na maskę obojętności, którą przyjął.

- Trzeba wypełniać swoje polecenia. – rzucił oschle i skrzywił się lekko. - Możesz mnie nie deptać?

- A pan może mnie nie przypierać do ściany? - po chwili dodała głosem, od którego zrobiło mu się troszkę cieplej. - Wygląda to dwuznacznie, czyżbym się myliła profesorze Snape?

- Za dużo mówisz. Zamilcz kobieto.

- Niech pan mnie puści, bo...

- Bo co?

- Bo muszę iść! - podniosła hardo na niego wzrok. W myślach z prędkością błyskawicy wymienił wszystkie mu znane przekleństwa.

- Panno Granger proszę zamilczeć.

- Nie.

- Nie? - jedna brew powędrowała ku górze nadając jego twarzy charakterystyczny Snape'owaty wygląd.

- Przesłyszał się pan? - cicho mruknęła, gdy zabrał swoją dłoń z jej talii.

- Ostrzegam Granger, ucisz się albo sam to zrobię.

- Chcę to zobaczyć. – powiedziała stanowczo. On tylko westchnął z politowaniem, jednocześnie wyzywając cały czarodziejski świat za swoje przyszłe zadanie oraz Albusa i jego chorą teorię, że on musi uratować tę pyskatą wiedźmę.

- Panna Wiem-To-Wszystko-I-Jeszcze-Więcej nie wierzy w moje zdolności? - powiedział jedwabistym głosem, a jej nogi stały się niczym z waty. Już miała mu odpyskować, już miała krzyczeć i wiercić kończynami, gdy ten pochylił się nad nią i pocałunkiem zakończył jej zrzędzenie. Jego ziemiste dłonie owinęły się wokół jej tali, przyciągając ją bliżej siebie, co sprawiło, że poczuła się nad wyraz bezpiecznie. Zarzuciła mu ręce na szyję i wplotła swoje kruche palce w jego kruczoczarne włosy. Ten natomiast cicho mruknął, gdy poczuł na swojej dolnej wardze jej gorący język. Lekko rozchylił usta i przeszła przez nich energia, która połączyła ich nieopisanym uczuciem, dając dreszcze i spazmy na całym ciele. Dotychczasowy delikatny pocałunek zamienił się w gorący i namiętny wręcz czasami drapieżny. Odsunął się od niej, spojrzał jej w oczy, które były lekko rozkojarzone i złożył ostatni szybki pocałunek na jej malinowych ustach. Nim się spostrzegła, w uchu zabrzmiał jej najlepszy szept. – Teraz ładnie rozpakujesz wszystkie swoje rzeczy, przyjmiesz eliksiry, a ja wrócę za kilka godzin. – nie odwracając się za siebie, wyszedł z komnat, powiewając mrocznie szatą, zostawiając zdezorientowaną kobietę samą.

Pocałunek jest jak obietnica. To jakbyś powiedział: Tak, będę Cię kochać.

***

         Obrazy przemijały jej przed oczyma niczym film, ukazując cały ciąg wydarzeń. Drżącą dłonią dotknęła swoich chłodnych już warg, usilnie powracając do sytuacji, która miała miejsce godzinę temu. Wpatrywała się w drzwi, wyobrażając sobie jego wchodzącego swym zamaszystym krokiem, szatę powiewającą za nim, jego rękę w swojej i ich wargi razem buntujące się o więcej bliskości. Rozpłynęła się w marzeniach, zapominając o otaczającym ją świecie. Westchnęła ciężko, podnosząc się z podłogi na, której dotychczas siedziała, sprzątnęła swoje rzeczy i skierowała swe kroki na fotel, który po chwili zajęła. Opadała na niego, jakby uciekała przed stadem zmutowanych Hipogryfów przez cały Zakazany Las.

            Pocałował ją. On złączył ich wargi w jakże namiętnym pocałunku, by po chwili odejść tak szybko jak to wszystko się zaczęło. Obiecała sobie, że nie będzie płakać. Nie będzie kolejny raz wylewać za niego łez. Zagryzła dolną wargę tak mocno, że poczuła na języku słodką krew. Wiedziała, że w jakimś stopniu działa na nią jak narkotyk, chciała nie myśleć o nim już więcej, ale coś pchało do jej umysłu czarodzieja w czarnej szacie.

            Podniosła się i skierowała swe kroki do prywatnej biblioteki nauczyciela. Napierając na klamkę, ogarnęła ją obawa, czy robi dobrze, wchodząc tam. Rozejrzała się jakby upewniając się, czy przypadkiem nie wrócił i otworzyła dębowe drzwi, a do jej nozdrzy doleciał zapach starego papirusu, atramentu, ksiąg i kawy, która przesiąkła prawie całe pomieszczenie. Podeszła do regału, mając szeroko otwarte usta. Był to jeden z widoków, który już się nie powtórzy. Książki zajmowały całe pomieszczenie, były na wszystkich ścianach, na środku stał skórzany fotel i ledwo zauważalne biurko. Przejechała dłonią po grzbietach książek, wybierając czerwoną z ręcznie robionym tytule na okładce i zasiadła w fotelu profesora zagłębiając się, w lekturę której nigdy nie powinna nawet tknąć.

***

Zamknęła 101 niezwykle rzadkich zamienników do eliksirów i przetarła zmęczone oczy. Odłożyła starannie książkę na swoje miejsce i już była przy drzwiach, gdy ujrzała plamkę światła tańczącą po framudze. Odwróciła się do światła pochodzącego z Myślodsiewni stojącej na biurku profesora. Srebrnobiała zawartość naczynia kłębiła się i migotała. Myśli mężczyzny, których Gryfonka nie powinna poznać. Wpatrywała się w nie, a ciekawość wzbierała w niej z każdą chwilą, wypełniając każdą jej komórkę. Srebrzyste światełka migotały na ścianie. Dziewczyna zrobiła dwa kroki w kierunku biurka, myśląc intensywnie, a serce waliło jej jak młotem. Zrobiła jeszcze kilka kroków, dzielących ją od Myślodsiewni Snape'a i zajrzała w nią. Nachyliła się nad ceramiczną misą i ujrzała, że robi się przeźroczysta. Patrzyła z góry na nieznaną jej uliczkę pokrytą białym puchem. Poczuła pustkę w głowie. Było to czyste szaleństwo, ale jak kuszące. Wzięła głęboki oddech i zanurzyła twarz we wspomnieniach Snape'a. Podłoga natychmiast się przechyliła a ona zsunęła się głową w dół do Myślodsiewni. Spadała przez zimną ciemność, obracając się szybko wokół własnej osi, a potem...

Stała już na opustoszałej uliczce. Jeden płatek śniegu wylądował na jej nosie by po chwili znikając tak szybko jak się pojawił. Zerwał się wiatr, tarmosząc jej kasztanowe włosy. Zacisnęła w pięści zmarznięte dłonie i rozejrzała się po obskurnej dzielnicy, a jej wzrok przykuła postać małego czarnowłosego chłopca o haczykowatym nosie biegnącego w stronę jednego z mieszkań, chowając do kieszeni paczkę gum. Dziewczyna skierowała się za nim, a biały puch skrzypiał pod jej stopami. W końcu była w JEGO wspomnieniu z dzieciństwa. Mały Snape nadusił klamkę i wślizgnął się do ciemnego korytarza. Dziewczyna poszła w jego ślady, a do jej nozdrzy doleciał zapach alkoholu. Chłopiec ściągnął podarte już buty, na który widok Gryfonka zacisnęła wargę. Zima tego roku była sroga, a on chodził w zniszczonym obuwiu i letniej kurtce. Mały Snape skradał się na palcach po schodach, gdy usłyszał głośny, a zarazem bulgoczący ryk dobiegający gdzieś z ciemnego pokoju w głębi korytarza.

- Severus natychmiast do mnie! - jego noga znieruchomiała w powietrzu.

- Idę – zauważyła, że głos lekko mu zadrżał. Odwrócił się na pięcie a Hermiona skierowała swe kroki za nim. Dziewczyna zauważyła, że jako małe dziecko miał już trochę gracji w swoim chodzie jak jego starsza wersja. Na tę myśl Gryfonka uśmiechnęła się lekko. 

Znaleźli się w małym obskurnym salonie. W rogu stało skromne świąteczne drzewko z kilkoma czerwonymi bombkami i złotym sznurem przepasanym w talii. Była to najbardziej skromna choinka jakąkolwiek widziała. Pod oknem na kanapie siedział ojciec chłopca, a w jego ciemnych oczach nie było iskierek miłości ani czułości. Severus podszedł bliżej, potykając się o szklaną butelkę po mocnym trunku. Granger teraz zauważyła, że w pokoju było ich o wiele więcej.

- Kupiłeś, co ci kazałem? - zapytał ostrym tonem.

- Nie.

- Co?! - ryknął, wstając, a chłopiec instynktownie się odsunął. - Żartujesz sobie gówniarzu?

- Nie chciałem – mały czarodziej skulił się w kącie. 

- Co mnie to obchodzi do cholery? Jesteś tylko pieprzonym darmozjadem tak jak ta twoja matka! - wrzasnął, rzucając w chłopca pustą butelką po trunku, która rozbiła się na jego plecach.

- Dość! - krzyknęła kobieta, która w ostatnim momencie wróciła do domu, wypuszczając z rąk skromne świąteczne zakupy, a kosmyki włosów opadły na zmęczoną twarz. Tobiasz już miał rzucić kolejną butelkę w dziecko, gdy krzyk jego żony przerwał jego poczynania.

- Czego?!

- Odłóż to – powiedziała spokojnie, dobierając każde słowo. Severus poczuł, jak jego plecy płoną żywym ogniem, a on zagryzł mocno zęby, podnosząc się z kąta.

- Jest nieposłuszny... - mruknął sam do siebie. Podszedł do syna i wyciągnął z kieszeni jego spodni paczkę gum, którą po chwili odrzucił w kąt. - Nie pozwoliłem ci tego kupować!

- Tobiasz! - wrzasnęła kobieta kiedy ten wyciągnął ze spodni pasek i uderzył go w nogę, następnie w plecy.

- Zamknij się!

- Mamo nie! - krzyknął mały Severus kiedy jego matka rzuciła się na niego i kolejne ciosy przyjęła na siebie, chroniąc syna.

Obraz się rozmazał i dziewczyna znalazła się w małej kuchni. Hermiona otarła łzę, która zabłądziła na jej bladym policzku. Widziała jego wspomnienie, widziała jego ojca bezczelnie podnoszącego na niego ręce i matkę broniącą swojego dziecka przed mężem i ojcem tyranem. Rozejrzała się i zauważyła dwie krzątające się kobiety. Pierwszą z nich poznała od razu, była to matka Snape'a, ale druga postać była dla niej zagadką. Hermiona zauważyła mały kalendarz, który wisiał umocowany na ścianie za pomocą gwoździa. Poszarzała kartka wskazywała, że był właśnie dwudziesty czwarty grudnia.

- Eileen odejdź od niego.

- Nie mogę - odpowiedziała pocierając czoło. Kobieta położyła jej dłoń na ramieniu.

- Kochanie to nie jest miłość. To toksyczny związek.

- Kocham go. On nie jest zły to chwilowe - wyszeptała podciągając rękawy bluzki.

- Bije cię, prawda?

- Nie pleć bzdur Mario - jęknęła kiedy kobieta złapała ją za nadgarstek, dotykając kilkudniowej rany.

- Kiedy ci to zrobił? 

- Oblałam się wrzątkiem - wyszarpała rękę z uścisku kobiety zasłaniając ranę.

- Mnie nie oszukasz. Eileen to nie jest mężczyzna, za którego wyszłaś.

- Nic nie rozumiesz - podniosła głos. - On mnie kocha!

- Kocha i robi ci krzywdę? To nie miłość! Pomyśl o Severusie moje dziecko.

- Mario... - spojrzała na kobietę.

- Tak?

- W te święta... - westchnęła cicho. - Zabierzcie Severusa do siebie z Murry'm. Niech Boże Narodzenie spędzi z wami i z waszymi dziećmi.

- A ty? - spytała, spoglądając na nią.

- Ja zostanę z Tobiaszem. Postaram się z nim porozmawiać. Och nie patrz tak na mnie Mario.

- Masz różdżkę w razie czego?

- Oczywiście - wskazała na swoją nogę gdzie pod spódnicą i podwiązką krył się magiczny kij.

- Gdzie masz miski? - spytała, marszcząc czoło, podrzucając jednocześnie w dłoni paczuszkę z rodzynkami.

- Za tobą po lewej stronie.

- Będzie pyszny makowiec.

- Mario dziękuję za wszystko - powiedziała po chwili przyglądając się czarownicy.

- Zawsze możesz na nas liczyć kochanie - pocałowała ją opiekuńczo w czoło i posłała jej matczyny uśmiech.

Wszystko zawirowało przed oczyma i poczuła, jak unosi się w powietrze. Szybowała w górę poprzez lodowatą czerń, która wyrzuciła ją z Myślodsiewni i wylądowała na zimnej posadzce. Dziewczyna wstała i opuściła jego bibliotekę, najszybciej jak potrafiła. Nie potrafiła pojąć, jak małe dziecko mogło tyle znieść. Czuła się podle, odkrywając jego wspomnienie, które usilnie krył przed wszystkimi. Kim jest tak właściwie Severus Snape. Kogo udaje? Czy pod tą maską kryje się wrażliwy mężczyzna? Czy tylko chce nienawidzić wszystkiego i wszystkich zrażając tym do siebie ludzi? Tak rozmyślała gorączko kiedy usłyszała skrzypnięcie drzwi. Odwróciła się z duszą na ramieniu i ujrzała w korytarzu swojego profesora z bukietem najpiękniejszych krwisto czerwonych róż i butelką wina w ręce.

~*~

Kochane Misiaczki ♥

Jestem zła i okrutna, ale to już wiecie. Bardzo, ale to bardzo Was przepraszam, że rozdział jest w listopadzie a nie październiku. Nawalam kolejny raz. Należą się Wam wyjaśnienia. Otóż nie jest dobrze. Coraz ciężej mi jest napisać choćby jeden akapit aby się Wam spodobał. Problemy mam ogromne. Październik uważam za miesiąc szpitali i lekarzy  *.*  Kocham mój czarny humor  -.-   Jak się domyślacie byłam w szpitalu. Mam już dość tego wokół i boje się, że zabraknie mi zwyczajnie w świecie sił.

Przepraszam za masę błędów w tym rozdziale. Nie został poprawiony. Moja kochana Beta z przyczyn prywatnych musiała odejść. Karolina, jeszcze raz dziękuję Ci za wszystko co zrobiłaś dla mnie i bloga! ;**  A może  jest wśród Was odważny czarodziej, który chciałby zostać Betą Jazz'a? Będę bardzo wdzięczna!  <3

Czytam i nadrabiam Wasze blogi. U niektórych już byłam Miśki, a do innych postaram się jak najszybciej wpaść. Przepraszam jeszcze raz  :c

Teraz po tej przemowie czekam na masę Crucio i kochanej Avady.