Rozdział 2

W Hogwarcie nastał kolejny dzień. Hermiona przeciągnęła się leniwie, obserwując drobinki kurzu, które wirowały w specyficznym tańcu. Jej współlokatorki – Lavender Brown i Parvati Patil – jeszcze spały, cicho pochrapując. Nie chcąc tego dłużej słuchać, Hermiona wstała, chwyciła kosmetyczkę i udała się do łazienki. Zimną wodą usunęła resztki snu z powiek, umyła zęby, rozczesała włosy i delikatnie podkreśliła spojrzenie, malując rzęsy czarnym tuszem. Spryskała się swoimi ulubionymi perfumami, tą czynnością kończąc poranną toaletę. Była gotowa na śniadanie.

W tym samym czasie, lecz kilka pięter niżej, mężczyzna o sięgających ramion kruczoczarnych włosach, stał przed lustrem i wpatrywał się w swoje odbicie. Na torsie, ramionach i plecach widniało wiele blizn, zdecydowanie za wiele jak na jednego człowieka. Na lewym przedramieniu widniał Mroczny Znak, co oznaczało, że Severus Snape należał do Czarnego Pana, a był to znak jego młodzieńczej głupoty. Spojrzawszy ostatni raz w swoje z odbicie z nieukrywaną odrazą, włożył swoje nieśmiertelne czarne szaty. Założył zaklęcia zabezpieczające na swoje komnaty i skierował się na śniadanie do Wielkiej Sali, planując już swój dzień. Zasiadając do stołu, myślał, któremu uczniowi utrudni dziś życie, ale nie podjął decyzji, bo z zamyślenia wyrwał go znajomy głos staruszka.

– Witaj, Severusie! – powiedział pogodnie dyrektor. Czy ten uśmiech mu nigdy nie znika? – Jak się spało?

– Witaj, Albusie. Codziennie zadajesz mi to samo pytanie. Moja odpowiedź się nie zmieniła. Spało się okropnie!

– Jak zawsze rano w podłym nastroju.

– Yhm.

– To z kim masz teraz lekcję? Komu odbierzesz pierwsze punkty? – Dumbledore zaśmiał się, poprawiając okulary-połówki, które zjechały mu na nos. Severus spojrzał na niego z ukosa, jemu wcale nie było do śmiechu. Jak ten starzec mógł, każdego ranka tryskać energią? Pewnie sam Merlin tylko wie, pomyślał gorzko.

– Puchoni, drugi rok. – Severus rzucił wrednie.

– Zjedz kilka kiełbasek, są naprawdę pyszne. A nuż polepszy ci się humor i oszczędzisz tych biedaków? - Może ten stary wariat ma rację? Nałożył sobie dwie kiełbaski i zmierzył je wzrokiem. – Mój drogi, one cię nie zabiją. Zjedz, są naprawdę smaczne – polecił rozbawiony dyrektor.

***

– Co mamy pierwsze? – zapytał Ron z ustami pełnymi bekonu.

– Och, Ron, kiedy nauczysz się w końcu planu? – Hermiona spojrzała groźnie na przyjaciela, a z jej oczu poleciały gromy.

– Ale po co? Mamy ciebie! Prawda, Harry? – Potter już mu nie odpowiedział, od samego rana zajęty był rozmową z Ginny, co chwila, rumieniąc się przy tym. Odwrócił wzrok od przyjaciela i spojrzał błagalnie na przyjaciółkę – Hermiono, nie obrażaj się...

Do końca śniadania Gryfonka nie odezwała się już słowem do Rona, mając po dziurki w nosie jego brak zainteresowaniem czymkolwiek. Jak kubeł zimnej wody, spłynęły na nią wspomnienia z wczorajszego śniadania. Dyskretnie odwróciła się w stronę stołu nauczycielskiego. Tam profesor Snape siedział wyprostowany, wpatrując się swój talerz, z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Zauważyła, jak lekko unosi głowę, więc szybko odwróciła wzrok. 

***

– Pamiętajcie o referacie! Dwie stopy pergaminu! – krzyczał profesor Flitwick do opuszczających klasę uczniów.

– Hermiono, dokąd ty idziesz? Błonia są tam – wskazał palcem Harry.

– Muszę odrobić pracę domową.

– Mamy tydzień na ten referat. – gdy natknął się na jej słynne mordercze spojrzenie, od razu zmienił zdanie. – No dobra, idź. Miłej pracy. Może spotkamy się później w pokoju wspólnym?

Kiwnęła głową, zgadzając się z nim i odeszła. Wchodząc do biblioteki, od razu porwała kilka książek i zasiadła do swojego ulubionego stolika, tym najbardziej odizolowanego od pozostałych, w głębi biblioteki. Już wyobrażała sobie Rona i Harry’ego błagających ją o pomoc w dzień przed oddaniem pracy. Ale oni naiwni, pomyślała. Chwyciła za pierwszy opasły tom, zagłębiając się w lekturze. Po godzinie miała już zapisaną ponad stopę pergaminu. Nie jest źle, stwierdziła.

Hermiona była z siebie zadowolona rzucając wzrokiem na ukończony referat. Odchyliła się na krześle, zakładając ręce na kark, a ciszę przerwało głośne burczenie dochodzące z jej brzucha. Rozejrzała się, sprawdzając, czy nikt nie słyszał tego wstydliwego odgłosu, ale biblioteka była pusta. Pani Pince znów wyszła z biblioteki, nie upewniając się, czy nie pozostali w niej uczniowie. Zapewne, gdyby usiadła nieco bliżej, zostałaby wyłapana przez ostry wzrok czarownicy. Zerknęła na zegarek, czując, jak krew odpływa jej z twarzy. Za dziesięć dwunasta, już dawno po ciszy nocnej. No nieźle Hermiono! Prędko spakowała pergamin do torby i odłożyła wszystkie księgi na swoje miejsce.

– Lumos – wyszeptała, a na końcu różdżki pojawiło się białe światełko, oświetlające ciemny korytarz. Otuliła się mocniej szatą i kroczyła przez opustoszałe mury zamku, a niektóre postacie w portretach narzekały pod nosem o braku spokoju i nakazywały jej zgasić światło. 

– Panna Granger – nagle usłyszała zimny głos tuż za sobą. – Mogę wiedzieć, co pani tu robi? 

Zaklęła w myślach, wiedząc z kim ma do czynienia, prosiła Merlina, tylko aby był dla niej łaskawy. Gryfoni obraziliby się na nią na śmierć, gdyby ich dom już na początku roku stracił cenne punkty, a to jeszcze przez jej chodzenie nocą po zamku. Zagryzła nerwowo wargę, odwracając się za siebie, a profesor Snape stał w swojej okazałości z różdżką skierowaną w jej stronę. Tak jak się spodziewała, uniósł jedną brew ku górze w charakterystyczny dla niego sposób, kiedy próbowała ułożyć chociaż jedno logiczne i spójne zdanie.

– Profesorze... bo ja...

– Proszę się nie śpieszyć z wyjaśnieniami, panno Granger, mamy całą noc. Naprawdę mam czas na stanie z panią tutaj, w środku nocy, czekając jak wielki umysł Hogwartu, w końcu się wysłowi – powiedział lodowatym tonem, a nieprzyjemny dreszcz przeszedł wzdłuż jej kręgosłupa. Skup się Mionka, przecież widać, że Snape nie jest w humorze, przeszło jej przez myśl.

– Panie profesorze – zaczęła, prostując barki, jakby chciała dodać tym sobie powagi – Byłam w bibliotece, gdzie odrabiałam pracę domową. Zasiedziałam się nad nią, nie miałam pojęcia, że jest już tak późno, kiedy zdałam sobie z tego sprawę, jak najprędzej wyszłam z biblioteki.

– Doprawdy? - zamiast odpowiedzi, Snape usłyszał głośne burczenie dochodzące z brzucha Hermiony, która starała się je zagłuszyć, dociskając dłonie do brzucha. Nie musiała długo czekać, nim poczuła oblewające ją z zażenowania policzki. Co za wstyd...  – Nie skomentuję tego, panno Granger – powiedział kwaśno, ale mogła przysiąc, że wyczuła w jego głosie nutkę rozbawienia.

– Mogę już odejść do dormitorium? – zapytała szybko, starając się przełamać nieprzyjemną ciszę.

– Innego wyjścia nie masz, panno Granger. Lepiej cię odprowadzę, bo znów najdzie cię głupi pomysł na spacerowanie po zamku – jego głos był cierpki, pozbawiony jakichkolwiek pozytywnych emocji.

Szli w milczeniu przez dość długi czas, a ona w duchu się modliła, aby jej brzuch znów nie zaczął wydawać upokarzających dźwięków, tym samym pogrążając ją w zażenowanie. Wystarczająco najadła się wstydu tego wieczoru. Przed portretem Grubej Damy Hermiona powiedziała hasło i, zanim weszła do środka, odwróciła się za siebie, spoglądając na czarodzieja, po czym powiedziała:

– Dobranoc, profesorze.

– Dobranoc, panno Granger. 

 

Profesor Snape odszedł, a długi czarny płaszcz powiewał za nim jak skrzydła nietoperza.

~*~

Hej Miśki  ♥

I o to jest drugi rozdział! :) Mi się podoba, a Wam? Komentujcie ;*

Jazz ♥