Rozdział 3

Wchodząc do pokoju wspólnego, Hermiona miała mętlik w głowie. Dlaczego nie dostała miesięcznego szlabanu? Oczywiście bardzo się z tego cieszyła, ale to było niepodobne do profesora Snape’a. Zanim zdała sobie z tego sprawę, zaczęła gorączkowo myśleć o mężczyźnie, puszczając wodzę fantazji. Poczuła dreszcze przechodzące po całym jej ciele. Czuła się tak, jakby dostała skrzydeł i unosiła się nad ziemią. To było niezwykłe wrażenie. Miłe a niedozwolone. To jest profesor, nie możesz o nim tak myśleć, krzyczał rozum, ale serce się buntowało.

Ciszę w pokoju wspólnym zakłóciło burczenie dochodzące z jej pustego żołądka. Hermiona spojrzała na zegar, który pokazywał pierwszą w nocy. Zarzuciwszy torbę na ramię, udała się do dormitorium. Tam wzięła szybki prysznic, przebrała się w piżamę i od razu wskoczyła do łóżka. Zasypiając, widziała parę czarnych oczu...

***

Promienie wrześniowego słońca wpadały przez okno do dormitorium dziewcząt, tym samym łaskocząc Hermionę po nosie. Zmarszczyła go na moment, po czym ziewnęła niczym lew i przeciągnęła się, rozciągając mięśnie. Mimo że spała całą noc, i tak czuła zmęczenie. Szorując stopami po podłodze, udała się do łazienki, by wziąć rozbudzający poranny prysznic.

Po zapleceniu włosów w warkocz i wskoczeniu w szkolny mundurek była już gotowa. Zeszła do pokoju wspólnego. Jedyną osobą, którą tam spotkała, był Harry. Przywitała się z przyjacielem. 

 

– Poczekamy na Rona? – Spojrzał na schody prowadzące do dormitoriów chłopców. – Zaraz zejdzie.

– Pewnie.

– Idę, Harry! Idę! – krzyczał Ron ze schodów. – Cześć, Hermiono! Mała wpadka z Neville’em, nieważne...

– Chodźmy już – pogonił Harry, zawieszając na ramieniu torbę.

– Dobra – jednocześnie odparła pozostała dwójka, po czym wszyscy się roześmiali.

– Wszystko w porządku, Hermiono? – spytał z troską Harry. – Trochę blada jesteś.

– Oprócz tego, że się nie wyspałam, to tak – zapewniła przyjaciela. Oczywiste było, że nie powie mu o spotkaniu ze Snape’em zeszłej nocy.

Przekraczając próg Wielkiej Sali, Ron zatrzymał się na chwilę, wciągając powietrze. Po chwili oświadczył z powagą, że wyczuwa tosty. Miał rację. Hermiona nie mogła się doczekać, kiedy spróbuje tych pyszności. Nalała sobie soku dyniowego i nałożyła wszystkiego po trochu. Włącznie z tostami, o których Ron stwierdził, że smakują jeszcze lepiej niż zwykle.

– Spokojnie, bo się udławisz. – Harry spojrzał na przyjaciółkę z rozbawieniem.

– Je jak ja podczas ceremonii przydziału – powiedział Ron. – Czyli jest bardzo, ale to bardzo głodna. Rozumiem cię, Hermiono. Znam ten ból.

– Jesteś?

– Oj, Harry – powiedziała, przełykając tosta – gdy poszłam wczoraj do biblioteki, to nic nie jadłam od obiadu. Tak, jestem głodna. Mogę zaspokoić w końcu mój apetyt?

– Dobra, już dobra, jedz...

Ginny podbiegła do Hermiony, dała jej buziaka, po czym spojrzała na nią pytającym wzrokiem, ale Ron i Harry pokręcili głowami. Ruda wręczyła chłopakom świstek pergaminu, a oni zakryli go tak, by ich przyjaciółka niczego nie zauważyła. Następnie Ron schował pergamin do torby i razem z Harrym szeroko się uśmiechnęli, patrząc na pochłaniającą w ekspresowym tempie jedzenie Hermionę. Ginny puściła oczko do chłopców i zaczęła konsumować śniadanie.

~*~

Witajcie Miśki  ♥

I oto jest 3 rozdział  :) Chcę wam wyjaśnić, że od obudzenia się Hermiony będzie jeden dzień opisany w kilku rozdziałach. Myślę, że z sensem to wytłumaczyłam.

Według mnie trochę mi nie wyszedł ten rozdział... co wy sądzicie?

Dziękuję, że czytacie moje wypociny, komentujecie a co najważniejsze, że jesteście tu ze mną.

Kocham Was ;*

Jazz ♥