Rozdział 6

W głowie wciąż miała mętlik. To, co się wydarzyło tego dnia, było dla niej ciężarem. Było tego o wiele za dużo, nawet jak na nią. Nie potrafiła poskładać kłębiących się myśli i posegregować ich w głowie. Tego było za dużo, a ona była na to zbyt słaba.

Z drugiego końca pomieszczenia usłyszała ciche skrzypnięcie. Natychmiast zerwała się na nogi, zahaczając nieświadomie dłonią o coś ostrego. Sięgnęła ręką za różdżkę jednak panika i strach ją ogarnęły, gdy odkryła, że zostawiła ją w dormitorium. Kto bierze różdżkę na kolację? No pewnie, że wszyscy! Zrobiła krok do przodu, dając tym nieznajomemu do zrozumienia, by zrobił to, co ona. Chciała ujrzeć jego twarz. Poznać go. Zrobił krok do przodu, wychodząc z ciemnego kąta. Gdyby nie skrzypnięcie podłogi, nie miałaby pojęcia, że nie jest sama. Ujrzała buty należące do płci przeciwnej. Sama podeszła bliżej. On zrobił to samo. Nie widziała jego twarzy, ale widziała ciało pokryte delikatnymi mięśniami, które opinała koszula. Zrobił ostatni krok, by mogła ujrzeć jego twarz w blasku księżyca. Bez większych skrupułów cały czas obserwował ją Malfoy!

– Co ty tu robisz?!

– Spokojnie, mógłbym spytać cię o to samo.

– Ja... Ja tu przyszłam posiedzieć – oznajmiła lekko zakłopotana.

– Rozumiem. Sława. Doskwiera ci już, co? – Uśmiechnął się jadowicie, podchodząc bliżej. – Nie wszyscy są na nią przygotowani... Ale fajnie się spało, nie? – zadrwił.

– Dlaczego od razu nie dałeś znaku, że tu jesteś? – Hermiona zmierzyła go spojrzeniem, zakładając ręce na piersi.

– Ach... Widzę, że nie odpuścisz. Przyszedłem tu odpocząć. Dobrze się tu obmyśla różne sprawy. Gdy przyszłaś, wyglądałaś na zdenerwowaną. Nie chciałem ci pokazywać, że tu jestem. Dałem ci obmyślić parę tematów, bo wiem, że to jest potrzebne. No, ale zabolała mnie noga. Stałem tak kilkadziesiąt minut. Miałem zamiar usiąść, ale podłoga niemiłosiernie zaskrzypiała...

– Czy ja się przesłyszałam? Ty się przed chwilą troszczyłeś o drugiego człowieka?! – Pomachała mu ręką przed nosem. – Dobrze się czujesz?

– Granger, ty jeszcze wielu rzeczy o mnie nie wiesz – powiedział tajemniczym głosem.

– I nie chcę wiedzieć!

Stali blisko siebie, a może nawet za blisko. Nie wyczytała niczego z jego twarzy. Miał piękny kolor oczu – szary. Kryły się tam ból i współczucie. Położył delikatnie, ale stanowczo, dłoń na jej ramieniu. Poczuła gęsią skórkę na całym ciele.

– Malfoy, puść, bo pobrudzisz się szlamem!

– Nie szkodzi.

Przejechał dłonią od ramienia do nadgarstka. Zatrzęsła się. Złapał mocno jej nadgarstek.

– Krwawisz – oznajmił spokojnie.

– Co? – Spojrzała na swoją dłoń, którą trzymał Malfoy. Faktycznie, kiedy to się stało?

– Nie poczułaś bólu, gdy się skaleczyłaś? – Czy w jego głosie była troska?

– Adrenalina – wymyśliła na poczekaniu.

– Och, tak. Pulsowała w tobie. Chciałaś się na mnie rzucić. Rozumiem cię, wiele dziewczyn o tym marzy. Nie jesteś sama.

– W twoich snach! – zaoponowała.

– Spokojnie. – Wolną ręką wyciągnął różdżkę. Gryfonka zaczęła się wyrywać. Nie mała pojęcia, co on jej chce zrobić, jednak był o wiele silniejszy. Nie miała z nim szans. Przyłożył koniec różdżki do jej klatki piersiowej. Zaczęła szybciej oddychać. – Nie wierć się! Bo mogę pomylić zaklęcia, a nie będzie wtedy przyjemnie. – Przyłożył różdżkę do jej krwawiącej dłoni. – Ferula – szepnął. Hermiona poczuła pieczenie, potem mrowienie i po chwili nie było już rany. Została tylko zaschnięta krew.

– Dlaczego to zrobiłeś?

– Nie mogłem patrzeć, jak swoją brudną krwią brudzisz podłogę – puścił jej rękę i pokazał niewielką kałużę krwi u jej stóp.

– Dzięki, Malfoy. Nie musiałeś tego robić.

– Ale chciałem. – Odszedł, pozostawiając Gryfonke samą. Przy drzwiach odwrócił się ostatni raz i powiedział: – Chłoszczyć. – Kałuża krwi zniknęła.

Hermiona jeszcze przez jakiś czas patrzyła na drzwi, gdzie przed chwilą stał Ślizgon.

***

Pozostałą część wieczoru spędziła z przyjaciółmi w pokoju wspólnym. Nie obeszło się bez pytań, gdzie się podziewała. Hermiona opowiedziała im całe zdarzenie z Malfoyem, włącznie z tym, jak jej pomógł. Harry i Ron spojrzeli na siebie, zszokowani zachowaniem Ślizgona.

~*~

Witajcie kochane Miśki   ♥

I oto kolejny rozdział. Mam dla Was lekturę na weekend. Jak zauważyłyście jest to ostatni dzień z długiego dnia Hermiony. Czy ja pisze zrozumiale? ;)

No dobra mi się ferie już kończą i muszę ustalić, jak będę w czasie szkoły dodawać rozdziały. Planowałam, aby to było dwa razy w tygodniu. We wtorki i piątki. Nie powinnam mieć z tym problemu.

Jak Wam się podoba taki "miły" Draco? Wolicie bardziej takiego zimnego? Czy tajemniczego jak teraz?

Jak ktoś chce być powiadamiany o NN, to niech napisze mi swój numer gg w komentarzu.

Ten rozdział dedykuję wszystkim, co czytają mojego bloga :D

Buziaki ;*

Jazz  ♥